اعضای این خانواده هر روز کنار هم هستند، در کارها به یکدیگر کمک می‌کنند تا چرخ زندگی‌شان بچرخد و زندگی آرامشان دوام داشته باشد.

چهره ای چروکیده، دلی پر از حرف، آماده برای گفت و گو داشت، بعد از خوش آمدگویی و خوش و بش کردن سر صحبت را باز کردیم و خودم را معرفی کردم و گفتم که برای چه به نزدش آمدم.

امروز به دیدار مردی رفتم که زندگانی اش حکایت ها داشت و بس. موهای سفید و برف گرفته اش از سن و سال و دستهای چروکش از زحمت ها ندا می داد.

حاج احمد صوفی مرد ۱۳۵ ساله سقزی مسن ترین فرد کشور امروز در مصاحبه ای روبروی من قرار گرفته است.

مردی دین دار که زندگی اش را با دوبار طواف کعبه از نو شروع کرده، نو بودنی که هر بار او را بیشتر اوج می داد و به خدایش نزدیک می ساخت.

مردی که بوی ناب آدمیت را از زندگی گذشته اش نیز می توان استشمام کرد. مردی که نزدیکترین حامیش عصای بی منت دستش است.

مردی که هر ثانیه از زندگی اش مستندی است در قالب ساخت تجربه ها. قصه زندگانی حاج احمد غیر قابل توصیف است زیرا گذشت ۱۳۵ سال عمر قطعا خالی از ماجرا نیست.

نمی خواهم متنم خالی از کار شرافتمندانه حاج احمد بماند. او در سن ۷۵ سالگی با زنی بیوه که صاحب ۶ فرزند(۵ پسر و ۱ دختر) صغیر بوده ازدواج می کند.

نمی دانم که او برای آن ۶ یتیم چگونه وظیفه پدرانه به جا آورده اما می دانم آنقدر عظیم بوده که حتی بعد از ۱۵ سال که از مرگ حاجیه خدیجه(همسرش) گذشته است هنوز فرزندان وی سمت حاجی را در جایگاه مبارک پدر حفظ کرده اند و هم اکنون با یکی از آن پسران زندگی می کند.

با وی که به گفتگو نشستم سال تولدش را زیاد یادش نیست اما می گوید بیشتر از یک قرن عمر کرده ام. هر چند گوش هایش سخنانم را دیر متوجه می شود اما با لبخند و تند جوابم را می دهد.

حاج احمد شغل اصلیش را در ایام جوانی و میانسالی چوپانی، دامداری و کشاورزی دانست و می گوید؛ تا جایی که یادم هست زیاد دارو مصرف نکردم چرا که راز سلامتی را در مصرف خوردنی های طبیعی می دانم. 

حاج احمد دلیل اینکه چرا اینقد دیر ازدواج کرد را تقدیر و قسمت دانست و اصلا از وضعیت کنونی اش ابراز نارضایتی نکرد چرا که با وجود اینکه فرزندی از خود ندارد اما ۱۰۰ نوه و نتیجه دارد و شبهای پنج شنبه و جمعه همه دور او جمع می شوند.

وی در پایان به کانون گرم خانواده خودش اشاره و خطاب به جوانان و نسل های امروز بر احترام به پدر و مادر تاکید کرد و بهشت زیر پای مادر است و خدای نکرده به عمد و شوخی دل والدین را رنجور نکنید.

عروسش هم در بحث و گفتگوی ما شرکت کرد و با بیان اینکه حاج بابا از ایام نوجوانی نماز و روزه را به جا آورده است، حرفش را ادامه می دهد: کمک به فقیر و فقرا از کارهایی بوده که خوشحالش می کرده تا جایی که در هوای سرد برای صید ماهی به رودخانه های نزدیک روستا می رفته و ماهی ها را در بین نیازمندان توزیع می کرده است. 

وی در پایان با اشاره به اینکه بد نیست بدانید همسرم که حالا 78 بهار از زندگی‌اش می‌گذرد و صاحب فرزند و نوه است، وقتی به مشکلی برمی‌خورد یا برای انجام کاری می‌خواهد تصمیم بگیرد به سراغ پدرش می‌رود و در واقع پدرش اولین کسی است که از کارهایش باخبر می‌شود: به قول همسرم « در واقع رابطه میان من و پدرم بیشتر رفاقتی است تا رابطه پدر و پسری. او بهترین دوست من است و هیچگاه او را ناپدری خود نمی دانم ».

متاسفانه به دلیل کهولت سن و کسالت جزئی بیشتر از این نتوانستیم گفتگوی خود را با مهربان ترین ناپدری دنیا ادامه دهیم و این فقط افسوس داشت و بس...

با توجه به مدارک سجلی، حاج احمد صوفی، متولد 9 اسفند سال 1260 هجری شمسی است که در روستای قشلاق افغانان از توابع دهستان مرخز بخش مرکزی به دنیا آمده است و چند سالی در روستاهای بله جر و کانعمت از توابع دهستان های میرده و خورخوره زندگی کرده و از اوایل انقلاب تاکنون در شهرستان سقز ساکن است.

گفتگو از: فریبا مرادی

انتهای پیام/