به گزارش یزدبانو؛ در چند سال اخیر، سایت های همسریابی بسیار رواج پیدا کرده اند و افراد برای پیدا کردن فرد مناسب خود در این سایت ها ثبت نام می کنند. سایت های همسریابی به کاربران خود وعده دو اقدام مهم را می دهند: اول این که به افراد کمک می کنند تا گزینه های بسیاری برای انتخاب داشته باشند و دوم این که ازدواج آنها طولانی و بادوام خواهد بود.

در مورد وعده اول، شکی نیست که درست می گویند. این سایت ها با تبلیغات و ترفندهایی که به کار می برند، می توانند تعداد بی شماری از افراد جویای همسر را به سمت خود جذب کنند. بنابراین هرکس، گزینه های بسیار زیادی در اختیار خواهد داشت و می تواند ظاهرا کسی مطابق میل خود را بیابد، اما در باره وعده دوم تردید بسیاری وجود دارد.

اگر بخواهید تنها به وسیله ارتباط و گفت وگوی اینترنتی، همسر آینده خود را انتخاب کنید، هرگز شناختی نسبت به هم پیدا نمی کنید. مشاوران خانواده تحت هیچ شرایطی به افراد توصیه نمی کنند که تنها با تکیه به اطلاعات اینترنتی برای خود زوج پیدا کنند. البته در همین جا خوب است بدانید بخش همسان گزینی موسسه تبیان تنها سایتی است که مجوز همسان گزینی را داراست و در کنار والدین و معرفین ازدواج به این امر مهم می پردازد.

ازدواج های موفقی که ریشه در آشنایی اینترنتی دارد، معمولا توسط افرادی صورت گرفته است که از شخصیت های پخته ای برخوردار بوده اند به این معنی که به طور تصادفی با هم در اینترنت آشنا شده اند، نه اینکه از این طریق با هم ازدواج کنند.

بخش ناشناخته کوه یخ

فردی را که در اینترنت دیده می شود، می توان به کوه یخی تشبیه کرد که در اقیانوس قرار دارد و تنها بخشی از آن بیرون است. ما فقط همان قسمت اندک را می بینیم و قسمت های زیرین آن از دیدمان پنهان می ماند. بنابراین آشنایی اینترنتی برای انتخاب همسر کافی و جالب نیست. برای انتخاب همسر باید آشنایی نزدیک داشته باشید و در عین حال، خانواده های یکدیگر را از نظر مسائل فرهنگی و روابط اقتصادی بشناسید و بررسی کنید که آیا از لحاظ خانوادگی با یکدیگر سنخیت دارید یا خیر. در غیر این صورت ازدواجتان موفق نخواهد بود.

افراد معمولا اطلاعات صحیحی درباره سن، وضعیت تحصیلی، شرایط خانوادگی و اقتصادی و این قبیل موارد به یکدیگر منتقل نکرده و بر اساس همین اطلاعات نادرست، ارتباطی کاملا مجازی و غیرواقعی برقرار می کنند. وقتی این ارتباط ادامه پیدا می کند، وابستگی عاطفی بین آنها ایجاد می شود و پس از ایجاد وابستگی، کم کم به فکر آشنایی بیشتر و در نهایت ازدواج می افتند و در این شرایط، خانواده های خود را در جریان قرار می دهند.

این ازدواج برپایه رابطه احساسی صورت می گیرد و وقتی از لحاظ عقلانی، دختر و پسر متوجه تفاوتشان می شوند، زندگی شان به مخاطره می افتد.آن بخش از ناشناخته های شخصیتی افراد که در ارتباط اینترنتی مشاهده نشده، ناسازگاری زناشویی به وجود می آورد که منجر به جدایی می شود و اگر برخی افراد هم از طلاق وحشت داشته باشند و به خاطر حرف مردم طلاق را انتخاب نکنند، عمری را با ناراحتی سپری خواهند کرد.

اگر بخواهید تنها به وسیله ارتباط و گفت وگوی اینترنتی، همسر آینده خود را انتخاب کنید، هرگز شناختی نسبت به هم پیدا نمی کنید.

یکی پس از دیگری

یکی دیگر از معایب ملاقات اینترنتی  این است که هر کس ممکن است ملاقات های اینترنتی متعددی داشته باشد تا به اصطلاح بتواند افراد دیگر را نیز بررسی و شناسایی کند. ادامه دادن چنین رفتاری نه تنها جلوی علاقه مند شدن افراد به یکدیگر را می گیرد، بلکه نمی تواند به داشتن رابطه طولانی منجر شود، چرا که آنها به این نوع قرارها معتاد شده و مدام دنبال گزینه ای بهتر از قبلی هستند.

استمرار برای پیدا کردن یک فرد ایده آل و مطلوب تر از قبلی، خطر بسیار بزرگی برای فرد محسوب می شود و حتی اگر با فردی وارد رابطه ای شود، ممکن است نتواند از عادت بد خود دست بردارد و بازهم دراینترنت به دنبال دوست باشد. نتیجه این که به وسیله اینترنت می توان با بی شمار افراد ارتباط برقرار کرد، اما هرگز نمی توان درگیر یک رابطه سالم عاطفی و بادوام شد.

شانس موفقیت هم وجود دارد

در ازدواج شناخت مهم ترین قدم است و شناخت همه جوانب را در بر می گیرد. یعنی در مرحله انتخاب باید هم پایگاه اجتماعی و طبقه افراد را بشناسید، هم خانواده فرد را ببینید، توانایی ها و استعدادها، امکانات، احساسات، اهداف و برنامه های فرد را بسنجید، نقاط قوت و ضعف، مسئولیت ها، آرزوها و انتظارات، اعتقادات و باورهای او را در نظر بگیرید و... با این همه، کسب این اطلاعات از طریق اینترنت امکان پذیر نیست و صرفا باید در آشنایی رو در رو اتفاق بیفتد.

بنابراین اگر آشنایی اینترنتی، قبل از درگیری عاطفی یا تصمیم به ازدواج به دنیای واقعی کشیده شود و خانواده ها در جریان قرار بگیرند، شانس بیشتری برای موفقیت دارند. اما در واقعیت چنین چیزی را نمی بینیم. ازدواج های اینترنتی معمولا با انگیزه دوست یابی آغاز می شوند و پس از چندی با اصرار یکی از طرف ها به ازدواج، فرد برای تداوم رابطه حاضر به پذیرش آن شده در حالیکه خود نیز می داند که هیچ جدیتی در این موضوع ندارد و علایق ناشی از احساسات ناپایدار تمایل به تداوم رابطه و در نهایت ازدواج را موجب شده است.

یادتان باشد، ازدواج های موفقی که ریشه در آشنایی اینترنتی دارد، معمولا توسط افرادی صورت گرفته است که از شخصیت های پخته ای برخوردار بوده اند به این معنی که به طور تصادفی با هم در اینترنت آشنا شده اند، نه اینکه از این طریق با هم ازدواج کنند.

برگرفته از: جام جم، ایسنا

انتهای پیام/ش