به گزارش یزدامروز، انتقادهای برخی از اصلاح‌طلبان از روحانی این روزها فزونی گرفته و آن‌ها که نتوانسته‌اند آنگونه که انتظار داشتند از دولت سهم موردنظرشان را بگیرند حال به دنبال جدا کردن مسیرشان از دولت هستند. البته در این مسئله همه‌ی اصلاح طلبان کاملا یک‌دست نیستند به‌طوری‌که برخی‌ از آن‌ها آشکارا معتقدند عبور از روحانی کار درستی نیست و آن‌ها را به بن بست می‌رساند.

به عنوان مثال صادق زیباکلام در این رابطه می‌نویسد: «نارضایتی از دولت آقای روحانی چه در شهرستان‌ها و چه در تهران از اوایل سال تحصیلی خیلی پررنگ بود و این را در گردهمایی‌های دانشجویی می‌دیدم. اما اگر از روحانی عبور کنیم، همان داستان سال ٨٤ تکرار خواهد شد. این دلیل اصلی‌ای است که نباید از روحانی عبور کرد. باید به روحانی بچسبیم و تمام توان را به کار ببریم تا رییس‌جمهور را به سمت روحانی‌ای که در زمان انتخابات بود، سوق دهیم.» همچنین عبدالله ناصری فعال سیاسی اصلاح‌طلب در این رابطه می‌گوید: «طرح موضوع عبور از روحانی نه تنها صحیح نیست بلکه مورد تائید اکثریت اصلاح‌طلبان هم نیست.»

اما به راستی آیا اصلاح‌طلبان تصمیم دارند از روحانی عبور کنند و آیا اصلا آن‌ها چنین امکانی دارند که بخواهند از دولت جدا شوند؟

اصلاح‌طلبان قصد عبور از روحانی را ندارند، چرا که: اولا، بعد از روی کار آمدن روحانی بود که جریان اصلاحات از انزوا خارج شد و به تعبیر محمد قوچانی: «در سال‌های پس از اتفاقات سال 88 برخی عنوان می‌کردند که جریان اصلاحات به پایان راه خود رسیده است. این در حالی است که در شرایط کنونی جریان اصلاحات دارای حزب، رسانه، وزیر و مدیر است و جریانی که در حال حذف شدن بوده به سیاست‌ورزی بازگشته است.» یعنی همه اتفاقات به واسطه ریاست جمهوری حسن روحانی رخ داده است.

ثانیا، اصلاح‌طلبان چاره‌ای جز حمایت از روحانی ندارند. چرا که ساختارشکنی‌ها و اقدامات رادیکال آن‌ها در دوران حاکمیت‌شان بر دولت و مجلس و همچنین در سال 88 شرایطی را به وجود آورده که این جریان در انسداد سیاسی به سر می‌برد و چاره‌ای ندارد جز اینکه زیر سایه حسن روحانی سیاست‌ورزی کند. 

اصلاح‌طلبان که زمانی مخالفت با هاشمی و ناطق‌نوری و روحانی و لاریجانی برایشان هویت‌ساز بود، امروز در شرایطی قرار گرفته‌اند که ذیل این ترکیب تعریف می‌شوند، حتی بعد از فوت مرحوم هاشمی به نظر می‌رسد کار از این هم سخت‌تر شده و حداکثر کنشگری این جریان مابین روحانی و لاریجانی تعریف می‌شود، یعنی جریانی که روزگاری شعار خروج از حاکمیت می‌داد امروز حداکثر میدان حرکتی سیاسی‌اش بین دو چهره راست سنتی است.

آنچه مشخص است اینکه این روزها برخی از چهره‌ها و رسانه‌های اصلاح‌طلب به دنبال این هستند که وانمود کنند مسیرشان از دولت جدا است تا بدین شکل از زیر بار مسؤولیت و هزینه‌های دولت شانه خالی کنند، اما آن‌ها خودشان بیش از هر کسی می‌دانند که چنین چیزی برای آن‌ها امکان پذیر نیست.

کسانی که حتی در سال 92 محمدرضا عارف کاندیدای اصلی‌شان را تحت فشار قرار دادند تا به نفع حسن روحانی از انتخابات کناره‌گیری کند تا بتوانند به واسطه ریاست جمهوری فردی چون روحانی در قدرت حضور داشته باشند و در سال 96 نیز تمام قد از رئیس دولتی که عملکردش در چهار سال اول چنگی به دل نمی‌زد و آورده‌ای برای عموم مردم نداشت حمایت کردند، یقینا نه به این راحتی حاضرند راه‌شان را از دولت و قدرت جدا کنند و نه اصلا چنین امکانی برای آن‌ها وجود دارد!

انتهای پیام/