به گزارش عصر فرهنگ؛ قوه قضاییه یکی از سه قوه اصلی در تمامی نظام های مردم سالارانه است که اقتضای آن ایجاب می کند که دیگر قوا در امور آن دخالت نکنند. تفکیک قوا در مورد این قوه با حساسیت بیشتری دنبال می شود. حتی در نظام هایی که دموکراتیک نیستند، همواره یک بخشی برای قضاوت در نظر گرفته می شوند، هرچند ذات نظام های دیکتاتوری یا خودکامه، باعث عدم استقلال قضاوت در این نظام ها می شود. 

در جمهوری اسلامی، قوه قضاییه همواره بر نقش مستقل خود از سایر قوا تاکید کرده و خود را از تاثیرپذیری مبرا دانسته است. نمود این ادعا، در برخورد با پرونده های کلان سیاسی، امنیتی و اقتصادی است که بسیاری را که برای خود حاشیه امنی احساس می کردند، به پای میز محاکمه کشانده و آنها را پس از احراز جرم، راهی زندان یا مجازات های سنگین تری کرده است. 

به طور کلی می توان گفت در صورتیکه قضاوت در کشوری تحت تاثیر تعاملات سیاسی قرار گیرد، کارویژه اصلی آن در اجرای عدالت از بین خواهد رفت. اظهارات حسن روحانی، رئیس جمهور کشور، در افتتاحیه نمایشگاه مطبوعات درباره قوه قضاییه، واکنش های گسترده ای به دنبال داشت و رئیس قوه قضاییه آن را پر از اتهام  و افترا ارزیابی کرد. 

رئیس جمهور در بخشی از سخنان خود گفته بود: دستگاه قضایی ما باید مأمن جامعه باشد هر چیزی اشکال داشته باشد اگر نمک سالم باشد می شود جلوی آن را گرفت اما اگر نمک فاسد شود خیلی کار سخت می‌شود. دستگاه قضا پایگاه امن مردم است مردم آن روزی که از همه مأیوس شوند از دولت، ‌روزنامه، حتی عالم، استاد دانشگاه؛ آنجایی که هیچوقت، هیچکس نباید مأیوس شود باب عدل است و در خانه قاضی. قاضی بعنوان مأمن جامعه است بسیار مهم است که جامعه ما احساس امنیت، عدالت و یکسانی را داشته باشد.

اما این اظهارات بدون پاسخ نماند و آملی لاریجانی، رئیس قوه قضاییه اینگونه پاسخ داد: رئیس جمهور محترم دو سه عبارت را به کار بردند از جمله اینکه قوه قضاییه باید مأمن جامعه باشد و اگر نمک سالم باشد، هر چیزی اشکال داشته باشد می توان جلوی آن را گرفت اما اگر نمک فاسد شود کار بسیار سخت می شود، باید پرسید مقصود از این جملات شرطی چیست آن هم در حالی که این جملات در مورد قوه مجریه هم کاربرد دارد و می توان گفت اگر قوه مجریه فاسد شود، اگر دولت فاسد شود و اگر رئیس جمهور فاسد شود کار سخت می شود.