به گزارش عصرفرهنگ؛ رکود سنگین سال‌های اخیر پیامدهای تلخی داشته که دردناک‌ترین آن‌ها تشدید بیکاری‌‌هاست به گونه‌ای که هم‌اینک آمار بیکاری به حدود هفت میلیون نفر رسیده است و طبق برخی پیش‌بینی‌ها در آینده‌ای نه چندان دور به ده میلیون نفر هم خواهد رسید.

نکته این جاست که بخش عمده‌ای از بیکاران هم کسانی هستند که بهترین سال‌های عمر خود را به تحصیل گذرانده‌اند و توانسته‌اند مدارجی علمی را نیز در کارنامه خویش ثبت کنند.

بیکاری نه یک درد کوچک بلکه درد بزرگی است که ده‌ها و صدها درد دیگر را نیز به همراه خود بر فرد و جامعه تحمیل می‌کند. این معضل را کسانی درک می‌کنند که طعم بیکاری را چشیده باشند یا در خانواده و نزدیکان خود فردی بیکار را از نزدیک تجربه کرده باشند.

شخص بیکار اگر جوانی مجرد باشد، از ازدواج و تشکیل خانواده گریزان است و چنان‌چه مردی متاهل باشد، گویی همه غم‌های گیتی بر سرش آوار می‌شود آن‌گاه که توانایی تهیه مایحتاج ضروری خود و خانواده‌اش را هم ندارد.

بیکاری معضلی فراگیر و ملی است و برای چاره‌اندیشی آن باید همه قوا و نهادها دست در دست هم دهند به مهر. دولت اگر همت کند، می‌تواند حتی در همین مدت اندک باقی‌مانده هم گام‌هایی قبال توجه در این راستا بردارد و بستر‌هایی قوی برای اشتغال‌آفرینی فراهم کند. البته اگر واقعا همت کند. به راستی چقدر می‌توان به این دولت و این مجلس امید داشت؟

نویسنده: فائزه شورکی

پایان پیام/ف