عصرسیاست؛ حدود دو ماه قبل بود که یکی از نشریات محلی یزد از رسوایی مالی در سازمان میراث فرهنگی استان خبر داد. خبری که در آن برهه، مدیرکل سازمان میراث فرهنگی استان در واکنش به آن در صفحه‌ی شخصی خود نوشت به دلیل حضور در مرخصی در روزهای آینده  با برگزاری نشست خبری به سئوالات اینچنینی پاسخ خواهد داد. نشستی که البته برگزار نشد و در نهایت کناره گیری شرافت مدیرکل سازمان میراث فرهنگی استان را به دنبال داشت.  

در این رابطه اما سئوال اساسی که وجود دارد این است که آیا استعفا راه‌حل مسئله است؟ آیا نباید مدیرکل مستعفی سازمان میراث فرهنگی استان حتی اگر می‌خواست استعفا هم بدهد، قبل از آن به شفاف‌سازی پیرامون آنچه رخ داده است بپردازد؟ اگر واقعا آنچه در رابطه با رسوایی مالی در این سازمان گفته می‌شد، با واقعیت همخوانی نداشت، چرا جناب شرافت از خود و سازمان تحت مسئولیتش دفاع نکرد؟ اگر هم واقعا فساد مالی در سازمان رخ داده است چرا مسئولان مربوط اجازه می‌دهند، موضوع به راحتی لاپوشانی شود؟ مگر غیر از این است که این نوع مواجهه‌ی با فساد، تکرار آن را به دنبال خواهد داشت؟

اینکه مسئولان مربوطه در رابطه با آنچه در زمینه فساد مالی در سازمان میراث فرهنگی رخ داده، باید پاسخگو باشند و جوانب مختلف ماجرا را برای افکار عمومی روشن کنند؛ خواسته‌ی زیادی نیست و ابتدایی‌ترین انتظار مردم از مسئولان و نهادهای مربوطه است.

اما به نظر می‌رسد، همان‌گونه که در سطح کلان کشور مسئولان دولت یازدهم به جای پاسخگویی به مردم و افکار عمومی جهت اقدامات و فسادهایی که صورت می‌گیرد، سعی می‌کنند صورت مسئله را پاک کنند و فضا را تغییر دهند؛ در سطح استانی نیز همین رویکرد مورد نظر مسئولان دولتی است. به عنوان نمونه در شرایطی که وزیر آموزش و پرورش در آستانه‌ی استیضاح توسط نمایندگان مجلس بود و قرار بود در صحن علنی مجلس مسئله فساد بی‌سابقه 8 هزار میلیاردی در صندوق ذخیره فرهنگیان مورد سئوال قرار بگیرد؛ رئیس‌جمهور اقدام به برکناری وی کرد و مانع این شد تا زوایای مختلف این فساد برای افکار عمومی روشن شود.

حال این رویکرد در سطح استان نیز خود را نشان داده و در حالی که کمترین و بدیهی‌ترین اقدام مدیری که بحث فساد مالی در سازمان تحت مدیریت وی وجود دارد، شفاف‌سازی و پاسخگویی به افکار عمومی است؛ اما وی ترجیح داده بدون پاسخگویی در این رابطه، استعفا دهد و انگار نه انگار که اتفاقی در سازمان مذکور به وقوع پیوسته بود!

نویسنده: ارسلان پورذهبی