عصرسیاست؛ فساد مالی در میراث فرهنگی استان یزد، خبری است که چند هفته‌ای دهان به دهان می‌شود؛ خبری که هرچند در ابتدا به عنوان شایعه مطرح بود اما عدم شفاف‌سازی مسئولان سازمان میراث فرهنگی در قبال آن موجب شده تا از حالت شایعه بیرون بیاید و گمانه‌زنی‌هایی مبنی بر واقعیت داشتن آن صورت گیرد. به ویژه آنکه رئیس سازمان میراث فرهنگی که بر اساس اعلام خودش قرار بود بیش از ده روز قبل، برای پاسخگویی در قبال این خبر نشست خبری برگزار کند، از برگزاری نشست هم اجتناب کرد و حالا سئوالات جدی برای مردم پیش آمده است. شرافت در صفحه اینستاگرام خود نوشت: «بر اساس برنامه قبلی بنده تا هجدهم شهریورماه در مرخصی استحقاقی هستم و ان‌شاالله شنبه بیستم شهریور برای جبران مافات بدلیل عدم ارتباط با خبرنگاران از ساعت نه صبح تا هر زمان که سئوال، ابهام و شائبه‌ای در تمام امور اداره کل در ذهن اصحاب رسانه، پرسشگران و علاقه‌مندان وجود دارد حاضر خواهم بود و به لطف الهی شفاف و صادقانه پاسخگوی عملکرد خود و دستگاه تحت مسئولیتم خواهم بود.» حالا بیش از ده روز از تاریخی که جناب شرافت وعده‌ی آن را داده بود می‌گذرد و هنوز خبری از پاسخگویی به «سئوال، ابهام و شائبه‌ای که در ذهن اصحاب رسانه، پرسشگران و علاقه مندان وجود دارد» نشده است!

اگر واقعا فسادی در این سازمان اتفاق نیفتاده پس چرا مسئولان سازمان و به ویژه رئیس آن علیرغم وعده‌ای که داده بودند، حاضر نشدند واقعیت را برای افکار عمومی تبیین کنند و اعلام کنند که منشا این خبر چه بوده است؟ آیا این سکوت مسئولان به معنای تایید وجود فساد مالی در سازمان میراث فرهنگی استان است؟

چرا مسئولان استانداری در قبال این رخداد سکوت پیشه کرده‌اند و موضع درخوری نسبت به آنچه در سازمان میراث فرهنگی رخ داده است اتخاذ نمی‌کنند؟! مگر غیر از این است که این‌گونه اتفاقات آن هم در یک سازمان فرهنگی، آسیب جدی به اعتماد مردم نسبت به دولت و سازمان‌های دولتی وارد می‌کند!

فساد در یک سازمان آن هم در یک استان، چطور با شعار دولت یازدهم مبنی بر پاک دست بودن دولت، قابل جمع است؟ آیا غیر از این است که وجود چنین رخدادهایی در سازمان‌های دولتی دامن همه‌ی دولت را خواهد گرفت و این مسائل به حساب کل دولت نوشته می‌شود!

ای کاش مسئولان استان، از آنچه در سطح کلان دولت پیرامون فیش‌های حقوقی نجومی مدیران رخ داد، عبرت می‌گرفتند و بجای بی‌تفاوتی در قبال چنین مسائلی، به پاسخگویی افکار عمومی می‌پرداختند و مانع بی‌اعتمادی بیش از پیش جامعه می‌شدند.

نویسنده: ارسلان پورذهبی