هرچه به زمان انتخابات ریاست‌ جمهوری دوازدهم نزدیک‌تر می‌شویم، حدس و گمان‌ها و اخبار پیرامون چگونگی آرایش گروه‌های سیاسی در این انتخابات، نیز بیشتر می‌شود و جریان‌های سیاسی برای رقابت در انتخابات آینده آماده می‌شوند. به طور کلی پیرامون شرایط فعلی حاکم بر فضای سیاسی-انتخاباتی کشور می‌توان گفت:

1-حسن روحانی که بدون تردید یک طرف رقابت انتخابات پیش رو است، با توجه به شرایطی که بر دولت حاکم است و از آنجایی که وی نتوانسته بعد از گذشت سه سال از عمر دولتش، وعده‌هایی که داده بود را عملی کند؛ این روزها شرایط خوبی را تجربه نمی‌کند و گذشت زمان خیلی به نفع او نیست. با این وجود، عواملی وجود دارند که وی و حامیانش را نسبت به انتخابات پیش رو امیدوار نگه داشته‌اند. عواملی که مهم‌ترین آن را باید عدم انسجام کافی و برخوداری از راهبرد مشخص در طیف رقیب دولت، دانست.

2-اصلاح‌طلبان هرچند در مواردی از اینکه ممکن است روحانی کاندیدای آن‌ها نباشد، سخن می‌گویند؛ اما در مجموع شکی نیست که کاندیدای اصلی آن‌ها در انتخابات سال آینده حسن روحانی است و جریان اصلاحات چاره‌ای جز حمایت از روحانی ندارد. در واقع اصلاح‌طلبان هرچند روحانی را گزینه مطلوب خود نمی‌دانند اما اوضاع آشفته آن‌ها و عدم توانایی جهت نقش‌آفرینی مستقل در مناسبات سیاسی-اجتماعی موجب شده تا به ناگزیر، حول روحانی جمع شوند.

3-تمرکز اصلی اصلاح‌طلبان بر روی انتخابات شورای شهر است و آن‌ها چون در انتخابات ریاست جمهوری از ابتدا تکلیفشان مشخص بود و چاره‌ای جز حمایت از روحانی ندارند؛ برنامه‌ریزی اصلی خود را بر روی انتخابات شوراها قرار داده‌اند و در واقع در این مسیر سعی می‌کنند با دولت معامله کنند. آن‌ها نقطه قوت خوشان در انتخابات شوراها را این می‌دانند که در این انتخابات، شورای نگهبان نقشی ندارد و نظارت بر انتخابات مذکور بر عهده مجلس است. لذا با توجه به ترکیب مجلس دهم، امید دارند افراد بیشتری را بتوانند وارد کارزار انتخابات کنند.

4-دولت و اصلاح‌طلبان راه گریز از انتقادها و مطالبات پیرامون وعده‌های خود را، انحراف افکار عمومی از فضا اصلی کشور و پرداختن به حاشیه‌های سیاسی-فرهنگی و دو قطبی کردن جامعه می‌دانند. از منظر آن‌ها، مباحث انتخاباتی نباید بر محور عملکرد دولت و مسائلی چون فیش‌های نجومی و برجام برود، چرا که در چنین شرایطی دولت با مشکل مواجه خواهد شد.

5-آنچه از وضعیت اردوگاه اصولگرایان احساس می‌شود، این است که این جریان تکلیفش در قبال انتخابات آینده آنگونه که باید، مشخص نیست و هنوز تصمیم قاطع و یکدستی در این رابطه اتخاذ نکرده است. این در حالی است که جریان رقیب آن‌ها، هر از چند گاهی افرادی را به عنوان گزینه اصولگرایان در انتخابات سال آینده با هدف شکاف بین گروه‌های مختلف اصولگرا طرح می‌کند.

6-در شرایط فعلی اصلی‌ترین و مهم‌ترین تکلیف نیروهای انقلابی و دلسوز کشور، نفی حسن روحانی و تلاش برای عدم تکرار دولت کنونی در سال آینده است. در واقع، آنان که به کشور و سرنوشت ایران علاقه دارند باید اولویت اصلی خود را نفی دولت یازدهم قرار دهند و خطر جریان حاکم بر دولت، برای کشور و منافع ملی را برای جامعه تبیین کنند. این مسئله‌ای است که موجب همبستگی و انسجام نیروهای انقلابی نیز خواهد شد. البته این به معنای بی‌توجهی از ارائه گزینه ایجابی در انتخابات پیش‌ رو نیست و جریان انقلابی برای این مهم نیز باید خیلی زود تصمیم مناسبی اتخاذ کند.