به گزارش یزدرسا به نقل از سرو ابرکوه، بیان درس هایی از نهج البلاغه، توسط حجت الاسلام والمسلمین سید ابراهیم حسینی امام جمعه شهرستان ابرکوه، برگرفته از حکمت 289 نهج البلاغه

حکمت 289:
در گذشته برادری داشتم (احتمالا ابوذر) که خدایی  و دینی بود و آنچه که موجب شد او در نظرم بزرگ و با عظمت جلوه کند این بود که، دنیا در نظرش کوچک بود.

او از تحت حکومت شکم خارج شده بود؛ چیزی را که(از خواسته ها) نداشت و نمی یافت، اشتهای آن را هم نداشت و چیزی را هم که می یافت، زیاد مصرف نمی کرد؛ اکثرا ساکت بود و هر گاه سخن می گفت، بر دیگر گویندگان چیره بود، به گونه ای که عطش پرسش گران را فرو می نشاند.( در زمینه مادی زندگی)، ضعیف و مستضعف بود؛ در کارهای جدی مانند شیر بیشه می خروشید مانند و مانند مار بیابانی به حرکت در می آمد.

قبل از حضور در دادگاه بر گفته هایش دلیل اقامه نمی کرد؛ شخص خلاف کار را اگر امکان داشت عذری داشته باشد، سرزنش نمی کرد؛ از دردها شکایت نمی کرد، به گفته های خود عمل می کرد و چیزی را که عمل نمی کرد نمی گفت.

اگر در سخن گفتن(به واسطه کم حرفی) مغلوب می شد در سکوت کسی بر او غلبه نمی کرد. بر شنیدن حریص تر بود تا به گفتن؛ هر گاه به انجام دو کار تردید داشت می اندیشید که کدام به هوی و هوس نزدیک تر است، در نتیجه با آن کار مخالفت می کرد.
به شما (شیعیان نیز) توصیه می کنم تا به این ارزش های اخلاقی ملتزم باشید و اگر قدرت انجام همه را ندارید، سعی کنید تا اندازه ای که می توانید به این اخلاق های نیکو متخلق باشید. زیرا انجام کمی از آن بهتر است از ترک بسیاری ازآنها.
دوست برای انسان(در حقیقت) دوست نمی باشد مگر آنی که در هر شرایطی که دوستی با برادر خود را حفظ کند.(386 غرر الحکم).

دوست تو کسی است که تو را، از شتاب به کارهای زشت باز دارد و دشمنت کسی است که فریبت دهد.
دوست واقعی هر کس عقل او و دشمنش جهل اوست.