به گزارش  یزد آوا؛ «علیرضا فلاح» جوانی اهل شهرستان تفت است که به خاطر علاقه به تولید وارد عرصه پرورش شتر مرغ شد. اما اکنون و بعد از سه سال فعالیت به خاطر عدم حمایت مسئولان و مشکلات عدیده ای که در این مسیر وجود دارد عطای کار تولیدی را به لقایش بخشیده است.

فلاح حالا  قصد دارد واحد تولید شتر مرغ خود را تعطیل کرده و به سراغ شغل قبلی خود یعنی فروش لوازم خانگی برود.

وی از حمایت های«علیرضا دهقانی»  یکی از کارآفرینان قدیمی تفت نیز  می گوید و او را کار آفرین خبره ای معرفی می کند که دوست دارد یاور جوانان باشد و در عین حال دل پر دردی از مسئولین دارد!

فلاح تفتی در مصاحبه با یزدرسا با اشاره به نحوه ورودش به عرصه کارآفرینی گفت: فردی به نام علیرضا دهقانی از سال 86 تا کنون، در تفت به پرورش شتر مرغ اشتغال دارد. قبلاً چندباری  کارش را دیده بودم. با کلاس های توجیهی بسیج سازندگی هم ترغیب شدم که خودم مرکز  پرورش شتر مرغ ایجاد کنم، در نتیجه با حمایت های  آقای دهقانی وارد این عرصه شدم.

وی افزود: در سال اول تنها با دو شتر مرغ پروار که از آقای دهقانی خریده بودم کار خود را شروع کردم و به خاطر علاقه ای که داشتم وارد این کار شدم. زمینی را هم در روستای مبارکه تفت  ابتدا از ایشان  اجاره کردم و بعد خریدم. ضمناً اگر کسی بدون تجربه وارد این کار شود، به شدت ضرر می کند ولی خوشبختانه آقای دهقانی تجربیات خودش را هم در اختیارم گذاشت.

فلاح گفت: من به عنوان یک جوان توانستم سال گذشته 1200 کیلو گرم گوشت شتر مرغ، سال قبلش600 کیلو گرم و سال اول با دو شتر مرغ 70-80 کیلو گرم گوشت تولید کنم اما امسال به وضعی رسیده ام که می خواهم  20  شتر مرغ مولدی که  دارم  را بفروشم و خودم را خلاص کنم.

 این کارآفرین جوان ادامه داد: متاسفانه از سوی مسئولین هیچ حمایتی نمی شود فقط در ایام خاص دوربین هایشان را می آورند و گزارش می گیرند! تولید کننده هم می ماند با جاده ناجور، اجاره زمین، بازار متغیر خوراک دام که حتی گاهی قیمت تناژ ذرت 400 تا 500 هزار تومان بالا و پائین می رود و متغیر است.

وی گفت: با وجود همه مشکلات با همه این ها می سازیم،  با کارمزد وام 16 درصدشان می سازیم، با مشکلات فروش و بازرایابی خودمان، با نبود صنایع تبدیلی اما با بی آبی نمی توانیم کاری کنیم.  

فلاح تفتی گفت: کنتور آب موقت داشتیم آمدند شبانه آن را باز کردند و بردند! تصور کنید ما داریم کار می کنیم، آب موقت ما کنتور داشته که پولش را هم تجاری یعنی هر متر مکعب 1500 تومان پرداخت می کردیم، شبانه آمدند بدون اینکه خبر بدهند کنتور را باز کردند و نگفتند حیوانات اینها از تشنگی تلف می شوند.

وی اضافه کرد: آنقدر خسته وز ده شده بودم که میخواستم شتر مرغ ها در بیابان رها کنم. آخر مسئولین که نمی توانند آب منطقه را  تامین کنند چرا انقدر ادعای حمایت از تولید و اشتغال دارند. سال گذشته 10 مرکز  پرورش شتر مرغ در روستای مبارکه تفت بود و  هر کدام 20 -30 تا شتر مرغ  داشتند اما الان  یکی هم ندارند چون همه خسته و زده شدند. چون هیچ کس، هیچ حمایتی نمی کند.

وی تاکید کرد: مشکل اصلی ما در این منطقه آب است. هزینه لوله کشی گاز  و آب را خودمان دادیم و دیگر  پول نداریم که تانکر تانکر آب بیاوریم.  این در حالی است که شتر مرغ کم ترین میزان آب را نیاز دارد. کافی است یک انشعاب آب بدهند به هر مجتمع و یک وام 7-8 درصد برای تولید کنندگان فراهم کنند.

وی نبود صنایع تبدیلی را یکی دیگر از مشکلات تولید کنندگان شتر مرغ توصیف کرد و اظهار داشت: در شهرستان های مهریز، تفت، یزد و  اشکذر شاید 1500 شتر مرغ پروار وجود داشته باشد اما یک کارگاه صنایع تبدیلی آن تولید نشده است. بعضی ها می گویند  پوست، پر و استخوان شتر مرغ استفاده می شود و دور ریز ندارد، اما من در یزد مجبورم همه چیزش را دور بریزم!  فقط گوشتش را می فروشم و  استخوان و پوستش را دفن می کنم.

فلاح ادامه داد: از  پوست شتر مرغ می شد در صنعت چرم سازی استفاده کرد، استخوانش را می شد پودر کرد و چون منبع غنی کلسیم است به خوراک دام اضافه کرد و از این طریق تا 200 هزار تومان سود بیشتر عاید پرورش دهنده شتر مرغ شود. اما الان فقط گوشت شتر مرغ را می فروشم، آن هم شتر مرغ 110 کیلویی فقط 30-35 کیلوگرم گوشت دارد که از ما کیلویی 35 هزار تومان می خرند و در مغازه  45 هزار تومان می فروشند.

وی افزود: متاسفانه دولت هیچ اهمیتی برای تولید و اشتغال قائل نیست. به تولید علاقه بسیار دارم، امثال من هم زیاد است ولی نه اینکه حاضر باشیم به خاطر تولید همه چیزمان را هزینه کند و سودی هم برایمان نداشته باشد. به همین خاطر به مغازه ام بر می گردم.

وی تصریح کرد: شتر مرغی که در سال 86 حدود 50 درصد سود داشت الان تنها 10 درصد سود دارد که واقعا به صرفه نیست. من مغازه دار با وضع متوسط وارد این کار شدم، یک کارخانه دار متمول و یک جوان بدون دارایی که با وام هم وارد این کار شد را می شناسم الان هر سه نفر که با وضع مالی متفاوت وارد این کار شدیم، پشیمان هستیم. یعنی برای هیچ کدام ما این کار به  صرفه نیست.