عصر فرهنگ، استان یزد را با برند افتخارآمیز «دارالعباده» می‌شناسند؛‌ صفتی ستودنی که با قرار گرفتن در کنار  ویژگی «دارالعلم»، غرور و خودباوری ساکنان این دیار را مضاعف می‌سازد.

در سال‌های اخیر به واسطه رشد شتابان استان در عرصه صنعتی‌شدن و هجوم انبوه مهاجران غیربومی با فرهنگ‌های گوناگون و به تبع آن، تاثیر و تاثر متقابل میان شهروندان بومی و افراد غیربومی، فضای فرهنگی استان به ویژه در شهرهایی چون میبد و اردکان در کنار رشد و بالندگی‌های مثبت، شاهد تغییرات نگران‌کننده‌ای نیز بوده است؛ تغییراتی که متاسفانه برخی متصدیان و افراد سیاست‌زده چشم بر آن بسته‌ و بعضا آن را دال بر حرکت رو به رشد جمعیت بومی در زمینه تعاملات اجتماعی و ذائقه فرهنگی قلمداد می‌کنند.

اما واقعیت این‌گونه نیست و نمی‌توان چشم بر انحرافات به ظاهر کوچکی که می‌تواند آرام‌آرام حجب و حیای جوانان و علاقه‌مندان پاک‌طینت را کم‌رنگ کند، فروبست.

شاید شنیدن خبرهایی مبنی بر این‌که فلان بانوی چادری در اردکان، به یکباره با کنار گذاشتن حجاب برتر، ردای روشنفکری بر تن کرده و در گام نخست، یک پله از اصالت و هویت بومی و دینی خود فاصله گرفته، برای برخی خودروشنفکرپندار عادی قلمداد شود، اما برای خانواده‌های ژرف‌نگر و مردان غیرتمند دربردارنده هشداری بزرگ است.

جای تاسف است که برخی با نادیده‌گرفتن مختصات فرهنگی و هویتی مردم این دیار، آرمان خود را در تقلیدهای ناصواب از رویکردها و برنامه‌های فرهنگی در دیگر شهرها جستجو می‌کنند؛ در حالی‌که مسائل فرهنگی از حساسیت خاصی برخوردار است و نمی‌توان با این توجیه که چنین برنامه‌هایی در فلان شهرهایی هم اجرا شده و می‌شود، بر اجرای آن در شهرهای مذهبی استان نیز اصرار ورزید.

جای دوری نمی‌رویم. شنبه شب، به همراه خانواده برای شرکت در جشنی که به مناسبت مبعث پیامبر گرامی اسلام(ص) در پارک بهاران برگزار شده بود، به آن‌جا رفته بودیم.

برنامه‌های جذاب و خوبی در مراسم اجرا شد که بایسته است از متصدیان آن قدردانی شود؛ اما با این همه،‌ برخی حرکات نیز در خور تأمل بیش‌تر بود. برنامه‌هایی همچون دعوت مجری از زنان و دختران حاضر در مراسم برای جیغ‌زدن، آن‌هم در حضور پسران جوان و مردان نامحرمی‌ که در فاصله‌های بسیار اندکی از هم روی صندلی‌ها نشسته بودند.

چنین استنباط نشود که ما مخالف جشن وشادی هستیم. خیر؛ کسی از مردم این شهرستان با برنامه‌های شاد و فرح‌بخش که در چارچوب موازین شرعی و با رعایت هنجارهای عرفی و اخلاقی برگزار ‌شود، مخالف نیست؛ شادی و نشاط لازمه پویایی جامعه است. و مخالفت‌های گاه و بیگاه برخی دلسوزان، به سبب نادیده‌گرفتن مرزهای اخلاقی و سست‌شدن بنیان‌های حریم حیا و عفاف دختران و پسران دیارمان است؛ دیاری که در کوچه‌ پس‌کوچه‌های آن عطر نام ویاد شهدای گلگون‌کفن به مشام می‌رسد.

 امید است متصدیان محترم با استناد به این نوشته، بر نگارنده برچسب تنگ‌نظری الصاق نکنند؛ بلکه با مراجعه به منابع دینی بکوشند تا در برنامه‌های آتی ضمن تداوم نقاط قوت چنین جشن‌هایی، نقاط ضعف آن را برطرف کنند.

 بی‌گمان هرگونه اقدام در متزلزل‌ کردن رفتار و منش حاضران در این‌ مراسم و سست‌شدن پایه‌های حجب و حیای جامعه بخصوص جوانان این دیار، گناهی نابخشودنی است و آتشی خواهد ساخت که دود آن به چشم مسببان مستقیم و غیرمستقیم نیز خواهد رفت. پس بیاییم کاستی‌ها را صمیمانه بپذیریم و برای تقویت نقاط قوت چنین برنامه‌هایی متناسب با فرهنگ غنی دارالعباده بکوشیم. مبادا حیا و غیرت را جناحی کنیم.

نویسنده: فاطمه یداللهی