متن یادداشت به این شرح است: 

چند روز قبل آقای روحانی، به جمع تعاون گران پیوستند و علاوه بر بحث تعاون، در خصوص قهرمانان ملی ما در پشت میز مذاکره سخن گفتند. «قهرمانانی که طی دوسال برای تهیه متنی جنگیدند که منطبق با عظمت و عزت ایران باشد.»

خیلی وقت بودم دلم می خواست از نیاز جامعه برای «نایل شدن» و «موفقیت» بگویم، از ادای دین به بزرگانی که برای رسیدن به پیشرفت، مرزشکنی می کنند.

در طی هشت سال اخیر، هر بار که پای صحبت و درددل برخی از دانشجویانم می نشستم، حرف های مشترکی می شنیدم: «امیدی نیست، راهی نیست، موفقیتی وجود ندارد...» نمیدانم چه اتفاقی در بطن جامعه ایران افتاده که بزرگانی که در حد قهرمانی، کارهای نشدنی و تحسین برانگیز در جهت منافع ملی انجام می دهند، گرامی داشته نمی شوند و مایه دلگرمی و امید شان فراهم نمی گردد و «بزرگی» پاس داشته نمی شود. مگر نه این است که همه نسل‌ها با الگو گرفتن از قهرمانان ذهنی شان، آینده را ترسیم می کنند، پس ما هم باید زمینه های قد کشیدن مستعدها و ظهور الگوهای اخلاق و نخبگی و کارآفرینی و سخت کوشی را فراهم کنیم.

پیش نیاز حرکت به این سمت، دمیدن روح امید در جامعه ایرانی است. فکر می کنم رییس جمهور حسن روحانی نیز در اندیشه همین امید است.

اهمیت بحث هسته ای نه فقط از بعد امنیتی و اقتصادی، بلکه به خاطر دستاورد بزرگی است که شاید کمتر دیده می شود: اینکه ما می توانیم، ما هنر ایستادن منطقی در برابر قدرت‌های بزرگ را داریم، ما قادریم مایه تحسین دنیا شویم.

ما نه تنها می توانیم، بلکه امیدوار نیز می مانیم. همه تلاش روحانی این است که نگذارد این امید کم رنگ شود و این بزرگترین فداکاری رییس جمهور برای ملتش است.

منبع: فرهنگ نیوز