به گزارش عصر فرهنگ به نقل از نارین نیوز، آن‌گونه که برخی سایت های استان گزارش داده‌اند، در پی تذکر برخی نهادهای مرتبط در استان به سایت‌های بی‌اعتنا به ممنوع‌التصویری رئیس دولت اصلاحات، آقای محمدرضا تابش نماینده محترم اردکان و البته خواهرزاده رئیس دولت اصلاحات با زیر سؤال بردن اصل ممنوعیت فوق‌الذکر گفته است: "محدود کردن جناب آقای سید محمد خاتمی که دلبسته به نظام و انقلاب و محبوب مردم هستند و در دوران ریاست جمهوری بیشترین تلاش را برای قانونگرایی در کشور داشتند بدون هیچ دلیل موجه قانونی جفای به امام، شهیدان، رهبری و انقلاب است و چهره بین المللی نظام را مخدوش می سازد."
دراین باره باید گفت آقای تابش در حالی این اقدام را جفا به امام و رهبری و نیز انقلاب و شهدا برشمرده‌اند که هیچ‌ اشاره‌ای به زمینه‌های صدور چنین دستوری نکرده است.
در واقع در سخنان جناب تابش نوعی مظلوم‌نمایی زیرکانه برای دایی خویش انجام شده و اگر کسی فاقد اطلاعات کافی باشد، چه بسا مجذوب سخنان ایشان شود و رئیس دولت اصلاحات را در این موضوع مظلوم به شمار آورد؛ حال آنکه واقعیت چیز دیگری است.
به عبارتی ممنوع التصویری آقای خاتمی حکمی است که با توجه به ماهیت رفتارها و مواضع وی در دوران فتنه ۸۸ صادر گردیده و مبنای قانونی و شرعی محکمی دارد. به عبارت روشن‌تر، بر اساس قوانین موجود، چه بسا حکم رئیس دولت اصلاحات در صورت بررسی موشکافانه و دقیق، سنگین‌تر از ممنوع‌التصویری باشد و ممنوع‌التصویری در واقع حکمی رقیق شده و با رعایت مصالح عالی‌تر بوده است؛ همان‌گونه که حکم حصر آقایان موسوی و کروبی بر همین مبنا صادر شده است.
نکته دیگراین که نماینده محترم مردم اردکان در حالی این اقدام را جفا در حق نظام و انقلاب برمی‌شمرد(!) که به رخدادهای تلخ پس از انتخابات ۸۸ و به تعبیر صحیح‌تر فتنه آن زمان اشاره‌ای نمی‌کند؛ ‌فتنه‌ای که کشور را تا لبه‌های پرتگاه به پیش برد و طعم شیرین حضور بی‌نظیر میلیونی مردم را قربانی فرصت‌طلبی و باج‌خواهی و  صدالبته قانون‌شکنی آشکار عده‌ای خاص کرد.
فتنه‌ای که زمینه‌ امیدوارشدن دشمنان و متعاقب آن، وضع تحریم‌های ناجوانمردانه کنونی را فراهم کرد.
کاش این نماینده محترم همانگونه که حکم ممنوع‌التصویری را جفا به انقلاب و نظام می‌داند، دیدگاه صریح خود را درباره عملکرد برخی برجستگان حامی موسوی در دوران پس از انتخابات ۸۸ بیان می‌نمود و توضیح می‌داد که آیا موضاع و رویکرد ایشان در آن دوران هم مصداق جفا به نظام و انقلاب به شمار می‌آمده یا نه؟!
آیا حمله عده‌ای خاص به مسجد لولاگر در تهران و پایگاه بسیج، مصداق جفا در حق انقلاب و شهدا بوده است یا خیر؟! همراهی علنی و غیرعلنی با آشوبگران و یا دست‌کم سکوت برخی موثران در این ماجرا، چطور؟!
مگر در فتنه ۸۸ نبود که تعداد زیادی از انسان‌های بی‌گناه دچار آسیب‌های روحی و جسمی شدند و حتی برخی مظلومانه به شهادت رسیدند؟!  مگر تعداد قابل توجهی از فرزندان این ملت و بسیجیان مظلوم در راه مقابله با آشوبگران و برای دفاع از نظام و انقلاب، مجروح و جانباز نشدند؟!  آیا فتنه‌ و فتنه‌انگیزی و سکوت در برابر آن را نمی‌توان جلوه‌هایی از جفا به نظام و رهبری دانست؟!
مساله فتنه چنان مهم است که علیرغم گذشت قریب به ۵ سال از آن رخداد تلخ، ‌رهبری همچنان بر زنده نگه داشتن پشت پرده‌های آن تاکید دارند و خود در هر فرصت ممکن، ابعادی از آن را برای جامعه تبیین می‌کنند.
بنابراین شایسته نیست با چشم‌فروبستن بر ابعاد گوناگون این رخداد تلخ، به بزرگنمایی حکمی قانونی پرداخت و یا در اقدامی پیشدستانه آن را جفا در حق امام و رهبری دانست.
به نظر می‌رسد به عکس، نوع رویکرد و ماهیت نقش‌آفرینی اولیه و سکوت ثانویه برخی برجستگان سیاسی در ماجرای فتنه، جفای واقعی در حق امام و رهبری و شهدا بوده باشد؛ جفایی که موجب شد آنان حتی نتوانند در دوران بستری شدن رهبری در بیمارستان به عیادتش راه یابند.