عصر فرهنگ،

یاد باد آن روزگاران...
قدیمی‌ها می‌گفتند «تا با چشم های خودم نبینیم باور نمی کنم» ولی دریغ که قدما و رسم‌هایشان با هم از دنیا رفتند. امروز دیگر افراد جامعه کاری به صحت و سقم یک خبر ندارند، همین که مطابق میلشان باشد یعنی درست است.

چندی است که معلمین صاف و ساده دل با دیدن فیش‌های حقوقی در شبکه‌های ارتباطی موبایلی که گفته می‌شود متعلق به کارکنان سایر ادارات دولتی است برآشفته شده‌اند.

شاید هر کس دیگری هم به جای این قشر زحمتکش بود با دیدن فیش حقوقی شخصی که بیش از 3 میلیون تومان حقوق یعنی چیزی حدود 2.5 برابر حقوق خود، در آمد دارد برآشفته می‌شد، تحصن می‌کرد و دست به اعتراض می‌زد.

برخورد دوگانه با اعتراضات مشابه (برای مثال کارگرانی که شش ماه حقوق دریافت نکرده‌اند و با فشار مجبور به ادامه کار هستند) شک و تردیدها راجع به منشأ این اعتراضات را برانگیخت.

باید دید این شایعات مبنی بر افزایش حقوق چقدر صحت دارد. آیا واقعاً حقوق کارکنان دولتی 70 درصد افزایش داشته و یا موضوع افزایش حقوق و فیش‌های حقوقی که به اشتباه به دست معلمین می‌رسد و اعتراضات را کلید می زند از اساس خیالی است؟!

همیشه پای «تشنگان قدرت» در میان است
«فشار از پایین، چانه‌زنی از بالا» یکی از شعارهایی است که همواره سمت و سوی فعالیت‌های اجتماعی جناح افراطی را مشخص کرده است. شواهد و قرائن موجود نشان می‌دهد تحرکات اخیر که با همراهی برخی مسئولین نیز همراه بوده در راستای همین شعار و برای پتانسیل سنجی و تشکیل «انجمن صنفی معلمان» است. انجمنی که بتواند در انتخاب وزیر آموزش و پرورش نقش ایفا کند و مجلس را به حاشیه براند.

طبیعی است که هر نماینده‌ای که با نظر این تشکل در انتخاب وزیر مخالفت کند، مخالف حقوق حقه معلمین انگاشته می‌شود و تهدید به انتقام‌جویی بر سر صندوق رأی و تجمع و اعتراض در حوزه انتخابیه امری طبیعی خواهد بود. البته در صورت موفق بودن این شیوه و به علت حس قدرت‌طلبی بی حد و حصر افراطیون این حرکت فقط مختص قشر فرهنگی نخواهد بود و به زوی به تمام صنوف و اقشار جامعه تسری پیدا می‌کند. تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل...

اما تشکیل انجمن اسلامی معلمان تنها راه این عده برای تحمیل خواسته‌های نا به جا و غیرمنطقی خود نیست. تشکیل یک سازمان دانش‌آموزی و جذب، آموزش، سازمان‌دهی و نهایتا استفاده از این پتانسیل یکی دیگر از روش‌های پیش روی افراطیون است.

آقا محمدی عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس مدت‌ها قبل هشدار داده بود: «بنا به اطلاع واصله، عناصری از کمیته Xمعروف دوران اصلاحات در ستاد بعضی از وزارتخانه ها از جمله وزارت آموزش و پرورش رخنه کرده اند و در حال برنامه ریزی هستند تا عناصر تندرو و تشنج آفرین در آموزش و پرورش بکار گرفته شوند و مدارس را محلی برای جذب میلیشیا جهت اهداف انتخاباتی و سیاسی خود قرار دهند.»

اکنون افراطیون وارد فاز عملیاتی شده و با جذب قریب به 400 میلیون بودجه فقط در استان یزد، به دنبال تأسیس سازمان و ساختاری در مدارس برای تأثیر در آموزش کودکان و سازمان‌دهی آن‌ها جهت برآوردن حوائج خود هستند.

البته خیلی هم دور از ذهن نیست، افرادی که با نقشه‌ها و دسیسه‌های خود می‌توانند معلمین- این قشر فرهیخته- را بازیچه خود قرار دهند، مسلماً مهندسی افکار عده‌ای کودک و نوجوان برایشان کار دشواری نخواهد بود.

ناگهان پرده برانداخته‌ای یعنی چه؟!
در زمان رئیس‌جمهور اسبق عده‌ای برای حفظ الی الابد قدرت خود و جدا نماندن از قافله مدیران حتی تا پای لحد، انجمن صنفی معلمان را تشکیل دادند. این انجمن در استان یزد سه نفر یعنی «ح» که ریاست را بر عهده داشت، «م» معاون وی و «ن» را شامل می‌شد. این انجمن سه نفره در واقع مدیریت و مهندسی حوادث از طریق همان فشار از پایین، چانه‌زنی از بالا را بر عهده داشت.

در زمان محمود احمدی‌نژاد این نقش به قدری برجسته شد که این کمیته منحل شد و اعضای آن جام زهر خداحافظی با قدرت و نفوذ را نوشیدند. ولی طولی نکشید که یار با لباس دگر برآمد و انجمن صنفی معلمان به انجمن اسلامی معلمان تغییر نام داد. البته پر واضح است که این تغییر نام تغییر رویه را به دنبال نداشت و تا جایی که این انجمن هم منحل شد.

با روی کار آمدن دولت تدبیر انجمن صنفی منحله دوباره احیا شد. شعبه یزد انجمن صنفی منحله از کمک یکی از مشاورین مدیر کل آموزش و پرورش همچنین حمایت و خط دهی‌های یک مقام امنیتی- سیاسی که علاقه عجیبی هم به ادارات و سازمان‌های فرهنگی دارد، برخوردار شد.

این انجمن صنفی به قدری ناشیانه به اسم مطالبات فرهنگیان قصد ماهی گرفتن از آب گل آلود را داشت که حتی در اولین تجمع معلمین برای اعتراض به تضییع حقوق خود (یا آنچه تضییع حقوق می‌پنداشتند) هم نتوانستند خود را کنترل کنند. نتیجه آن شد که اعتراض معلمین به وضعیت معیشتی تبدیل به جلسه عقده‌گشایی «ح» رئیس انجمن صنفی شد. وی دولت قبلی را «غارتگر بیت‌المال» توصیف کرد که «روی شاه و حکومت پهلوی را هم سفید کرده است».

در همان جلسه بود که اعضای شورای سه نفره، خبر سازمان‌دهی تشکلی قوی را داد. تشکلی که با رو در رو قرار دادن مسئولین با معلمان و خانواده‌هایشان، مسئولین را مجبور به زانو زدن در راه خواسته‌ها و مطامع خود کنند. حتی به طور مشخص از تجمع خانواده فرهنگیان در مقابل دفتر جمعه سخن به میان آمد.

گفته می‌شود اعضای این شورای سه نفره اکنون از دبیرستان علی اردکانی تحرکات را  ـ به ویژه در شبکه های مجازی موبایلی ـ آزادانه رصد و مدیریت می‌کنند.

سخن پایانی اینکه، به محض انتشار این مطلب عده‌ای که بقا و قدرت خود را همواره در آشوب و جار و جنجال دیده‌اند شروع به فرافکنی و توجیهات مضحک خواهند کرد. به زودی تلاش خواهد شد تا انتشار این اخبار مخالفت و حمله به فرهنگیان جلوه داده شود. ولی کافی است اندکی اندیشید.

*فیش‌های حقوقی کارکنان سایر ادارات دولتی چطور به یک باره دست به دست میان فرهنگیان چرخید؟!

*چه شد که اعتراض معلمین به افزایش حقوق در صدر اخبار رسانه‌ها قرار گرفت ولی اعتصاب و اعتراض به عدم دریافت حقوق قشر کارگر (که تعدادشان در یزد هم کم نیست) بایکوت خبری شد؟!

*چه شد که با این تحصن برخورد امنیتی (همانند آنچه در حق کارگران روا داشته شد) نشد؟!

*اعتراض به وضع معیشتی چه تناسبی با حرف‌های سیاسی دارد؟!

*دورنمای احیای مجدد انجمن صنفی چه خواهد بود؟!