به گزارش عصر فرهنگ؛ زمانی که روحانی با کابینه مسن خودش نتوانست وعده حل صد روزه مشکلات را تحقق بخشد، دولتی ها به این نتیجه رسیدند برای باقی ماندن در قدرت و پیروزی در انتخابات سال 96 به یک حربه تبلیغاتی نیاز دارند. برجام همین حربه بود. طبیعی است که دولتی که وزیر راهش در هفته دولت به جای افتتاح پروژه های ملی  پروژهایی نظیر اتاق شیردهی مادران، نوسازی سرویس‌های بهداشتی و ساماندهی چرخ‌دستی‌های فرودگاه مهرآباد را افتتاح می کند، نمی تواند در افکار عمومی جای پای خود را محکم کند. به همین منظور دولت تدبیر به یک عنوان پر طمطراق و دهن پر کن برای توجیه ضعف خود نیازمند بود.
بدین ترتیب برجام وسیله ای شد برای توجیه ضعف کابینه امنیتیِ میلیاردیِ مسن دولت تدبیر! دستگاه دیپلماسی دولت یازدهم برای این منظور مفاد قرار داد را با توجیه محرمانه بودن از مردم و حتی نمایندگان مجلس مخفی نگه داشت و بعد از توافق هم اعلام شد که توافق قطعی است و تغییر آن امکان پذیر نمی باشد.
دولت روحانی، رسانه های زنجیره ای و مطبوعات اقماری اصلاح طلبان و حامیان دولت برای بزک برجام و انحراف اذهان عمومی از ضعف دولت دست به کار شدند. روحانی آب خوردن مردم را به توافق گره زد، ابتکار مشکلات زیست محیطی را، صادق زیبا کلام ادعا می کرد بعدها تاریخ ایران به دو دوره قبل و بعد از توافق تبدیل خواهد شد، ترکان می گفت ضرر تاخیر اجرای برجام روزانه 100 میلیون دلار است و مردم هر روز از هزاران رسانه، سایت و تریبون یک طرفه می شنیدند که برجام تمام مشکلات را حل خواهد کرد.
برجام هم اجرا شد اما بعد از آن نه تنها تحریم های قبلی به قوت در جای خود باقی ماند بلکه روز به روز تحریم های جدید نیز به آن اضافه شد. روحانی در یک عقبگرد تاریخی گفت «مگر ما برجام آوردیم؟ برجام را خدا آورد.» ترکان هم تصمیم گرفت در خصوص منافع 100 میلیون دلاری ناشی از اجرای برجام سکوت کند.
در این شرایط و زمانی که برجام و حربه دولت برای اقناع افکار عمومی با شکست قطعی مواجه شده، دولت به دنبال اقدامی جدید برای برون رفت از بحرانی است که در سال 96 با آن مواجه خواهد بود. این همان فرصتی است که غرب برای نفوذ و تسلط بر ایران می خواهد. به بیان دیگر دولت برای رهایی از مصائب برجام، دست به دامن برجام 2 شده است. اگر در برجام غرب به ایران وعده رفع تحریم در ازای تعطیلی صنعت هسته ای را داده بود اینک ایران در مقابل وعده حضور در بازارهای جهانی باید از حمایت خود از گروه های مقاومت و مبارزه با رژیم غاصب صهیونیستی دست بردارد.
در این راستا بانک مرکزی بدون اطلاع‌رسانی عمومی و به صورت محرمانه، تعهدات را برای خروج ایران از لیست کشورهای غیرهمکار کارگروه اقدام مالی (FATF) پذیرفته است و در این خصوص حاضر نیست مردم را در جریان تعهدات پذیرفته شده ی خود قرار دهد.
اما FATF  چیست؟ مبارزه با پولشویی و مبارزه با حمایت مالی از تروریسم مهم ‌ترین وظایف FATF است ؛ این کارگروه ویژه در واقع میزان اعتماد به کشورهای مختلف برای سرمایه‌ گذاری را برای سایر کشورها مشخص می ‌کند.
FATF در سال ۲۰۰۷ میلادی جمهوری اسلامی ایران را به اتهام حمایت از تروریسم و کمک‌ های مالی به گروه‌ های مقاومت در فهرست کشورهایی قرار داده بود که نظام مالی بین‌ الملل را تهدید می‌کنند! و به سایر کشورها درباره ی  "ریسک بالای" معامله و برقراری روابط تجاری و یا سرمایه ‌گذاری در ایران هشدار داده بود! به خیال دولتی ها توافق با این کارگروه دروازه های تجارت خارجی را به روی ایران می گشاید.
اما حقیقت این است که همانطور که رهبر انقلاب بارها هشدار داده بودند، باید به غرب بد بین بود. این توافق چند ایراد اساسی دارد.
اولاً؛ عربستان و اسرائیل یعنی دو دشمن قسم خورده انقلاب، دو عضو این کارگروه هستند. طبق این قرار تمامی تراکنش های مالی ایران  باید در اختیار و مورد رضایت FATF باشد تا ایران از سیستم بانکی خود در تامین مالی تروریسم استفاده نکند! مشخص است در این کارگروه محور مقاومت تروریست خوانده شده و جلادان وهابی و تروریست های سازمان یافته رژیم اسرائیل داعیه دار صلح طلبی تعریف می‌شوند. به بیان دیگر تمام اطلاعات بانکی که در داخل ایران محرمانه است، دو دستی تقدیم دشمنان کشور می شود. همان دشمنانی که در مجامع جهانی هم از اعلام قصد خود برای ترور، نابودی و سرنگونی نظام مقدس جمهوری اسلامی ابایی ندارند.
ثانیاً؛ توافقات این چنینی برای تصویب نیازمند تائید نمایندگان مجلس شورای اسلامی است. همچنین تجربه برجام و ده ها قرار داد دیگر ثابت کرده است که هر زمان توافقی با عنوان محرمانه صورت گرفته، منافع مردم در آن نادیده گرفته شده است. باید بررسی و مشخص شود مسئولان بانک مرکزی با کدام مجوز به خود جرات داده اند تا با این اقدام ضد امنیتی زمینه نفوذ امنیتی دشمن را فراهم کنند.
ثالثاً؛ شفافیت و راستگویی یکی از شعارهای تبلیغاتی دولت یازدهم بوده است. با این توافق این شعار هم در کنار وعده حل صد روزه مشکلات، چرخیدن چرخ زندگی مردم و سانتریفیوژها و حل شدن مشکل آب خوردن مردم دفن شد!
ثالثاً؛ ابتدای رو کار آمدن دولت تدبیر، دولتی ها برای فرار از قطع یارانه مردم و کاهش محبوبیت خود عنوان کردند که ما اجازه سرکشی به حساب های مردم و تجسس در زندگی آن ها را برای تشخیص غنی و فقیر نداریم. حال که دولت ایران این اجازه را ندارد چرا دشمنان قسم خورده کشور باید چنین اختیاراتی داشته باشند؟
 رابعاً؛ چه تضمینی وجود دارد که طرف غربی بعد از قطع حمایت ایران از محور مقاومت و نابودی کامل این جریان توسط وهابیون آل سعود و مزدوران صهیونیستی به تعهدات خود عمل کند؟ چه تضمینی هست «طرفِ بدقولِ بدعهدِ بدحساب» این بار مساله دیگری را پیش نکشند؟! چه تضمینی هست خواب حمایت کدخدا بالاخره تعبیر شود؟

رسول محتشم