به گزارش عصرفرهنگ؛ مجلس را «عصاره فضائل ملت» نامیده و آن را «در رأس امور» برشمرده‌اند. طبیعی است در هر دوره، این نمایندگان مجلس شورای اسلامی هستند که باید بیش‌ از دیگران، جایگاه والای مجلس را پاس دارند و اجازه ندهند در سایه ساده‌انگاری یا غلبه منافع گروهی و جناحی بر مصالح ملی در رویکردها و اولویت‌بخشی‌ها، شأن قوه مقننه مخدوش شود و به حاشیه رود.

فراموش نکرده‌ایم که در دولت گذشته چگونه مجلس شورای اسلامی حتی در اموری غیرمتعارف نیز حضور می‌یافت و گاه درباره مسائل به‌ظاهر ساده و غیراولویت‌دار هم اعمال نظر می‌کرد که در این باره می‌توان به ماجرای مخالفت با نظر دولت در کاهش ساعت کاری کارمندان در ماه مبارک رمضان و یا تغییر ندادن ساعت کاری در نیمه اول سال اشاره کرد. همچنین از یاد نبرده‌ایم که در دولت سابق، سخن رئیس‌جمهور وقت مبنی بر زیر سؤال بردن در راس امور بودن مجلس چگونه با پاسخ‌های شدید و غلیظ نمایندگان و رسانه‌ها مواجه می‌شد.

حال این سؤال مطرح است که آیا مجلس کنونی و سابق در دوران دولت یازدهم هم توانسته اند در راس بودن خود را نشان دهند؟ آیا رئیس محترم مجلس از دغدغه کافی برای پاسداری از شان و جایگاه مجلس برخوردار بوده و هست؟ و آیا توانسته است دغدغه خود را در عرصه عمل نشان دهد؟

نگاهی آگاهانه از سر انصاف و واقع‌بینی به رویکرد مجلس در مواجهه با مذاکرات هسته‌ای و سپس توافق نهایی و نیز مسائل مهم دیگری چون پیمان موسوم به پولشویی و مهم تر از آن قراردادهای جدید نفتی، ناظر آگاه و منصف را به طور معمول به این نتیجه می‌رساند که مجلس نخواسته و یا نتوانسته آن‌گونه که باید و شاید، در این موارد نقش‌آفرینی داشته باشد؛ چه رسد به این که در رأس امور بودن خود را ثابت کند.

بی‌تردید دور زدن اتوکشیده مجلس در ماجرای برجام که در قالب تصویب بیست‌دقیقه‌ای مهم‌ترین توافق بعد از انقلاب بروز یافت و در مراحل بعدی، نوع واکنش کلیت مجلس و رئیس آن در مواجهه با قراردادهای جدید نفتی و... بیش از پیش موهم این ادعا شده است که مجلس در سال‌های اخیر دیگر جایگاه درراس امور بودن خود را آرام‌آرام از دست داده و این نکته، بیش از هرچیز در رویکردهای یکی دو سال اخیر مشهود است.  با این همه انتظار بیجایی نیست اگر از نمایندگان محترم مجلس خواسته شود تا در راستای پاسداری از حقوق بحق ملت در عرصه‌های گوناگون، حضوری ملموس و کاملا جدی داشته باشد؛ حضوری که متاسفانه و از باب مثال، در ماجرای قراردادهای جدید نفتی چندان قوی و امیدوارکننده نبوده است.

نویسنده: فاطمه فائزی

پایان پیام/م