به گزارش عصر فرهنگ به نقل از آناج، رئیس جمهور روحانی دیروز در ضیافت افطاری جمعی از بانوان که بمناسبت 21 تیر روز حجاب و عفاف برگزار شد، سخنانی تامل برانگیز در مورد حجاب داشت که به دلیل اهمیت موضوع مذاکرات هسته ای آنچنان مورد توجه افکار عمومی  و رسانه ها قرار نگرفته است.

وی  ابتدای سخنان خود در این مراسم گفت: درست است که جامعه ما هنوز به نقطه‌ای نرسیده که با مطالبات به حق بانوان منطبق باشد و هنوز هم موارد فراوانی از مطالبات به‌حق وجود دارد که به آن‌ها دست نیافته‌اند، اما وقتی از آغاز نهضت انقلاب، پیروزی انقلاب و بعد از آن تا امروز مقایسه می‌کنیم، حرکت‌های بسیار خوبی صورت گرفته است.

وی ادامه داد:‌ زمانی بحث فراوانی وجود داشت که اصلاً آیا زن می‌تواند رأی دهد یا خیر؟ عده‌ای شبهه شرعی وارد می‌کردند. شما اگر به سال ۴۱ برگردید می‌بینید کتاب‌هایی تالیف شده که در آن‌ها گفته‌اند زن نمی‌تواند رأی دهد. اینکه اصلا زن می‌تواند برای تظاهرات به خیابان بیاید یا خیر نیز مطرح بود و در این باره حتی از امام در نوفل‌لوشاتو سوال پرسیدند.

رئیس‌جمهور یادآور شد:‌ حتی درباره حضور دانشجویان دختر و پسر در زیر یک سقف بحث‌هایی وجود داشت و هنوز هم برای برخی از مراسم، دولت تحت فشار است ولی در عین حال حرکت بسیار خوبی شروع شده و فکر می‌کنم امروز هیچ‌کس تردید ندارد که ما باید یک فرصت برابر در مسائل سیاسی و اجتماعی برای بانوان به وجود بیاوریم و اگر این برابری نیست، باید فرصت آن را ایجاد کنیم.

روحانی با بیان اینکه "درست است که زن و مرد دارای ویژگی‌های خاص خود هستند اما این به معنای کمبود و کمال نیست"، تصریح کرد: این ویژگی‌ها در چارچوب تناسب است نه ضعف و قوت یا کمال و نقصان. خانم‌ها نیمی از جامعه ما هستند. بسیاری از خانم‌ها مسئولیت‌های سخت و سنگینی دارند و گاهی اوقات آسیب‌های بخش بانوان بسیار سنگین‌تر است.

رئیس‌جمهور با بیان اینکه "در کنار فرصت برابر، باید مصونیت برابر نیز وجود داشته باشد"، گفت: امروز بسیاری از خانم‌ها مسئولیت‌های سنگین از جمله بار اداره زندگی و بی‌عدالتی‌هایی را که مشاهده کرده‌اند، بر دوش می‌کشند.

وی با بیان اینکه "در طول تاریخ مسائل اینچنین بوده و هنوز هم مرتفع نشده است"، خاطرنشان کرد: اگر هم نظری راجع به مسائل خانم‌ها وجود دارد، نحوه رفتار، ابلاغ و اجرای ما باید صحیح باشد. برخی فکر می‌کنند همه حجاب و عفاف به روسری، نوع و سبک آن برمی‌گردد. آیا ما عفاف و حجاب در زبان، نگاه و چشم نداریم؟ اتفاقا در سوره مبارکه نور در بحث عفاف، اول از مردان شروع می‌کند و به مردان می‌گوید در نگاه کردن، عفاف را رعایت کنید و سپس از خانم‌ها نیز باز هم از نگاه شروع می‌کند.

روحانی تاکید کرد:‌ حجاب و عفاف از نگاه، حرف زدن، سبک جمله‌بندی، رفتار و حتی سبک راه رفتن شروع می‌شود و این‌طور نیست که حجاب و عفاف را تنها در یک مساله خلاصه کنیم. عفاف و حجاب یک مساله درونی مانند روزه است. شما به کسی می‌توانید به زور بگویید روزه بگیرد؟ اگر بگویید، او می‌گوید من روزه دارم اما به اتاقی دیگر می‌رود و آب می‌خورد و باز هم می‌گوید روزه است. شما از کجا می‌فهمید که روزه نیست؟

رئیس‌جمهور ادامه داد:‌ عفاف و حجاب هم از درون قلب، جان و روان است. ما خیلی‌ها را می‌بینیم و شما هم می‌شناسید که آن‌چنان قلب پاک و عفیفی دارند، حالا گاهی اوقات ممکن است انسان او را با ظاهرش منطبق نداند اما چرا ما از جان، روح، فکر، دانش و اعتقاد مردم شروع نمی‌کنیم؟ اینکه بیاییم در خیابان یک نفر را دستگیر کنیم، ببریم و برایش پرونده درست کنیم واقعا درست می‌شود؟ یعنی به اعتقاد شما حجاب و عفاف با زور و جبر امکان‌پذیر است یا اینکه ما باید واقعیت‌ها را برای مردم و دختران و دانش‌آموزان بگوییم و از مدرسه شروع کنیم؟

وی با بیان اینکه "قرآن می‌گوید حجاب را برای امنیت زنان ایجاد کردیم"، به ۲۱ تیرماه – روز حجاب و عفاف – اشاره کرد و گفت: اساس بحث این است که از استعداد خانم‌ها در جامعه درست استفاده شود. آیا این خسران نیست که یک زن در فرهنگ و هنر یا سیاست صاحب‌نظر است اما به بهانه‌های جزئی و ناصحیح از توانایی او، بویژه که امروز بیکاری در جامعه زیاد است، استفاده نشود؟

روحانی در پایان افزود: متاسفانه بیکاری بویژه در بین زنان تحصیلکرده بیشتر است. ما باید از این استعدادها استفاده کنیم. استعدادهای بشری گنجی در جامعه است که اگر از آن‌ها استفاده نکنیم هم به صاحب استعداد و هم به جامعه ظلم کرده‌ایم.

به نظر می رسد هر چند سخنان رئیس جمهور در مورد نحوه فرهنگسازی حجاب و عفاف و انجام کارهای بنیادین به جای برخورد های قهری صحیح و قابل احترام است، اما اینکه ایشان مسله حجاب را یک موضوع صرفا درونی تلقی میکند نه اجتماعی و نیز مقایسه عجیب و یکطرفه ی حجاب با بحث روزه خواری موضوعی بس قابل تامل بوده و با آموزه های دینی اسلام منافاتی جدی دارد.

از ذکر این نکته نباید غافل بود که ارتباط امر واجب دینی- اجتماعی حجاب با امر واجب دینی روزه کاری اشتباه است، اینکه روحانی بین شخصی که بنابر هر دلیلی روزه نمی گیرد و کسی که حجاب ندارد و یا بدحجاب است رابطه ای ایجاد می کند دور از ذهن است.

همه می دانند همان طور که روزه خواری در ملا عام حتی در صورت وجود عذر شرعی درست نیست و اسلام در این  مورد منع شدید کرده در مورد حجاب هم همینگونه است، حداقل های جامعه اسلامی این است که اگر شخصی به حجاب پایبند هم نباشد اجازه ندارد در جامعه اسلامی به گونه ای دیده شود که منافاتی با عرف و قانون آن جامعه  داشته باشد.

حجاب، آن گونه که بعضی ها پنداشته اند، صرفا یک تکلیف شخصی نیست؛ بلکه افزون بر آن یک مسئله عاطفی، روانی، خانوادگی، اجتماعی است و نگرش عمیق و بی غرضانه به آیه های حجاب و سوره هایی که این آیه ها در آنجا آمده است، به روشنی می نمایاند که حجاب، افزون بر این که تکلیف شخصی بانوان مسلمان است حق جامعة دینی نیز می باشد و رابطه مستقیمی با سلامت روانی و  امنیت اخلاقی جامعه و جلوگیری از فساد و نیز فرو پاشی بنیاد خانواده دارد.

البته ظاهرا تفسیر آقای روحانی از بحث امنیت زنان بواسطه حجاب هم چیزی متفاوت بوده و از آن به عنوان امنیت شغلی و لزوم مشارکت زنان در مسائل اجتماعی یاد می کند. !

لذا یکی دانستن یک امر اجتماعی مانند حجاب با یک امر فردی مانند روزه اشتباه محض است و ذهن غرق تعجب می شود از تحلیل کسوت روحانیتی که گمان می رود چند واحد تفسیر قرآن نیز پاس کرده است.

لذا حداقل بهتر بود آقای روحانی موضوع حجاب در اجتماع را با حکم روزه خواری در انظار عمومی که نص صریح احکام دینی است مقایسه می نمودند نه بعد شخصی آنرا.

علاوه بر این هر عقل سلامتی که قدری تاریخ بداند، بی شک با گریز بر تحلیل های تاریخی و سیاسی می فهمد که غرب و رضاخان چرا و با چه هدفی دست بر کشف حجاب زنان مسلمان ایرانی زد و چرا آنها را از روزه منع نکرد؟!

انتهای پیام/ص