عصر فرهنگ؛ زمانی که بیمار می شویم به پزشک متخصص مراجعه می کنیم. اگر خودروی شخصی ما نیاز به تعمیر داشته باشد به تعمیرکار شناخته شده و ماهر مراجعه می کنیم. اگر بخواهیم خانه ای بسازیم سراغ معماری توانا می رویم. اما...
اما زمانی که سخن از فرهنگ و اندیشه به میان می آید هر فردی با هر سابقه و مرامی خود را صاحب نظر می داند. این اصل چنان پذیرفته شده است که حتی در کشور ما هم تصدی گری نهادهای فرهنگی چندان ضابطه ای ندارد. نتیجه آن هم هزاران معضل ریز و درشتی است که در اطراف خود می بینیم. از بی حجابی، فساد، بی اخلاقی، بالا رفتن سن ازدواج، بالا رفتن میزان طلاق و اعتیاد گرفته تا پهن کردن فرش قرمز برای به اصطلاح هنرمندان خارج رفته، حمایت از تکخوانی زنان، لغو ممیزی کتاب، حلوا حلوا کردن ناشران هتاک، سنگ تمام گذاشتن برای فیلم سازان و حمایت تمام قد و همه جانبه از برگزاری کنسرت ها در سرتاسر کشور آسیب هایی است که خود آسیب های فراوانی را به دنبال دارند.
متاسفانه هنوز مسئولین ما آنطور که رهبر انقلاب می فرمایند فرهنگ را به منزله هوایی که تنفس می کنیم نمی دانند. همین سهل انگاری موجب شده است تا به جای اینکه در امور فرهنگی به متخصصین امر مراجعه کنند تنها به ایجاد دستگاه های عریض و طویل اکتفا کنند. اگر واقعا فرهنگ، هوای اطرافمان تلقی می شد مسئولین بیشتر برای آن دل می سوزاندند. شاید برای اتخاذ تصمیمات فرهنگی به متخصصین واقعی مراجعه می شد. شاید همانطور که آیت الله علوی درخواست کرده بودند وزارت ارشاد به قم منتقل می شد.
متاسفانه وضعیت فرهنگی دارالعباده نیز با همین نگرش ها به میدان اعمال سلیقه شخصی و گاه حزبی و جناحی بدل شده است.
چندی پیش یکی از اعضای شورای شهر که وعده تصدی ریاست کمیسیون برنامه و بودجه شورای اسلامی شهر یزد را داده و از سوابق و برنامه های خود در این زمینه هم رو نمایی کرده بود در یک تغییر موضع عجیب به ریاست کمیسیون فرهنگی شورای اسلامی شهر یزد رسید.
قطعاً وضعیت فرهنگی یزد در آینده از چنین برخوردهایی آسیب خواهد دید. در سالی که گذشت شورای اسلامی شهر یزد با چالش هایی نظیر تغییر نام برخی اماکن و معابر، برگزاری جشن های مشکوک به اسم اتحاد ولی در خدمت تفرقه و دو راهی کمک به یک جشنواره دولتی و یک جشنواره مردمی مواجه شد. آیا در سال آینده با این روحیه و این تصمیمات کارشناسانه شورا با مشکلات بزرگتری درگیر نخواهد شد؟این سوالی است که تنها گذر زمان بدان پاسخ می دهد.

یک پیشنهاد
چرا نباید یزد که سالیان دراز مردم متدین و علمای وارسته آن را در ایران به نام دارالعباده و دارالعلم مشهور کرده اند، پیشتاز تغییر در وضعیت موجود باشد؟ چه می شود اگر متدینین، نخبه های فرهنگی و علمای یزد اتاق فکر و سازوکاری (که بتواند الگویی برای سایر استان ها نیز باشد) برای نظارت بر مباحث فرهنگی خرد و کلان استان پایه ریزی کنند؟
چه می شود اگر از طرف نهادی بی طرف بر تمام فعالیت های فرهنگی و اجتماعی استان نظارت شود تا عده ای برای پر کردن جیب های خود مردم یزد را بی اعتبار نکنند؟ چه می شود اگر نهادی بی طرف اعطای مجوز به مطبوعات را بررسی کند تا هر کسی به خود اجازه ندهد با مجوز دروغ بگوید؟ چرا مردم یزد باید مدام افسرده جلوه داده شوند؟ چرا برگزاری کنسرت جای انجام فعالیت های زیربنایی و اساسی برای ایجاد نشاط اجتماعی را گرفته است؟
چرا نگرانی برای موی جوانان به مساله روز مسئولان استان بدل شده است؟!