به گزارش عصرفرهنگ به نقل از یزدرسا؛ دو رخداد در ماه‌های اخیر، شرایط خاصی برای دولت یازدهم به وجود آورده و نقش تعیین‌کننده‌ای در سیاست‌های دولت دارد. یکی به ریاست جمهوری دونالد ترامپ مربوط می‌شود که کاملا خارج از انتظار دولتی‌ها بود و آن‌ها شاید حتی یک درصد هم تصور نمی‌کردند فردی چون ترامپ در آمریکا به ریاست جمهوری برسد. اتفاق دیگر، رحلت حجت‌الاسلام هاشمی رفسنجانی به عنوان اصلی‌ترین و قدرتمندترین حامی دولت یازدهم است.

سیاست‌ورزی دولت با ملاحظه توأمان این دو رخداد، موجب می‌شود تا دولتی‌ها در موضعی متناقض قرار بگیرند. بدین معنی که، دولت که بعد از روی کار آمدن ترامپ امیدش به خارج و ارتباط با آمریکا از بین رفت، به دنبال راه‌حلی برای برون‌رفت از اوضاع پیش آمده بود و آن هم عبارت است از: رفتارهای تند و بعضا ساختارشکنانه در حوزه سیاست داخلی و فرهنگ. اما آنچه دامن زدن به این نوع رفتارها را برای دولتی‌ها سخت می‌کند، شرایط سیاسی بعد از رحلت هاشمی رفسنجانی است.

در واقع، ورود به رفتارهای تند و ساختارشکنانه هرچند لازمه تغییر اوضاع سیاسی کشور بعد از روی کار آمدن ترامپ است، اما این نوع رفتارها با فضای سیاسی بعد از رحلت هاشمی همخوانی ندارد و حسن روحانی که به دنبال جلب اعتماد نظام برای معرفی خود به عنوان جانشین حقیقی هاشمی است و حتی در این عرصه رقابتی انکارناپذیر نیز با ناطق نوری دارد؛ نمی‌تواند اهداف موردنظرش مبنی بر ساختارشکنی و رفتارهای تند را پیش ببرد. همین امر شرایطی را برای دولت یازدهم به وجود آورده که آن را به نوعی دچار تناقض در مواضع و عملکرد کرده است.  

البته باید توجه داشت که ریاست جمهوری فلانی در آمریکا و رحلت بهمانی در ایران، در شرایطی می‌تواند به یک دولت ضربه بزند، که دولت چشم خود را به چنین مسائل بدوزد و اگر دولتی پشتوانه‌اش را فقط از مردم بگیرد و طرف حسابش فقط مردم باشد و بر روی خدمت به آن‌ها حساب باز کند، یقینا رخدادهای اینچنینی هم نمی‌تواند به آن ضربه بزند.

وحید سالار