شناخت جایگاه « گویش های ایرانی » در گرو شناخت « زبان های پیش از اسلام »

بررسی تاریخ فرهنگ و سیاست کشورهای جهان نشان می دهد که شکوفایی فرهنگی ملت ها همواره در گرو شناخت راستین شهروندان از فرهنگ خود و پیچیدگی های جامعه بوده است . بستری که شیادان سیاسی ، از انقلابی تا اصلاح طلب ، بر آن برنامه ها و دسیسه های خود برای پسرفت یک ملت پی می ریزند ، همانا « ناآگاهی » یک ملت از وضعیت ویژه ی خود است . این بی سبب نیست که سیاست ورزان راستین ، می کوشند راه رهایی یک ملت را از گذرگاه « شکوفایی فرهنگی و افزایش دانش همگانی » بگذرانند .
مسائل کشور ما ، ایران ، به سبب تاریخ دیرپای آن با مسائل کشورهای نوپای استعمارساخته و ملت هایی که یکشبه با برنامه های ابرقدرت ها پدید می آیند ، متفاوت است . آنچه دقت ایرانیان در شعارهای فریبنده ی سیاست ورزان را بایسته می دارد ، « پیشینه ی چندهزارساله » و « سهم ایران در پی ریزی تمدن جهانی » است .
در یکصد سال گذشته ، در دوره های گوناگون ، گروه هایی از سیاستمداران ، بنابر خواست استعمارگران ، کوشیده اند شبهه هایی در نقش بی مانند « زبان فارسی » در سامان فرهنگ ایرانی پدید آورند . اینان تا آنجا پیش رفته اند که مدعی شده اند می توان « گویش های ایرانی غبرفارسی » را بر جای زبان فارسی نشاند . آنچه این کارگزاران استعمار از آن بهره برده اند ، « نا آگاهی ایرانیان از جایگاه درخشان دانش و فرهنگ ایران پیش از اسلام » است ؛ همان جایگاهی که زبان فارسی را به «دومین زبان جهان اسلام » بدل کرد و به ایرانیان این توانایی را بخشید تا موسس سه مذهب اهل سنت اسلامی باشند .
یکی از زبان هایی که آشنایی با آن ، برای شناخت جایگاه زبان فارسی و پیوندهای غرورآفرین گویش های ایرانی با یکدیگر و زبان فارسی ، بایسته است ، « زبان پهلوی » است . سعید عریان ویرایش سوم کتاب « متن های پهلوی » از انگشت شمار کتاب های پهلوی برجای مانده از دوران پیش از اسلام را منتشر کرد .
در این نشانی با این کتاب آشنا شویم :
http://iranchehr.com