عرصه فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی از جمله صحنه‌هایی است که تضاد میان منافع زودگذر و درازمدت را فراهم می‌سازد. (البته بحث عمل به تکلیف و وظیفه هم گاه به ظاهر با منافع انسان در تضاد قرار می‌گیرد! انسان عاقل و عاقبت‌اندیش هرگز وظیفه و تکلیف را فدای منفعت ظاهری نمی‌کند.)

بسیار اتفاق افتاده که در صحنه فعالیت های اجتماعی و سیاسی افراد، احزاب و گروه های سیاسی تسلیم احساسات شده و منافع زودگذر را بر منافع دراز مدت و آینده ترجیح داده‌اند. این امر سبب سوختن سرمایه‌ها و هرز رفتن امکانات و اعتبار اجتماعی شده است.

مثلاً هنگام انتخابات ریاست جمهوری و یا مجلس و . . . احزاب و گروه های سیاسی، با اصرار فراوان افرادی را به صحنه کشانده و آن ها را در معرض تهاجم رقبا قرارداده‌اند! که اگر این کار صورت نمی‌گرفت، آنها می‌توانستند به عنوان ذخیره‌ای در آینده و یا در جای مناسب دیگری به کشور خدمت کنند. با قدری تأمل می‌توان مصادیقی در ذهن مرور کرد که امروز می‌توانستند نقش بزرگی در جامعه داشته باشند، میانجیگری کنند، جلوی تنش ها را بگیرند و به مردم خدمت کنند.

چندی است که هنگام انتخابات ریاست جمهوری، مجلس شورای اسلامی و یا خبرگان (که در جایگاه خود از اهمیت بالایی برخوردار هستند)، عده‌ای از سر دلسوزی، برای ایجاد اتحاد و اتفاق و یا موفقیت یک طیف فکری، یادگار حضرت امام (قدس سره) آیت‌الله حاج سید حسن خمینی را به عنوان کاندیدا مطرح می‌کنند. قطعاً این عزیزان در طرحشان نیت خیر دارند. لکن به این امر کمتر توجه می‌شود که ایشان در حال تدریس در عالیترین کرسی های حوزه علمیه بزرگ قم است و مراحل عالی فقاهت را سپری می‌کند و یکی از ذخایر گرانبها برای آینده حوزه‌های علمیه، فقه، مرجعیت، تشیع و کشور است. ایشان می‌تواند نام خمینی (رحمت‌الله علیه) را تا مدت ها زنده نگه دارد. چه ضرورت اهمی ما را وادار می‌کند که این ذخیره را به صحنه رقابت هایی بکشانیم که گهگاه توسط عده‌ی معدودی به عرصه تخریب و انتقام کشی تبدیل می‌شود؟!

آیا خدمت به اسلام، تشیع و ایران اسلامی فقط در نشستن بر کرسی ریاست جمهوری، مجلس، خبرگان و ... میسر است یا در جایگاه‌های دیگری هم می‌توان خدمت کرد.

روش تربیتی برگرفته از سیره حضرت امام صادق علیه‌السلام آن است که ایشان شاگردان خود را استعدادیابی می‌نمود و هرکدام را برای امری انتخاب می‌کرد. برخی از شاگردان را برای هدایت مردم به بلاد می‌فرستاد و برخی از آنها را نزد خود نگاه می‌داشت. به برخی اجازه افتا می‌داد و برخی را از فتوا دادن برحذر می‌داشت. این روش درمیان مراجع بزرگ شیعه همواره مورد توجه بوده است. هرگز فردی که استعداد مرجعیت و تکیه زدن بر کرسی تدریس سطح بالای حوزه را داشته است به امر دیگری وادار نمی کردند؛ بلکه به او تکلیف می کردند که باید به درس و تدریس بپردازی و خود را برای مسئولیت مهمتری آماده سازی!

در اینجا با همه احترامی که برای رأی و نظر بزرگان قائلم، قاطعانه می‌گویم که استفاده کردن شتابزده از ذخیره‌ای چون یادگار امام راحل، نه تنها سودی برایمان ندارد، بلکه سوختن سرمایه است. بنده با شناختی که دارم، معتقدم آیت‌الله حاج سید حسن خمینی(حفظه الله) با این نگرش سیاسی نسبت به جامعه و حوزه‌های علمیه، می‌تواند فراتر از خبرگان نقش آفرینی کند و فارغ از محدودیت‌های آن و با نگاه بیرونی، دیگران را از نظرات خود بهره‌مند گرداند.

snn