این سه دوومیدانی کار در حالی راهی ژاپن شدند که طبق شرایطی که وجود داشت، مشخص بود که نمی‌توانند نتایج خاصی را کسب کنند و بیشتر در حد شرکت کننده بودند. در این بین حدادی و تفتیان با توجه به گرفتن سهمیه مستقیم و با توجه به هزینه‌هایی که برای آنها شده بود، نتایج ضعیف‌شان بیشتر به چشم آمد و نشان داد که هزینه‌های میلیاردی که برای آنها شده بود، هیچ بازدهی نداشت.
* با حدادی از خار پاشنه و دیسک کمر تا ناکامی در توکیو/ پرتابگری که محبوب نیست
احسان حدادی بعد از المپیک ۲۰۱۲ لندن که مدال نقره کسب کرد، دیگر اثری از نایب قهرمان المپیک نداشت و به غیر از بازی‌های آسیایی که پرتابگران مطرحی ندارد، در المپیک ریو و قهرمانی جهان در انگلیس و قطر نتوانست عملکرد خوبی نداشته باشد. وی برخلاف آنچه در این سال‌ها از فدراسیون و کمیته ملی المپیک خواسته، در ازای آن چیزی که باید و شاید را ارائه نداده و به خاطر رفتارهایی که داشته محبوبیت خود را به کلی از دست داد.
از اردوهای طولانی در آمریکا و اروپا و درمان خار پاشنه همه و همه از او چهره‌ای ساخت که صدای جامعه دوومیدانی و حتی مردم عادی را هم درآورد. در اوج شرایط بد اقتصادی، ادامه تمریتاتش را به درمان خار پاشنه در آلمان گره زد و پس از آن هم اردوی آمریکا را در پیش گرفت؛ در حالی که شرایط خوبی برای المپیک نداشت و خودش بهتر از هرکسی می‌دانست نمی‌تواند نماینده شایسته‌ای برای ایران در بزرگترین رویداد ورزشی دنیا باشد.
حدادی این روزها در ۳۷ سالگی به سر می‌برد و دیگر آن انرژی و توان جوانی را ندارد و با مصدومیت‌هایی که برایش به وجود آمده، بهترین راه برای او چیزی جز خداحافظی نمی‌تواند باشد. هرچند خودش گفته می‌خواهد برای بازی‌های آسیایی حضور داشته باشد اما کارشناسان معتقدند با شرایط فعلی در رقابت‌های سال آینده نیز شانسی برای گرفتن مدال ندارد.
* از کوچه پس کوچه‌های پاریس تا توکیو، با دونده‌ای که رکورد خودش را هم نزد
حسن تفتیان برای دومین بار در المپیک شرکت کرد، اما برخلاف دوره قبلی نتوانست راهی نیمه نهایی دوی ۱۰۰ متر شود. دونده‌ای که با علاقه زیادش به پاریس و فرانسه در دوومیدانی ایران شناخته می‌شود و اردوهای خارجی خود را تنها در آنجا برگزار می‌کند. تفتیان که در قهرمانی آسیا در سال ۲۰۱۷ توانست قهرمان شود، پس از آن دیگر رنگ موفقیت را ندید و در آسیایی ۲۰۱۸ و قهرمانی آسیا ۲۰۱۹ به مدال نرسید و حالا هم ادامه ناکامی های او به المپیک ختم شد.
هزینه‌های تفتیان هم در این سال‌ها در حد و اندازه‌های حدادی بوده و این دو به نوعی بودجه فدراسیون را به خود اختصاص داده‌اند. برخی عنوان می‌کنند باید بودجه این رشته به این دو ورزشکار داده شود و اگر چیزی ماند، به بقیه برسد. این شرایط بی انگیزگی را میان سایر ورزشکاران به وجود آورده و نیاز است که یک بازبینی کلی در هزینه کرد برای آنها صورت بگیرد.
وضعیت فعلی دوومیدانی ایران این روزها تعریف چندانی ندارد و اگر به همین شکل پیش برود، در آینده نه چندان دور باید کسب یک برنز در آسیا هم به آرزو تبدیل شود.