بیماری سرطان مرحوم مرتضی پاشایی و متعاقب آن، درگذشت وی همچنان در صدر اخبار «هنری» رسانه‌ها قرار دارد. از جمله دلایل تمرکز توجهات به پاشایی، بیماری درمان ناپذیری بود که به واسطه اطلا‌ع‌رسانی مداوم رسانه‌ها درباره وضعیت جسمانی وی به ویژه در آخرین روزهای زندگی، مخاطبان بسیاری با نگرانی پیگیر وضعیت او بودند و با اعلام درگذشت مرتضی که تا حدودی ناگهانی بود، موجی از تاسف و همدردی در بخش‌های قابل توجهی از جامعه ایجاد شد.

اگرچه اظهار دلبستگی و همدردی با مرحوم پاشایی و خانواده وی اقدامی ستودنی و ارج‌نهادنی بود؛ اما برخی حواشی رخ داده قبل و بعد از فوت مرتضی پاشایی قابل دفاع نبود و هیچ‌ دستاوردی برای آن مرحوم و خانواده اش نداشت.

از جمله آوازخوانی خوانندگان در مراسم تشییع وی در بهشت زهرا تهران، فایده‌ای برای آن مرحوم در پی نداشته و بعید است رضایتمندی پدر ومادر داغدیده‌اش را هم به همراه داشته باشد. چه این که آنان بیش از هر چیز، خواهان آرامش روح فرزند دلبندشان در سرای باقی به ویژه در آن لحظات اولیه هستند و این مهم با آوازخوانی و گیتارزدن و کارهایی تقلیدی همچون یک دقیقه سکوت و ... حاصل نمی شود.

شادی روح مسلمانِ درگذشته‌، نه با برخی بدعت‌های نوظهور در مراسم سوگواری هنرمندان، بلکه در سایه آموزه‌های دینی قابل تحقق است که نمونه‌هایی از آن در رفتار تحسین‌برانگیز پدر مرحوم پاشایی مشاهده شد؛ آن‌هنگام که درمراسم تشییع پیکر فرزندش، با دلی شکسته و از صمیم دل، برای سیدالشهدا(ع) سوگواری کرد و آن را در راستای اجابت درخواست مرتضای دلبندش دانست که از وی خواسته بود در مراسم تشییع پیکرش روضه سیدالشهدا(ع) بخواند.

از دیگر بدعت‌های ناپسند در این گونه مراسم، خیل موبایل به دستانی است که به جای قرائت فاتحه و اهدای صلوات برای شادی مسلمان درگذشته، مشغول ثبت عکس و فیلم از خود و مراسم هستند تا شاید آن را در صفحه شخصی‌شان در پایگاه‌های مجازی به نمایش بگذارند و ... . در حالی که شایسته است حرمت مسلمان تازه‌درگذشته و خانواده داغدارش حفظ گردد و حریم برخی آداب اخلاقی و اجتماعی پاس داشته شود.

در استان دارالعباده یزد هم همزمان با اعلام خبر درگذشت مرحوم پاشایی، تعدادی از جوانان به تقلید از برخی  پایتخت‌نشینان، در گوشه برخی میادین اجتماع کردند و ... . این در حالی است که درک جوانان «دارالعباده» به واسطه عمق بینش دینی و اعتقادی پدران و مادران متعهدشان، به مراتب بالاتر از همنوعانشان در تهران و نظایر آن است و تقلید از بدعت‌های برخی جوانان پایتخت، اقدامی درخور تحسین نیست!

 به عبارت روشن‌تر، برخی جوانان و نوجوانان بومی یزد، به دلیل فقدان تامل در پس‌زمینه‌ها، مجذوب ظواهر برخی رفتارهای سطحی تهران‌نشینان می‌شوند و تقلید از آن رفتارها را گامی در راه ارتقای خویش می‌پندارند؛ غافل از این‌که تقلیدهای نسنجیده و از سر انفعال، آدمی را به سرای عزت و سربلندی نمی‌رساند. و به قول شاعر: خلق را تقلیدشان بر باد داد/ ای دو صد لعنت بر این تقلید باد.

به هر روی، جوانان عزیز استان دارالعباده باید بیش از پیش برای شناخت حقایق بکوشند و مراقب باشند تا کسانی نتوانند با واسطه برخی افراد و شبکه‌ها، آن‌ها را از اصالت‌های ناب دینی و اعتقادی‌شان آن‌چنان که درخور شهر یزد و دارالعباده است، دور نمایند. و چه صمیمانه گفت سردار فتوحی، این همرزم شهدای پرکشیده از دیار دارالعباده، که فطرت انسان؛ دین‌داری، مهربانی، و کمک به خلق خداست و سدّ معبر به جای طلب مغفرت در مساجد و اماکن مذهبی تناسبی با فطرت پاک آدمی ندارد؛ و صد البته مردم مؤمن استان یزد با تقدیم چندهزار شهید و ایثارگر، اجازه نخواهند داد کسانی بخواهند تا با گسترش نامحسوس فرهنگ غرب، جوانان عزیز این دیار گهرخیز را از مسیر اعتلا و بالندگی خویش، دور سازند.

نویسنده: مرتضی میبدی