به گزارش یزدرسا  به نقل از  آناج، حسن روحانی در هفته‌های اخیر در صدد است تا بتواند پس از اجرای برجام که به زعم او و حامیانش پیروزی بزرگی محسوب می‌شود، از مدل برجام در سیاست داخلی نیز استفاده کند. مدلی که نخستین بار در واکنش به اعلام خبر رد صلاحیت‌های داوطلبان مجلس از جانب او مطرح شد و گفت: «در داخل هم باید مدل برجام را اجرا کنیم.»

روحانی پس از آن و طی سخنرانی‌هایش به این مدل هویت بخشید و ماهیت و محتوای آن را مشخص کرد. وی هم‌زمان با ابراز نگرانی‌های معترضان به رأی شورای نگهبان، در مراسم رونمایی از دستاوردهای فناوری فضایی کشور اعلام کرد: «برجام یک تمام شد؛ زمان اجرای برنامه جامع اقدام مشترک ملی فرا رسیده است... همه باید برای اجرای برجام 2 به صحنه بیایند.»

رئیس‌جمهور تلویحاً آغاز «برجام 2» را به مسائل جاری انتخابات مرتبط دانست و در همایش استانداران و فرمانداران کشور، شورای نگهبان را مورد انتقاد جدی قرار داد و بیان داشت: «مجلس شورای اسلامی نامش خانه ملت است نه خانه یک جناح؛ بگذاریم خانه ملت آیینه واقعی ملت باشد و متعلق به همه مردم. البته که در این میان جناح‌ها و احزاب مختلف باید بهترین‌ها را به مردم معرفی کنند و باید بر امر انتخابات هم نظارت بشود، اما معیار در همه این مراحل باید فقط قانون باشد. اگر قرار است یک جناح در انتخابات حضور داشته باشد و یک جناح نه، دیگر به چه دلیل انتخابات برگزار می‌کنیم؟»

از آنجا که تعمیم برجام به مسائل داخلی کشور نیازمند مشخص‌نمودن مبانی و چارچوب‌های معینی است، روحانی در تلاش است تا بتواند افکار عمومی را به تدریج با این موضوع آشنا کند و قصد رونمایی ناگهانی از «برجام 2» را ندارد. او دقیقا نقاطی را هدف گرفته که در تبلیغات ریاست‌جمهوری خود نیز به آن‌ها اشاره کرده بود. او می‌خواهد با آن بخش از جامعه سخن بگوید که اعتقادی به جرم مسببین وقایع تلخ سال 88 نداشته و در این انتخابات نیز از عدم تأیید صلاحیت داوطلبان محبوب خود ناراحتند و شورای نگهبان را زیر سؤال می‌برند.

زمینه‌های عملی شدن «برجام 2» ثابت و قابل پیش‌بینی نیستند. با توجه به سیاست عمل‌گرایی روحانی می‌توان چنین گفت که او می‌خواهد در هر برهه‌ی سیاسی کشور این گروه هدف را مورد لطف و مهربانی خود قرار بدهد و به نوعی به تریبون رسمی آنها تبدیل شود. تریبونی که قرار است تمام اختیاراتش را نه فقط در زمینه‌ی رد صلاحیت‌شده‌ها، بلکه در سایر مسائل سیاسی که جنبه‌ی اختلافی دارند، به کار گیرد. یکی از همین مسائل اختلافی، معنای «انقلاب» و «انقلابی‌گری» است که روحانی مقارن با دهه فجر، در مراسم جایزه کتاب سال ایران به 37 سال قبل بازگشته و می‌خواهد انقلاب و انقلابی‌بودن و هم‌چنین شعار اصلی انقلاب اسلامی یعنی «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» را از نو برای افکار عمومی معنا کند. او در این مراسم اظهار داشت: «همیشه از کار متفاوت، مخالف و منتقد وجود دارد که عیب نیست. ما باید کاری کنیم که مخالف، معاند نشود. ما نمی‌توانیم همه را در یک مسیر و در یک راه قرار دهیم. اگر کلمه اختلاف به معنای تضارب آرا باشد باعث رشد فکر و اندیشه می‌شود.»

البته رئیس‌جمهور از همان روزهای آغازین ورود به پاستور، با سر دادن شعارهایی نظیر «نداشتن هنرمند ارزشی و غیر ارزشی»، «آموختن درس مذاکره از واقعه کربلا» و «ارتباط مذاکرات هسته‌ای به صلح امام حسن(ع)» سعی در جلب نظر این بخش از جامعه داشته که متأسفانه یا خوشبختانه مغناطیس تدبیر و امید، با توجه به مشکلات بزرگ اقتصادی که گریبان دولت را گرفته و ناپخته بودن شعارهایش، نتوانست آن چنان که باید این جماعت را به سوی خود جذب کند. او حتی برای همدلی با آنها از شورای نگهبان خواست تا «زیاد ابن ابیه»ها را نیز تأیید صلاحیت کند که این قضیه بینش تاریخی و دینی روحانی را زیر سؤال برد و به عاملی «ضد خود» تبدیل شد.

مدل ملی برجام قطعا با خط قرمزها سر و کار خواهد داشت. همان‌گونه که در مدل خارجی آن، خطوط قرمز زیادی برای مذاکرات خصوصا مذاکره با امریکا مطرح بود، در این مدل هم خطوط قرمزی خواهیم داشت. روحانی پیش از مذاکرات گفته بود که خط قرمز ما رفع تحریم‌های ظالمانه است، شاید اکنون نیز خط قرمز او رفع نگرانی‌های «زیاد ابن ابیه»هاست.

انتهای پیام/ص