به گزارش یزد امــــــــــروزبه نقل از راه دانا؛ بازی پرهیجان مذاکرات هسته ای روزهای حساسی را در حال تجربه است. روزهایی که به قول اعضای تیم مذاکره کننده ایران و 5+1 روزهای سرنوشت ساز تلقی می گردد. اما روند طی شده در طول بیش از 20 ماه یک ابهام و شاخصه هایی مجهول را به اذهان عمومی تزریق کرده است.

آنچه که امروز برای جامعه ابهام برانگیز می‌باشد صحبتهای متناقض تیم مذاکره کننده در توجیه هر مرحله از مذاکره است. پس از خوش و بش های فراوان در مذاکرات پیشین به ظاهر روند ماجرا تغییر مسیر داده است و امریکا نقش منفی و تهاجمی پیدا کرده و به قول اعضای تیم مذاکره کننده دبه درآورده و خواسته های خود را فراتر از معمولِ گذشته ابراز می کند.

ماجرا به همین جا ختم نشده است و اخیراً صحبتهایی از زبان برخی اعضای تیم مذاکره کننده ما استخراج می شود که بسیار قابل تامل می‌باشد. جوی که این روزها بر مذاکرات حاکم است، معرف این است که امریکا از انجام تواف لوزان سرباز زده است و خواسته هایی فراتر از آن را مطرح می کند. تخت روانچی  یکی از مقامات تیم مذاکره کننده ایران در مصاحبه ای صراحتاً تاکید کرد که آمریکایی‌ها تغییر موضع داده‌ و خواسته‌هایی فراتر از لوزان را مطرح می‌کنند یا به‌عبارت ساده‌تر «دبه» کرده‌اند.

آنچه که هویداست، بیهوده نبودن انتقادهای وارده بر پیکره و محتوای تواق لوزان در تهران بود که بسیاری را نگران و دلواپس آینده ماجرا کرده که موج آن از رسانه ملی گرفته تا محیط های آکادمیک و عمومی کشور تسری پیدا کرد. اما در جواب منتقدان این وزیر خارجه کشورمان بود که نتیجه مذاکرات لوزان را توافق محسوب نکرده و اعلام داشت که آن تنها یک بیانیه مطبوعاتی غیر الزام آور است.

اما آنچه که امروز شاهد آن هستیم ، با وجود لکه های بسیار سیاه در توافق لوزان که با چارچوب خطوط قرمز نظام ناسازگار بود امروز این توافق همه‌ی آرمان تیم مذاکره کننده شده است که به شدت در راستای احراز و دستیابی به آن تلاش می کنند.  آنقدر عدم رعایت خطوط قرمز در تواق لوزان آشکار است که رهبر معظم انقلاب در واکنش به آن نیز بر این نکته تاکید کردند که توافقی در لوزان به‌دست نیامده است که ایشان بخواهند موافق یا مخالف باشند. درواقع معظم له این توافق لوزان را به اعتبار حرف مقامات مذاکره کننده کشورمان نادیده انگاشتند.

موضوع اساسی این است که مذاکره کنندگان در یک خطای راهبردی فاحش، سطح تقاضای خود را در لوزان بسیار پایین آورده و دشمن نیز با دیدن سقف خواسته های ما، امروز استراتژی "فرار روبه جلو" را اتخاذ کرده است که صحبتهای کری همتای امریکایی ظریف موید این ادعاست.

نکته‌ای که مهم به نظر میرسد این است که مقامات مذاکره کننده ایرانی به جای اینکه خطوط قرمز خود را بار دیگر بر این توافق لوزان- که به گونه ای که از فحوای کلام آنها بدست می آید کاغذ پاره ای بیش نبوده- اعمال کنند و به اصلاح و تعدیل آن بپردازند، حریف میدان را از تیم ایرانی ربوده و درصدد تحمیل اراده خود بر تیم مذاکره کننده ماست و به جای اینکه طرف ایرانی در برابر زورگویی و رفتار غیر عقلایی طرف امریکایی هم موضع تهاجمی اتخاذ کند، موضع انفعال نشان داده و در آرزوی رسیدن به توافق لوزان است که این قضیه مصداق عینیه ضرب الامثل معروف که "به مرگ گرفته اند تا به تب راضی شویم"، می باشد.

به نظر  منتهی الیه این مذاکرات کاملاً مشخص  وهویداست و توافقی را می توان خوب تلقی کرد که تمام خطوط قرمز نظام در آن به صراحت و شفافیت آمده باشد و الا عقب نشینی از همان بیانیه لوزان که "فضاحت دیپلماتیک" محسوب می شد کاری بس ناشایست و در شان و جایگاه مقامات مذاکره کننده ایرانی نیست. نباید در پای میز مذاکره رفتاری صورت گیرد که حریف برداشتی سوء داشته باشد و امر بر دشمن مشتبه شود که احتیاج ایران به مذاکرات بسیار است که حتی ایران حاضر است از هر خط قرمزی نیز عبور کند. گفتمان دیپلماسی انقلابی، تهاجم را با تهاجم جواب میدهد و تهدید را با تهدید، مباد که در پای میز مذاکره در برابر تهاجم دشمن قدار انفعال از خود نشان دهیم.