سفره‌های افطاری با طعم صفا و خلوص دارالعباده
به گزارش یزدرسا، ماه رمضان، فرصت مبارکی است تا بندگان خدا دل از پیرایه‌ها بزدایند و با توجه بیشتر به انجام واجبات و مستحبات و ترک محرمات و مکروهات، به اندازه گام‌هایی چند به خدا نزدیک‌تر شوند. این مهم در دیار دارالعباده یزد نیز همچون جای جای ایران اسلامی به خوبی جلوه‌گر است. چه بسا کسانی که در ماه مبارک رمضان، توشه‌هایی ناب برای ادامه زندگی و سرای باقی برمی‌چینند و گاه اسباب تحولی عمیق در زندگی خود را رقم می‌زنند و البته چه بسا کسانی که از خوردن و آشامیدن امساک می‌کنند، اما به دلیل درک نکردن روح روزه‌داری و آداب این ماه نمی‌توانند توشه‌ای درخور ماه رحمت برچینند. آنان به ظاهر به مستحبات مشغول می‌شوند، اما به دلایلی نقض غرض حاصل می‌شود و عمل مستحبی‌شان سودی برایشان در پی نخواهد داشت، بلکه گاه مستوجب مؤاخذه الهی نیز می‌شوند.
سنت حسنه‌ای برابر با آزاد کردن بنده‌ای از اولاد اسماعیل(ع)
افطاری دادن از جمله سنت‌های حسنه‌ای است که در این ماه رونق می‌یابد و وسیله‌ای برای کسب رضایت الهی به شمار می‌آید؛ سنت حسنه‌ای که در قالب‌های گوناگون انجام می‌شود؛ از افطاری دادن به بستگان گرفته تا اطعام فقرا و ایتام و تا اطعام عمومی و فراگیر در مساجد و هیئت‌ها همه ابزاری هستند که می‌تواند در کسب رضایت الهی موثر افتد و افزون بر دستاوردهایی چون تقویت پیوندهای دوستی و صله ارحام، گامی در مسیر خودسازی و جلب توجه پروردگار باشد.
امام صادق(ع) فرمودند: «سدیر در ماه رمضان بر پدرم (ع) وارد شد، پدرم به او فرمود: اى سدیر! آیا می‌دانى كه این چه شب‌هایى است؟ پس سدیر گفت: آرى، فدایت شوم، این شب هاى ماه رمضان است، بفرما منظور چیست؟ پس پدرم به او فرمود: آیا مى توانى در هر شبى از این شب ها ده بنده از اولاد اسماعیل (ع) را آزاد سازى؟ سدیر گفت: پدر و مادرم به فدایت، مال من به این كار نمى‌‌رسد. پس پدرم همچنان از شمار آن بندگان می‌كاست، تا به یك بنده رسید، و سدیر در هر نوبت مى گفت: توانایى آن را ندارم. پس پدرم به او فرمود: آیا توان آن را ندارى كه در هر شبى مرد مسلمانى را به افطار فراخوانى؟ گفت: آرى، و ده مرد را. آن‌گاه پدرم (ع) به او فرمود: منظور من همین بود اى سدیر، زیرا افطارى دادنت به برادر مسلمانت با آزاد كردن بنده‌اى از اولاد اسماعیل(ع) برابر است».(من لا یحضره الفقیه، ج 2، ص134، ح1953)
سفره‌هایی که بوی مهمانی خدا ندارند!
فرمایش امام صادق(ع) به خوبی جایگاه و ثواب افطاری دادن را نشان می‌دهد، با این همه برخی رفتارها موجب می‌شود سنت حسنه افطاری دادن از ماهیت اصلی خود دور شود و به نقض غرض بینجامد. در این باره می‌توان به کسانی اشاره کرد که افطاری دادن را ابزاری برای تفاخر قرار می‌دهند و با گستراندن سفره‌های تجملی می‌‌کوشند به خواست‌های دنیوی خویش دست یابند. کسانی که سفره‌های افطاری خود را اشرافی و پر زرق و برق می‌چینند تا حس برتربودن خویش را ارضا کنند و هدفشان این است که با اضافه کردن آیتم‌های متنوع‌تر به سفره افطار، خود را در رقابتی پنهان پیروز جلوه دهند و از همین روست که از اسراف و ریخت‌وپاش‌های آن‌چنانی هم ابایی ندارند.
متاسفانه این روزها در استان یزد نیز رقابت در گستراندن سفره‌های افطاری‌های تجملاتی موجب شده که برخی سفره‌ها علیرغم برخورداری از زرق و برق ظاهری، در باطن فاقد برکت بوده و آثار معنوی و اجتماعی مورد انتظار را به دنبال نداشته باشند. به راستی برخی چه آسان از یاد می‌برند که افطاری‌دادن، باید به نوعی تمرین بندگی خداوند باشد و نباید آن را ابزاری برای بندگی نفس قرار دهند!
اطعام همشهریان نیازمند با چاشنی حفظ آبرو
تردیدی نیست که در استان یزد نیز بخش‌هایی از جامعه به دلیل مشکلات فراوان و تنگناهای اقتصادی، توانایی تامین نیازهای غذایی خود و خانواده به صورت مطلوب را ندارند. از سویی حجب و حیا و آبروداری مانع از آن می‌شود که دست نیاز به سوی دیگران دراز کنند و به عبارتی با سیلی صورت خود را سرخ نگه می‌دارند.
ماه رمضان، فرصت مناسبی است تا با گستراندن سفره‌های افطاری و دعوت عام از روزه‌داران، این دسته از همشهریان را نیز مهمان کرد و با حفظ کرامت و آبرو خدمتی هرچند کوچک در حق آن‌ها روا داشت؛ چه این‌که یکی از فلسفه‌های افطاری دادن را می‌توان اطعام آبرومندانه نیازمندان و هموطنان تنگدست دانست. طبیعی است میهمانی‌های اشرافی و سفره‌های افطاری پرتجمل که تداعی‌کننده اسراف و خودنمایی هستند، نسبتی با روح افطاری دادن اسلامی ندارند و می‌توان با جایگزین کردن سفره‌های ساده و مهمان‌های عام که نیازمندان نیز در قالب آن جای می‌گیرند، به صورت محترمانه و غیرمستقیم تسلی‌بخش قشرهای تهیدست شد.
سفره‌هایی که تحسین رهبری را به دنبال داشت
در این راستا بازخوانی فرمایش رهبر معظم انقلاب درباره سفره‌های ساده افطاری، الهام‌بخش واقعیتی آموزنده است: «یک سنت خوب هم امسال بیش از سال‌های دیگر دیده شد، که خوب است مورد توجه قرار بگیرد و آن، افطاری دادن‌های ساده و بی‌پیرایه در مساجد و در خیابان‌ها بود در بیشتر شهرهای کشور - که بسیار کار شایسته‌ای است - در مقابل افطاری‌های مسرفانه‌ای که شنیده شد، دانسته شد که بعضی‌ها به بهانه افطار، حرکات و عمل مسرفانه انجام می‌دهند و به جای این‌که در ماه رمضان وسیله‌ای بشوند برای نزدیکی روحی به فقرا و مستمندان، با این عمل، با این حرکت، خود را در لذات جسمانی غرق می‌کنند. نمی‌خواهیم بگوییم که اگر در افطار، کسی غذای مطبوعی مصرف کرد، این کار ممنوع است؛ نه، در شرع این‌ها ممنوع نیست؛ اسراف ممنوع است، زیاده‌روی ممنوع است، ریخت‌وپاش فراوانی که گاهی در این‌جور مجالس انجام می‌گیرد، ممنوع است. چه بهتر که کسانی که می‌خواهند افطاری بدهند، با همین سنتی که رایج شده است، افطاری بدهند؛ که مردم را، رهگذران را و کسانی را که مایلند از افطاری استفاده کنند، در این سفره‌های رایگان و با بذل و بخشش و گشاده‌دستی، در کوچه‌ها، در خیابان‌ها، در حسینیه‌ها، افطاری می‌دهند».و به راستی که گستراندن سفره‌های پربرکت افطاری در ماه مبارک رمضان و اطعام روزه‌داران، توفیقی است که هر کس بدان دست یابد، سزاوار مباهات است.
پایان پیام/م
