به گزارش یزدرسا، آقای روحانی رئیس جمهور اخیرا گفته است: شاید آن کسانی که فقر و تنگدستی را درک نکرده‌اند، نمی‌توانند بفهمند که خجالت کشیدن در مقابل خانواده به چه معناست؟ من خودم سال‌ها در فقر و گرفتاری مالی زندگی کرده‌ام و می‌دانم یعنی چه. وی همچنین افزوده است: اگر پول و امکانات در اختیار نداریم و نمی‌توانیم معضل مردم را حل کنیم، باید لااقل لبخند چهره خوش و زبان گرم را نسبت به مردم داشته باشیم.

 برخلاف ادعای ضمنی رئیس‌جمهور، مشکل اصلی، بی‌تدبیری و بی‌عدالتی در توزیع پول و امکانات‌ است. مشکل این است که برخی دولتمردان، از حقوق‌ و مزایای کلان و غیرمتعارف بهره‌ می‌برند، در حالی‌که افراد بسیاری برای تامین نیازهای متعارف و حتی ضروری خود هم مشکل دارند. مشکل‌ بزر‌گ‌تر این است که برخی مسئولان ارشد دولتی، دریافت و پرداخت حقوق نجومی در این شرایط را برمی‌تابند و ابایی ندارند تا حقوق‌ نجومی بگیر را «ذخیره نظام» بخوانند! و این یعنی نمک‌پاشیدن بر زخم همان کسانی به علت تنگدستی جلوی خانواده خجالت می‌کشند!

از سوی دیگر، تصریح رئیس‌جمهور به این‌که «من خودم سال‌ها در فقر و گرفتاری مالی زندگی کرده‌ام» ستودنی و لازم بود اما کافی نیست. مردم انتظار دارند مسئولی که زمانی درد فقر را چشیده و اینک از سرمایه معتنابه و گاه چشمگیر مادی برخوردار شده، دست‌کم در دوران تصدی مسئولیت اجرایی سطح زندگی خود و خانواده‌اش را چنان تنظیم کند که اگر مرهمی بر آلام جامعه نمی‌نهد نمکی هم بر زخم‌هایشان نپاشد. آیا سطح زندگی کنونی رئیس‌جمهور و خانواده و نزدیکان ایشان چنین رویکردی را نشان می‌دهد؟! وانگهی رئیس‌جمهور باید به دولتمردان خود به‌ویژه وزیران و مدیران عالی ابلاغ کند که نه حقوق نجومی بگیرند و نه زندگی تجملی و اشرافی داشته باشند. آیا نوع زندگی برخی مسئولان ارشد دولتی که البته برخی از آنان اخیرا کناره گرفته‌اند، مصداق نمک پاشیدن بر زخم‌های مردم نبوده و نیست؟! اطلاع رئیس‌جمهور و دولتمردان از درد مردم اگرچه «لازم» اما «ناکافی» است؛ کم‌ترین انتظار این است که آن‌ها و خانواده و نزدیکانشان به معنای واقعی کلمه در رنج و درد مردم شریک باشند و سطح زندگی‌شان همسطح قاطبه مردم در سطوح پایین باشد. چه این‌که بدون لمس واقعی و عینی مشکلات اقتصادی، نمی‌توانند عمق و ابعاد مشکلات اقتصادی قاطبه مردم را درک و برای رفع آن چاره‌اندیشی کنند.

 این که مسئولی در این شرایط اقتصادی حقوق و مزایایی چندین برابر درآمد اقشار سطح پایین جامعه بگیرد و زندگی خود و خانواده‌اش را بالاتر از سطح متوسط جامعه و بعضا لاکچری به معنای خاص تنظیم کند، خواسته یا ناخواسته مصداق بارز نمک پاشیدن بر زخم مردم دردمند است و چه بسا برخی آن را نوعی دهن‌کجی به مردم آن هم در اوضاع کنونی قلمداد کنند. تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.

مریم شبابی