یزدرسا؛ مشکلات اقتصادی و معیشتی جامعه قابل انکار نیست؛ مشکلاتی که در سال‌های اخیر بعضا تشدید هم شده است و یکی از دلایل اصلی آن را باید نوع نگاه و عملکرد دولت یازدهم و دوازدهم و البته مجلس شورا دانست. از همین روست که بسیاری از مردم از دولت و مجلس گله‌مندند. گله‌مندی البته تعبیری رقیق‌شده است. به دلیل گرانی‌های بی ضابطه، قدرت خرید کاهش یافته و چنین احساس می‌شود که بازار و نظارت و برخورد با متخلف، کمی تا قسمتی به حال خود رها شده‌اند.

یکی از دلایل این رهاشدگی این است که برخی مسئولان ذی‌ربط اطلاع کافی از درد و رنج مردم ندارند؛ یا اطلاعشان در حد گزارش‌خوانی است، نه لمس و درک واقعیت از نزدیک. این را می‌توان از رویکردها و رفتارهایشان دریافت؛ واقعیتی که البته گاه به آن تصریح نیز شده است. برای نمونه، محمدباقر نوبخت اخیرا در بازدید از منطقه‌ای محروم گفته است: این سفر باعث شد مسائلی را که در برنامه‌ها ندیده بودیم ببینیم و اکنون از نزدیک با مشکلات مردم آشنا شدیم.

معاون رئیس‌جمهور و رئیس سازمان برنامه و بودجه  همچنین با انتقاد از «برج‌نشینی» خود گفته است : این سوال برای من بوده که چگونه می‌توانم در طبقه دهم ساختمانی در تهران بنشینم و برای مردم کپرنشین مناطق محروم کشور برنامه‌ریزی کنم!

در نتیجه برج‌نشینی و روحیه اشرافی برخی مدیران تصمیم‌گیر است که هر از گاه اخباری از حیف و میل بیت‌المال می‌شنویم؛ حیف‌ومیل‌هایی از جنس پرداخت حقوق نجومی و ساخت ساختمان‌های مجلل و بریز و بپاش‌های آن‌چنانی از بیت‌المال؛ همان بیت‌المالی که فلان دختر یتیم و کودک کار و بهمان خانواده دردمند هم در آن سهم دارند، اما... .

رهبری در دیدار چندی پیش با نمایندگان مجلس شورای اسلامی فرموده بودند: «برای بنده تصویر یک ساختمانی را که با پول بیت‌المال در یک نقطه‌ای ساخته شده است آوردند، من حیرت کردم واقعاً که چطور جرأت شده است، چطور دست و دل کسی به او اجازه داده است که پول بیت‌المال را صرف یک‌چنین چیزی بکند!»

 به راستی چگونه مسئولی به خود اجازه می‌دهد این‌گونه بی‌واهمه پول بیت‌المال را  حیف و میل کند؟! آن ‌هم در شرایطی که برخی سهم‌داران در بیت‌المال از تامین نیازهای ضروری زندگی خود هم ناتوان هستند! آیا هیچ ضابطه و دستورالعملی وجود ندارد که مانع چنین جفاهایی در حق میلیون‌ها هموطن دارای سهم در بیت‌المال شود؟ دستگاه‌های نظارتی کجا هستند و چه کرده‌اند؟

مردم ما وفادار و واقع‌بین هستند؛ اگر بخشی از مشکلات اقتصادی گریزناپذیر باشد، تحمل ‌می‌کنند؛ اما تبعیض و ظلم را برنمی‌تابند. برج‌‌‌‌نشینی و تصمیم‌گیری پشت درهای بسته و تصویب حقوق و مزایای ویژه آن‌ هم در این شرایط پذیرفتنی نیست؛ دست بردن در بیت‌المال برای پرداخت حقوق و پاداش نجومی و ساخت ساختمان‌های اشرافی و برگزاری برخی به‌ظاهر همایش‌های آن‌چنانی آن‌هم در وضعیتی که برخی با کابوس اجاره‌بها و هزینه درمان و ... دست و پنجه نرم می‌کنند، اگر خیانت نباشد، شاید کم‌تر از جنایت نباشد؛ جنایت در حق انقلاب اسلامی و مردم. اغماض در برخورد قاطع با سوءاستفاده‌کنندگان از بیت‌المال قابل قبول نیست. برای مردم پذیرفتنی نیست در حالی که سطح زندگی بالاترین مقام کشور و خانواده ایشان بسیار عادی است، برخی مسئولان و خانواده و نزدیکانشان چنان در اموال و تنعمات بیت‌المال غوطه‌ور شده باشند که تصورش هم دردناک و مهوع باشد.‌

در بروز و شکل‌گیری چنین فجایعی البته مردم نیز بی‌تاثیر نیستند. دقت موشکافانه در انتخاب رئیس‌جمهور و نمایندگان مجلس و مغلوب شانتاژهای رسانه‌ای و تبلیغات دروغین برخی نامزدها و جریان‌های هزارچهره نشدن، مهم‌ترین گام در مقابله با جنایت‌ها و خیانت‌های مورد اشاره است. در این باره گفتنی ها بسیار است.

نویسنده: مریم شبابی