به گزارش یزدرسا به نقل از پایگاه خبری تحلیلی «طنین ایران»، سوم خرداد هر سال، یادآور حادثه‌ای بزرگ و غرور‌انگیز در تاریخ انقلاب اسلامی مردم ایران است؛ حادثه‌ای به بزرگی دل‌های پاسداران دین و ناموس ایرانیان و به شیرینی آزادسازی خرمشهر.

در آن دوران که رژیم بعث عراق به سرکردگی صدام و با حمایت مالی و تسلیحاتی برخی کشورهای منطقه و قدرت‌های غربی هجومی ناجوانمردانه را برضد تمامیت ارضی کشورمان رقم زده بودند، کمتر کسی تصور می‌کرد که می‌توان یکه و تنها در برابر این هجمه بی‌نظیر ایستاد و از آرمان‌های انقلاب دفاع کرد.

دشمن چنان از لحاظ نظامی و مالی پشتیبانی می‌شد که حتی تصور آزادسازی خرمشهر به دست سپاهیان اسلام را نیز به ذهن خویش راه نمی‌داد؛ چه این‌که او تنها از دریچه تنگ محاسبات مادی به میدان جنگ می‌نگریست  و در ارزیابی‌های خود، از نقش ایمان و اراده جوانان ایران اسلامی غافل شده بود.

دشمن بعثی تصور می‌کرد با تداوم اشغال خرمشهر و افزایش حملات جنایتکارانه می‌تواند ملت ایران را بر سر میز مذاکرت تحمیلی بنشاند و خواسته‌های نامشروع خود را بر آن‌ها تحمیل کند. غافل از این‌که نیروهای ارتش اسلام و بسیجیان سپاه مکتبی، با الهام از شجاعت سیدالشهدا(ع) و وفاداری اباالفضل العباس(ع) از چنان عزم و اراده‌ای برخوردارند که موانع مادی و استحکامات نظامی را با تکیه بر نیروی ایمان و خداباوری به راحتی در هم می‌شکنند.

در آن زمان، آزادسازی خرمشهر برای دشمنان ایران اسلامی و در رأس آن‌ها «کدخدا»ی خودخوانده، خارق‌العاده و بسیار دور از ذهن می‌نمود؛ از همین رو بود پس از شنیدن خبر آزادشدن خرمشهر به دست سپاهیان تحت امر ولی فقیه، کدخدا و اذناب منطقه‌ای‌اش درحیرتی عمیق فرو رفتند؛ آن‌چنان که به تصریح رهبر معظم انقلاب «وقتي ما اعلام کرديم خرمشهر را پس گرفته ايم، تا يکي دو روز خبرگزاري‌هاي دنيا حاضر نبودند اين خبر را پخش کنند؛ با چشم ترديد به آن نگاه مي کردند!»

 اینک 33 سال از آن حادثه شگفت سپری شده و به رغم پایان یافتن جنگ تحمیلی، توطئه‌های نظام سلطه و در رأس آن‌ها ایالات متحده برضد جمهوری اسلامی پایان نیافته و تنها ابعاد و شیوه‌های تداوم آن تغییر کرده است.

این روزها «کدخدا» می‌کوشد تا در سایه تحریم‌های ناجوانمردانه، خواست‌های خود را بر تیم مذاکره‌کننده تحمیل کند. هرچند قاطبه مردم مسلمان ایران با کوتاه‌آمدن یکجانبه در برابر زیاده‌خواهی‌های او مخالفند، اما اعطای امتیازهای فراوان در مذاکرات اخیر هسته‌ای به طرف مقابل، چنان دور از انتظار بوده که حتی کدخدا را هم شگفت‌زده کرده و او را به تشدید فشارها و افزایش گستاخی‌ها تحریک کرده است. اما میان شگفتی سال 61 تا شگفتی این روزها فرسنگ‌ها فاصله است.

در آن روزها استقامت خارق‌العاده فرزندان ملت و اراده قاطع آنان در نبرد نابرابر با دشمنان قسم‌خورده و متعاقب آن، پیروزی بزرگ فتح خرمشهر، دشمنان را به شگفتی واداشته بود و اما این روزها تساهل غیرمتعارف تیم دیپلماسی دولت در مذاکرات هسته‌ای و کوتاه‌آمدن‌ در برابر دشمنان قسم‌خورده دیروز و حامیان متجاوزان بعثی، کدخدا را حیرت‌زده کرده است.

اما راز گستاخی‌های روزافزون کدخدا چیست؟ سخنان رهبر معظم انقلاب در سال 81 گویا برای این روزهای ما نیز بی‌مصداق نیست:

«عدّه اي متأسفانه کارشان اين شده است که مرتّب دشمن را بزرگ و خود را کوچک کنند، عظمت دشمن را به رخ همه بکشند و دائماً بگويند ما نمي توانيم! يعني ما هم مثل خيلي از کشورها و دولتها بايد برويم در هاضمه استکبار جهاني هضم شويم! اينها اشتباه مي کنند؛ خودشان ضعيف و از درون پوکند - يا پوک بودند يا پوک شدند - لذّتهاي دنيا آنها را پوک کرده است؛ دنياطلبي آنها را بي ارزش و بي هويّت کرده است؛

بنابراين خيال مي کنند همه مثل آنهايند. نخير؛ اين ملت توانا و اميدوار است؛ بيخود دل ملت را نلرزانند و مرتب نگويند ما نمي توانيم و قدرت حرکت نداريم. چرا، اين ملت قدرت حرکت دارد؛ اين ملت اسلام دارد؛ اين ملت ابزار و وسيله بسيار مؤثّر ايمان را دارد؛ اين ملت اتّحاد حقيقي و قلبي خود را با مسؤولان کشور دارد. اين رشته اتّحاد مقدّسي که با پيوندهاي ايمان و عاطفه محکم شده است، در کمتر جايي از دنيا شبيهش مي شود پيدا کرد.

ما به فضل پروردگار مشکلات را برطرف مي کنيم و مي توانيم دشمن را سر جاي خود بنشانيم. دشمن هر چه هم از لحاظ ابزار نظامي قوي باشد، در مقابل يک ملت منسجم و مؤمن و داراي اميد به آينده، هيچ غلطي نمي تواند بکند. البته ما مسؤولان بايد به وظايف خود عمل کنيم؛ دولت و قوّه قضاييّه و مجلس بايد به وظايف خود عمل کنند.

هر کس امروز از وظيفه اصلي خود سرپيچي کند و خود را به کار ديگري مشغول و سرگرم سازد و از انجام وظيفه شانه خالي نمايد، خيانت کرده است و دچار لعنت ابدي خواهد شد. ما مسؤولان بايد روح اسلامي را در خود زنده نگهداريم؛ روح اشرافيگري را دور بيندازيم و رشته سودجويي و ثروت طلبي و دنبال منافع شخصي دويدن و تجمّل پرستي و امثال اينها را از دست و پاي خود باز کنيم. اگر گرفتاريهاي ما در بخشي حل نشده است، علّتش اينهاست؛ اينها را بايد اصلاح کنيم.

عدّه اي با دستشان به پاي خود رشته هايي را مي بندند و گره هايي را به وجود مي آورند؛ خود را از قابليت استفاده براي اين ملت و آرمانهاي او مي اندازند و بعد هم اسلام و نظام اسلامي و احکام اسلامي را متّهم مي کنند.

ناجوانمردي از اين بيشتر؟! بعضي در دلِ خود احساس ضعف مي کنند، يا چشم غرّه هاي امريکا آنها را مي ترساند، يا وعده هاي امريکا و امثال امريکا دل ضعيف و ناتوانشان را به خود جذب مي کند؛ لذا به سمت امريکا مي کشند. آن گاه ملت و جوانان مؤمن و مديران باايمان و باصفاي کشور را متّهم مي کنند که اينها نمي توانند؛ بنابراين ناچاريم برويم تسليم امريکا شويم....»