عصرسیاست؛ در روزهای گذشته تجمع اعتراضی دانشجویان در مقابل وزارت نفت و برخوردهای امنیتی با دانشجویان خبر ساز شد که در این میان تحلیل های متفاوتی از آن ارائه شده است. برخی این تجمع اعتراضی را غیرقانونی دانسته و برخی دیگر آن راواکنش طبیعی دانشجویان در هراس از تکرار کرسنتی دیگر دانسته اند.

در تحلیل و بررسی این موضوع باید به نکات زیر توجه کرد::

مطابق با اصل 27 قانون اساسی کشور، «تشکیل اجتماعات و راهپیمایی‏ها، بدون حمل سلاح، به شرط آن که مخل به مبانی اسلام نباشد آزاد است»؛ و البته در تبصره های گوناگون کسانی که قصد دارند تجمع یا راهپیمایی انجام دهند موظف اند ضمن تقدیم مواردی چون ساعت انجام و نیز بیانیه هایی که قرار است خوانده شود؛ به مراجع ذیربط، از وزارت کشور مجوز دریافت کنند؛ ولی این امر که دولت در اعطای مجوز سلیقه ای عمل کرده و دست رد به سینه مخالفان بزند و از آن مهم تر هرنوع مطالبه گری، حتی از جانب قشر دانشجوی کشور را به منزله تجمع و راهپیمایی تلقی کند؛ امریست که این روز ها قوت غالب رسانه ها و به ابزاری در دست دولت برای نفی و کنار گذاشتن مخالفان تبدیل شده است.

تجمع و راهپیمای تلقی کردن حضور دانشجویانی که تنها خواهان رسیدگی به قراردادهای نفتی بوده و در آن از انجام کوچک ترین عملی که منجر به اغتشاش شود پرهیز کرده اند، نشانه ترس دولت از صدای مخالف است. نکته قابل تامل، تاکید زیاد دولت مردان دولت تدبیر بر نقد پذیری و انتقاد است به صورتی که این موضوع در سخنرانی های دولت جایگاه ویژه ای یافته است. دولتی که برای حاکم شدن فرهنگ انتقاد در کشور شعار «ابتدا از دولت شروع کنید» سر می دهد در عمل، برخورد امنیتی با دانشجویان را به کار می برد.

برخورد امنیتی با جوانان و دانشجویان منتقد و انقلابی در حالی صورت می گیرد که رهبر معظم انقلاب مکررا بر این موضوع تاکید داشته اند که جوانان انقلابی را به اسم افراطی نکوبید. اما در طول عمر دولت یازدهم همواره جوانان منتقد با چوب و چماق دولت شعار مورد هجمه قرار گرفته اند. به راستی اگر جوان و دانشجویی که ذهن و عمر خود را در راه اعتلای کشور به کار گرفته است نتواند سخن بگوید چگونه باید فهمید که جامعه ای زنده است.

آنچه که قابل تامل است برخی از درون دولت سعی دارند با شعارهای رنگین و قید و استثنا آوردن های مکرر برای آن جامعه را دوقطبی و دچار سرگردانی کنند. این تاکتیک دولت را بیشتر می توان در قالب تاکتیک هویج و چماق دانست که از یکسو جامعه به انتقاد تشویق و از دیگر سو برخورد شود.

خطرناک بودن این تفکر و واکنسش های موثر از آن زمانی مشخص می شود که روح انقلابی و انقلاب گری در اثر برخورد ها و حذف این جوانان از جامعه رخت بر بسته و رو به سردی بگراید؛ ان روز است که جای خالی این جوانان را جولان بی مدیریتی‌ها و کرسنت‌‍‌ها پر می کند و کسی نیست که با آگاهی بخشی ، جامعه را از این تله‌ها رها کند.

کسانی که جوانان انقلابی را سدی در برابر خواسته های نامشروع و غیرقانونی خود می‌دانند؛ سعی دارند تا با زدن برچسب هایی چون افراطی، این جوانان را حذف کرده و به هدف خود برسند و البته این افراطی خواندن ها تحقق نقشه هایی است که دشمنان سال هاست تحقق آن را به انتظار نشسته اند.

دانشجویان معترضی که به جرم انتقاد مورد هجوم و ضرب و شتم قرار گرفته اند هدفی جز بیدار سازی و بررسی بیشتر قراردادهای نفتی جدید نداشته اند خواسته ای که با وجود فساد گسترده کرسنت دانشجویان را از تکرار چنین فجایعی هراسناک کرده است. از آن جهت باید این جوانان را وجدان بیدار جامعه دانست که با حس کردن خطر به صحنه آمده اند زیرا مارگزیده از ریسمان سفید و سیاه می ترسد.

دولت تدبیر چه بهتر است در راستای برنامه های خود برای حاکم کردن روحیه انتقاد، خود را در معرض نقد دیگران قرار دهد نه اینکه هر از گاهی برای فرار از پاسخگویی نهادهای دیگر را مورد انتقاد قرار دهد.

انتهای پیام/ج