عصر فرهنگ، ما هر روز زندگی را بر پایه آرزویی جدید آغاز می کنیم. چندی پیش ارزو می کردیم رئیس دانشگاه عوض شود تا شاید فرجی حاصل شود و مشکلات موجود حل شود  اما با گذشت نزدیک به یک سال از ریاست جدید دانشگاه می بینیم ارزو های بر باد رفته فراوانند و رئیس جدید با چسبیدن به میز ریاست تنها کاری که تا کنون انجام داده تغییری مختصر در چند فعالیت فیزیکی یا غیر فیزیکی رئیس قبلی است و تنها شعار و سخنرانی و باز کردن جای پا برای آینده  هدف نهایی شده رئیس جدید است هر چند که ما جان کندیم تا این رئیس آمد تا شاید آرزوهامان  جامه عمل  پوشد و فرجی حاصل شود  اما روز به روز افسوس گذشته را می خوریم و آرزو می کنیم که دیگر آرزو نکنیم  چون ما آرزوهایی داشتیم چون:

* انتظار داشتیم رئیس جدید مشکلات کلان دانشگاه را حل کند می بینیم توجه به مشکلات خرد است.

* انتظار داشتیم افرادی که به نا حق پستی را اشغال کردند عوض شوند می بینیم محافظه کاری و ترس از عکس العمل دست و پایش را بسته.

* انتظار داشتیم در دانشگاه علم حاکم باشد نه جناح می بینیم جناح  حاکم  شده و از علم خبری نیست.

* انتظار داشتیم حاکمیت عقل و تجربه و تدبیر باشد   می بینیم حاکمیت احساس و جوانی خود نمایی می کند.

* انتظار داشتیم حقوق ضایع شده اعضای هیات علمی که با زور و اجباز باز نشسته شده اند احقاق شود  می بینیم شعار و قول دادن حاکم شده.

* انتظار داشتیم بی مهری ها حذف و جایگزن ان محبت شود  می بینیم بی مهری ها فقط  جابجا شده  و در حق افرادی دیگر اعمال می شود.

* انتظار داشتیم رئیس دانشگاه  حلال مشکلات هیات علمی و کارمندان باشد  می بینیم باید روزها و ساعت ها دنبال وقت ملاقات باشیم تا حرفمان را گوش کند.

* انتظار داشتیم شعور حاکم شود  می بینیم شعار حاکم شده  و هزاران انتظار دیگر ...

یقینا پذیرش این موضوعات برای رئیس شعار محور فعلی دانشگاه مشکل است؛ اما پیش از هر گونه واکنشی از هر شخصیتی در دانشگاه، لطفا به انتصابات افراد خام و بی تجربه در این دوره، و ابقای مدیران لایقی چون ... ها و ... ها و مدیران فامیلی چون سفید ها و  علمدارها  نگاهی انداخته شود تا مشخص شود این انتظارات واهی و غیر منصفانه نیست.

اخیراً هم با سیاست زیبای «خوش آمدی فلانی»!  در تابلوی ورودی دانشگاه در درب دانش،  دانشگاه را تبدیل به پادگان نظامی کرده و به نحوی حضور و غیاب غیر رسمی به راه انداخته اند تا اگر قرار باشد روزی تسویه حساب کنند  امکانش فراهم باشد.  

ظاهراً معنی «تدبیر و امید» یعنی چه تدبیری بیاندیشیم نا بیشترین نفع را از وضع فعلی ببریم!  و در همه جای دانشکاه نفوذ کنیم و افراد خود را جایگزین کنیم و امید افراد هم خط و فامیل را بر باد ندهیم!

البته حسن دکتر اولیاء  در این است که اگر احساس کند قرار است شخصی حرفی برعلیه او بزند فورا یک پست حتی اگر صوری هم باشد به او می دهد که دلش خوش باشد و صدایش در نیاید.  توجه به پست های داده شده به افراد  در دانشگاه این موضوعات را مشخص می کند.

اما خدا یار بی کسان است ..

ارسالی از یکی از اساتید دانشگاه یزد/ امضاء محفوظ

منبع: یزد رسا