به گزارش یزد آوا به نقل از راشا تودی، پروژه سری با عنوان "مطالعه پیرامون پروازهای تحقیقاتی روی ماه" و همچنین "پروژه ای 119" به قصد مرعوب کردن اتحاد جماهیر شوروی به وسیله ی امریکا طراحی شد. از آنجایی که شوروی موفق شده بود تا اولین ماهواره خود با نام اسپوتنیک 1 را به فضا پرتاب نموده و قدرت تکنولوژیک خود را به رخ ایالات متحده بکشاند، آمریکایی ها تصمیم به اجرای چنین پروژه ای گرفتند.

قرار بود تا یک بمب هسته ای از مکانی نامعلوم توسط موشک شلیک شده و روی ماه منفجر شود که برق انفجار آن نیز از روی زمین قابل مشاهده باشد. همچنین ماده منفجره، یک بمب اتمی در نظر گرفته شده بود چرا که بمب هیدروژنی برای حمل مسافت 238 هزار مایلی توسط موشک بسیار سنگین می بود.

این مطالب را منجمی به نام "کارل ساگان" آشکار کرده که در آن زمان مسئول محاسبات مربوط به انفجار هسته ای بود. وی از دهه 50 به بعد به عنوان مشاور در ناسا مشغول به کار بود. "لئونارد ریفل" معاون وقت ناسا و مسئول تحقیقات هسته ای در بنیاد تحقیقاتی آرمور در سال 1958 این گفته های ساگان را تایید نمود. وی در گفتگویی با آسوشیتدپرس گفت که انفجار هسته ای می بایست تا سال 1959 صورت می گرفت و این درست زمانی بود که نیروی هوایی آمریکا موشک های بالستیک بین قاره ای خود را مستقر کرده بود. اسناد مربوط به پروژه حدود 45 سال است که محرمانه مانده و دولت آمریکا هرگز رسما چنین پروژه ای را تایید نکرده است.

طبق اسناد و گفته های دانشمندان مذکور، اجرای پروژه به دلیل ملاحظات امنیتی و حفاظتی در رابطه با مواد رادیواکتیو و آلودگی فضا و نگرانی کارشناسان نسبت به انفجار اتفاقی بمب و در خطر قرار گرفتن مردم روی زمین متوقف شد.

منبع lhvnews.com