سرو ابرکوه؛ به کشتی‌گیران فرنگی‌کار اعزامی به المپیک امید زیادی بود تا بتوانند با کسب چند مدال طلا وضعیت ایران را در جدول رده‌بندی المپیک ارتقا بدهند و به نوعی ناکامی‌های ورزشکاران کشورمان در بسیاری از رشته‌های دیگر را جبران کنند. به ویژه آنکه نتیجه‌ی درخشان تیم کشتی فرنگی در المپیک چهار سال قبل لندن با مربی‌گری محمد بنا، انتظارات را برای تکرار همان موفقیت‌ها افزایش داده بود. اما ماحصل تلاش‌های فرنگی‌کاران در المپیک این دوره تنها دو مدال برنز بود که توسط عبدولی و قاسم رضایی به دست آمد. همین نتیجه‌ی غیرقابل انتظار موجب شد تا محمد بنا به شدت منقلب شود تا جایی که هم‌وطنان شاهد گریه‌های او بودند. گریه‌هایی که البته به دلیل غیرت و حمیت محمد بنا، کمتر از مدال نبود!

مربی تیم کشتی فرنگی، چون نتایج موردنظرش را در المپیک کسب نکرد گریه کرد؛ گریه‌ای که پیام‌های معناداری با خود به همراه دارد. اگر این دلسوزی و احساس مسئولیتی که محمد بنا دارد، همه‌ی مسئولان کشور در حوزه‌های مختلف داشتند، بدون تردید وضع بهتر از چیزی بود که الان هست. اگر این حمیت در امثال جواد ظریف و عباس عراقچی هم وجود داشت، الان درگیر بازی‌ای چون برجام نبودیم و کشورهای دست چندم خیال قطع رابطه با ایران به سرشان نمی‌زد. اگر چنین مسئولیت‌شناسی در آقایان وجود داشت، یقینا بدین‌گونه برای مذاکره با آمریکا ذوق‌زده نبودند، که نتیجه‌ی آن تحریم‌های مجدد و دست به یکی کردن با عربستان برای کاهش قیمت نفت باشد.  

محمد بنا عزت‌مندانه جنگید اما باز هم گریه کرد؛ اما جواد ظریف و هم قطارانش «خسارت محض» را بر کشور تحمیل کردند و همچنان می‌خندند! اگر این مسئولیت‌شناسی در دیپلمات‌ها هم بود، در شرایطی که بیش از یک سال از نهایی شدن توافق و بیش از شش ماه از اجرایی شدن برجام می‌گذرد و تاکنون دستاورد آن «هیچ» بوده است؛ اشتباهات خود را می‌پذیرفتند و دست از ادامه مسیر نادرستی که پیش گرفته‌اند، می‌کشیدند.

اگر این دلسوزی در مسئولان بود، در برابر دریافت‌های نجومی مدیران بی‌تفاوت نبودند و «برند» نجومی‌بگیران دولت «ذخیره نظام و امانتدار بزرگ» معرفی نمی‌شد. ای کاش مسئولین دولتی هم یاد بگیرند که اگر جایی کم کاری و کوتاهی کردند، باید آن را جبران کنند، باید به خاطر آن عذرخواهی کنند. نه اینکه کودکانه و کورکورانه بر لجبازی‌ها اصرار کنند و مسیر نادرست قبلی را همچنان ادامه دهند.

محمد بنا از اینکه نتیجه‌ای بهتر از کسب دو مدال برنز نگرفت، گریه کرد، در حالی که بخشی از عدم موفقیت فرنگی‌کاران هم به کم‌کاری‌ها و ناکارآمدی‌های مدیریتی مسئولان دولتی در عرصه‌ی ورزش و از جمله کشتی مربوط می‌شود.

نویسنده: ارسلان پورذهبی