سرو ابرکوه به نقل ازاردکان گویا،اندر مهجوریت و مظلومیت حسین بن علی (علیه‌السلام) همین بس که در این زمینه، پرداختن به فرعیات بیش از هر چیز دیگری به چشم می‌خورد؛ آن‌هم در بین امثال ما - دانشجویان، طلاب و هر فرد و مسئولی- که ادعای داشتنِ دغدغه و درد دین و جامعه راداریم. عادت کرده‌ایم، در مورد مجالس مختلف شهر و اینکه کدام مجلس، سخنران خوش‌سخن‌تر و مداح پرجاذبه‌تری دارد از یکدیگر بپرسیم، اما کمتر به این مسئله فکر می‌کنیم که «مقصد این ره به کجاست؟»

خوانده یا شنیده‌ایم که شهید مطهری (ره) ما را به این فکر وا می‌دارد که از صرف این وقت و هزینه‌ای که به نام سیدالشهدا (علیه‌السلام) انجام می‌گیرد چه بازده و نتیجه‌ای به دست آورده‌ایم؟ اما شاید تابه‌حال بدان جدی نیاندیشده‌ایم و یا اینکه زود به پاسخی قانع شده‌ایم.

 باید مواظب بود؛ مواظب اینکه مدام از خودمان بپرسیم همه این کارها را به چه علتی انجام می‌دهیم؟

یکی از جنبه‌های قدرتمند این واقعه، ظرفیت انسان‌سازی آن است. به‌منظور استفاده از نیروی زنده و پویای فرهنگ حسینی، باید رابطه بین امام حسین (علیه‌السلام) و این مسئله را به‌خوبی درک کنیم. انسان‌سازی برای چه؟

حضور خون خدا در عرصه فرهنگ، خون حیات و بالندگی را در ما جاری می‌سازد. تمدنی که در آینده‌ی جامعه اسلامی، در پی آن هستیم، بر دوش انسان‌هایی سوار است که خودساخته باشند و به دنبال دِگرسازی. و همین‌گونه انسان‌ها هستند که در جامعه موعود مهدوی بیشترین نقش را خواهند داشت؛ و مگر به دست دادن انسان‌هایی این‌چنین، جز با الگو گرفتن از تربیت‌شدگان چنین حماسه‌ای میسر خواهد شد؟

اما متأسفانه، گاهی از اوقات این دو مسئله مهم -جامعه حسینی و مهدوی و نیز درهم‌تنیدگی و ارتباط بین این دو- فقط نقش تابلوهای نقاشی قشنگی رادارند که به دیوار خانه ما نصب‌شده‌اند و نه کارکرد دیگری؛ و فقط در ایامی چون محرم یا امثال آن‌که کمی دلمان گرفته به سراغ آن‌ها می‌رویم و پس از چندی تماشای محظوظانه، دوباره به کارهای عادی وزندگی روزمره‌مان بازمی‌گردیم. اما آیا هیچ از خود پرسیده‌ایم که می-شود موضوع را جور دیگری دید و بهره‌ای دیگر برد؟ «چشم‌ها را باید شست...»

پس اگر بتوانیم از امام حسین (علیه‌السلام) برای فراهم آوردن پیش‌نیازهای ایجاد جامعه‌ی وعده داده‌شده‌ی الهی، راهکاری استخراج‌کنیم، می‌توانیم به بهره‌گیری درست از ظرفیت واقعه بزرگ و شگفت عاشورا امیدوار باشیم و خوش‌بین.

همه این‌ها به یک مقصد ختم می‌شود؛ ما منتظر آمدن اوییم، تا با رسیدنِ تاء تمتمان، حیات و بشریت و عبودیت معنا بگیرد و عدالت، مسمّای اصلی خود را بیابد.

باید کمر همت بست تا ظرفیت عظیم عاشورا را بشناسیم و در عرصه جهاد فرهنگی به کاربندیم تاکمی از «دغدغه‌های فرهنگی» رهبری نیز کاسته شود.

ان‌شاءالله

نویسنده: محمد بهزادی مقدم دانشجوی دکترای فلسفه دین