به گزارش سرو ابرکوه، سال 93 بود که آقایان جهانگیری و آخوندی سیستم کنترل اتوماتیک قطار را با هیاهو، تبلیغات و هزینه بسیار افتتاح کردند. چند روز قبل وقتی که فاجعه برخورد دو قطار رخ داد دولتی که ادعای راستگویی اش گوش فلک را کر کرده بود ادعا کرد خطای انسانی باعث بروز این حادثه شده است! کسی هم از آقایان سوال نکرد که اگر قرار بود باز هم انسان در امر مهم کنترل عبور و مرور واگن ها دخیل باشد اصلا چرا هزینه ای برای ایجاد سیستم اتوماتیک صرف شد.

شاید علت اصلی این بهانه ها این باشد که دولت تدبیر شجاعت اداره یک کشور را ندارد. روحانی از ابتدای روی کار آمدنش تمام مشکلات را به گردن این و آن انداخته، همیشه یا دولت قبل مقصر بوده و یا تحریم ها مشکل ساز بوده اند. هیچ وقت هم خطایی از مدیران مسن کابینه روحانی سر نزده است. طبیعی است با این روحیه دولت هیچ گاه حاضر به پذیرش اشتباه خود نیست به خصوص حالا که اشتباه در حوزه حمل و نقل ریلی ( یعنی یکی از همان سه یادگاری معروف روحانی) اتفاق افتاده است.

 معاون اجرائی رئیس جمهور این حوادث را ناشی از قضا و قدر می داند که باید با صدقه آن ها را رفع کرد! لابد این صدقه را هم مردم باید برای چشم نخوردن دولتمردانی چنین خدوم پرداخت کنند! به یاد دارم زمان دولت قبل آقایی که اتفاقاً لباس روحانیت نیز به تن داشت می گفت: «با اللهم عجل لولیک الفرج نمی شود کشور را اداره کرد» خیلی دوست دارم او را ببینم و بگویم اکنون که کشور با صدقه اداره می شود چه حالی داری؟!

بگذریم، تاسف بار تر از این ها اظهارات آخوندی است وی اکنون باید پاسخ دهد سیستم بی فایده کنترل اتوماتیک را با صرف چه هزینه ای و با چه هدفی افتتاح کرده که اکنون چنین فاجعه ای رخ داده است و چرا حالا حاضر به پذیرش مسئولیت افتتاح اشتباه خود نیست و  بار گناه را به دوش خطای انسانی می اندازد. وی باید پاسخ دهد هزینه بهسازی ریل های راه آهن و افزایش ایمنی عبور و مرور صرف چه کارهایی شده و مهم تر از همه اینکه با چه توجیهی ایمن ترین شیوه مسافرت را برای مردم کشور نا امن کرده است.

ولی به جای پاسخ به تمامی این سوالات آخوندی تنها به گفتن این جمله که تمامی حادثه دیدگان بیمه بوده اند بسنده کرده است. گویی دیه ای که بیمه پرداخت می کند کشته شدگان این فاجعه را زنده خواهد کرد. گویی اصلاً پیدا کردن مقصر و حل ریشه ای این معضل مطرح نبوده و نیست.

آخوندی البته اقدام دیگری هم کرده و آن قبول استعفای مدیر کل راه آهن بوده است. این حربه هم همان شیوه قدیمی و نخ نمای وزیر راه و سیاستمدارانی نظیر اوست. همان هایی که برای ادامه ریاست خود هرکسی را فدا کرده و به هر ریسمانی چنگ می زنند. سال گذشته هم یک فروند هواپیمای ایران 140 سقوط کرد و 48 نفر از هموطنانمان کشته یا مجروح شدند. آن زمان هم  رئیس سازمان هواپیمایی کشوری‌ استعفا داد تا از آخوندی حفاظت کند. البته شاید مجبور به استعفا بود. به هر حال اگر قرار بود این مشکلات با استعفای مدیرانی که چندان اختیاری هم ندارد ریشه کن شود علی القاعده فاجعه برخورد دو قطار نباید رخ می داد.

مشکل از شخص وزیر است. به راستی لزوم ادامه کار وزیری که به جای بهسازی و ارتقای ایمنی راه های ریلی بودجه ها را صرف سیستم های بی فایده و یا تاسف بار تر از آن عقد قرار داد با شرکت های خارجی برای استفاده از آشپزهای غربی آن هم جهت طبخ غذا در قطارهای داخلی می کند(؟!)، چیست؟

از ابتدا هم انتخاب فردی که حاضر نیست مسئولیت کار خود را به عهده گرفته و این و آن را فدای بقای ریاست خود می کند به عنوان یک وزیر اشتباه بود اما اجازه ادامه فعالیت به وی از آن هم بدتر است. حالا که رئیس جمهور حاضر نیست مقصر اصلی فاجعه برخورد دو قطار را برکنار کند بد نیست مجلس شورای اسلامی فکری به حال حفظ جان مردمی بکند که با هزار امید و آرزوی به آن ها رای داده اند.

منبع: یزدرسا

علی تشکری