سرو ابرکوه؛
خوش آن دلِ شیدا که پریشانِ توباشد
خوش صید و کمندی که به دستانِ تو باشد

خوش باد به آن عاشقِ مجنون که بسوزد
عمری به سرِ کویِ تو مهمانِ تو باشد. . .

ما عهد ببندیم و بپاییم   قراری. . .
خوش قول و قراری که به پیمانِ تو باشد

ما بی سر و سامانِ رهِ دوست بگشتیم. . .
خو ش بی سر وُ سامان که به سامان تو باشد

بردم دلِ شیدایِ حزین را برِ ساقی
آن نیز بگفت تشنهِ درمانِ تو باشد

عمری به رهِ دوست برفتیم و نشد  کام !
شاید دلِ گم گشته ما زآنِ تو باشد . . .

وصفِ تو نشاید بتوان گفت به آسان
خوش باد زبانی که ثنا خوانِ تو باشد . . .

جان را بتوان کرد نثارت که بیارزد
خوش باخته جانی که به جانانِ تو باشد

آن را که نشاید برسد زلفِ تو بر دست  
"پوری" ست همه عمر که خواهانِ تو باشد

شاعر: علیمراد پوررضایی