به گزارش سرو ابرکوه به نقل از عصرفرهنگ؛ روحانی با وعده های رنگارنگ خود موفق شد تا اعتماد شکننده مردم را در سال 92 از آن خود کند. تعامل با دنیا، حل صد روزه مشکلات و چرخیدن چرخ زندگی مردم از این دست وعده ها بود. اما هر چه زمان گذشت تعطیلی کارخانه ها و تحقیر از آمریکا تا جیبوتی نشان داد دولت برنامه ای جز محدود کردن خود به مذاکره با غرب و معطل نگاه داشتن تمام کشور تا حصول نتیجه ندارد.

بعد از نهایی شدن توافقات و بتن ریزی در قلب صنعت هسته ای کشور، ناگهان حقیقت تمام وعده وعیدهای دولت آشکار شد. دولت رفته رفته حرف های گذشته خود را پس گرفت. برجامی که تاخیر در اجران آن روزانه 100 میلیون دلار خسارت داشت، اکنون بدون کوچکترین فایده ای برای کشور اجرا می شد. تحریم ها نه تنها در همان روز اجرای برجام برداشته نشد بلکه بر شدت و تنوع آن افزوده شد. سانتریفیوژها هم مثل چرخ زندگی مردم متوقف شد. دولت تدبیر که وعده هر روز یک گشایش می داد، برای پایدار ماندن اثر تبلیغی تنها دستاوردش مجبور به دادن باج های کلان و باز کردن پای شرکت های غربی به کشور شد.

هجوم کالاهای خارجی، تعطیلی کارخانجات داخلی، رکود، تورم، افزایش فاصله طبقاتی و مشکلات عدیده دیگر دولتی را که دم از حل صد روزه مشکلات و برداشته شدن همه تحریم ها در روز اجرای توافق می زد، مجبور به عقب نشینی و استهمال چهار ساله کرد. روحانی در اراک مجبور شد با تشبیه برجام به باغ گلابی(؟!) بگوید: «این باغ که نهال‌های آن تازه غرس شده آماده باروری است، اما برای به ثمر نشستن صبر لازم است.»

هر روز ارائه وعده و وعیدهای رنگارنگ از آینده و انداختن تمام تقصیرها به گردن قبلی ها، تمام وضعیت کشور در این چهار ساله تدبیر و اعتدال است. استان یزد هم با استاندار بازنشسته و دائم السفرش وضعیت بهتری ندارد. کارخانجات استان عمدتاً تعطیل شده یا افتان و خیزان به کار خود ادامه می دهند. برگزاری یک کنسرت می شود تمام هم و غم مسئولین استانی! از استاندار، معاون امنیتی و معاون عمرانی اش گرفته تا کارکنان ارشاد!

کارخانه ای که روحانی در سفر چند ساعته اش به یزد در فضای گشایش های پسابرجامی افتتاح می کند سه ماه هم دوام نمی آورد. فرهنگیان، کارگران، کارمندان هر روز مقابل استانداری تحصن کرده و احقاق حقوقشان را خواستار می شوند. واردات کمر تولید کنندگان کاشی و سرامیک یزد که زمانی قطب تولید این محصولات بود را شکسته است.

حالا اما سنت جدیدی در یزد باب شده، به لطف گشایش های پسابرجامی مردم دیگر از تحصن و تجمع نا امید شده و به نامه نگاری روی آورده اند.

مردم روستای زردین در اعتراض به انتقال آب روستای خود به مناطق دور و نزدیک استان چاره ای جز نگارش طوماری برای استاندار یزد نیافتند(برای مطالعه بیشتر اینجا کلیک کنید). اما گویا خبر ندارند که این نامه هم به سرنوشت نامه آتش نشانان یزدی دچار خواهد شد. حدود 100 روز قبل آتش نشانان یزدی در اعتراض به کم بودن حقوقشان، خطرناک بودن شغلشان، کمبود مزایا، نبود بیمه، تبعیض و ... نامه ای به استاندار یزد نگاشتند و خواستار رسیدگی وی شدند. اما تا امروز خبری از رسیدگی استاندار به این وضع نشده است.

استاندار اگر در یزد حضور داشته باشد و نامه آتش نشانان و مردم زردین هم به دست وی رسیده باشد، احتمالاً موضوعات مهمتری مثل دلواپسی برای روسری های لغزنده (بیشتر بخوانید) و برگزاری کنسرت ها دغدغه خاطرش باشد.

 اقتصاد و معیشت مردم هیچگاه برای مدیران ارشد دولت تدبیر دغدغه نبوده است. مدیرانی که حقوق های نجومی از بیت المال دریافت می کنند و علی رغم خالی بودن خزانه کشور حساب های بانکی شان پر است، چرا باید نگران وضعیت حقوق بگیران و کسب و کار کشاورزان باشند؟

تحصن، تجمع، استمداد، نامه نگاری و طومار نویسی نشان دهنده وضعیت وخیم اقتصادی عموم مردم جامعه است. اما ظاهراً گوش شنوایی برای شنیدن درد مردم یزد وجود ندارد.

انتهای پیام/س*