به گزارش یزد آوا به نقل از کیهان ، روزنامه آرمان از آشفتگی در اردوگاه اصلاح‌طلبان خبر داده و نوشت: واقعیت این است که باید بپذیریم که اصلاحات این روزها سرماخورده و زکام شده است.

آن ویروسی که امروز در بدن اصلاحات جولان می‌دهد و چهره‌اش را همانند دهه ۷۰ شاداب نمی‌کند را باید در درون اردوگاه اصلاح‌طلبی یافت و نه حتی یک قدم خارج آن. نام این ویروس «نشناختن خود» است که البته با بی‌هویتی هیچ قرابتی ندارد. چنانچه ریشه اصلاحات چنان مستحکم است که حتی سخت‌ترین مخالفان، از بیان ناآگاهی به ریشه جریان اصلاحات قاصر هستند.

آرمان با تاکید بر اینکه تراژدی نباید آغاز شود می‌افزاید: زمانی که سؤال می‌شود اصلاحات چیست و اصلاح‌طلب کیست، با انبوه پاسخ مواجه می‌شوید. این جریان نمی‌داند راه و چاه اصلاحات کجاست. یکی از اساتید دانشگاه علامه طباطبایی چندی پیش چنین وضعیتی را به طنز تشبیه کرد که در صورت استمرارش تبدیل به تراژدی در اردوگاه اصلاحات خواهد شد اما تبدیل شدن وضعیت اردوگاه اصلاحات به تراژدی چه تبعاتی دارد؟

نویسنده با طرح دو گونه اصلاحات (اصلاحات هاشمی- اصلاحات خاتمی) خاطرنشان کرد: اما چرا باید نسبت به این تراژدی‌ هشدار داد؟ برای پاسخ به این سوال باید به دهه ۷۰ بازگشت یعنی همان زمانی که آهسته راه خود را آغاز کرد. اصلاحاتی که بخش‌های فرهنگی آن در دولت دوم آیت‌الله هاشمی کلید خورد و با پیروزی سیدمحمد خاتمی زمان آغاز اصلاحات سیاسی آن بود.

یعنی نمی‌توان اینگونه پنداشت که فضای فرهنگی اصلاحات با دولت اصلاحات آغاز شد بلکه زمینه این بخش از اصلاحات در دولت قبل از دوم خرداد فراهم شده بود. فارغ از این مسائل مگر سازندگی معنایی جز اصلاحات دارد؟ اصلاحات سیاسی در دوم خرداد با مستقر شدن سیدمحمد خاتمی و همفکرانش در دولت هفتم کلید خورد شاید بسیاری نپذیرند که اصلاحات از دولت آیت‌الله هاشمی آغاز شد که این هم یکی از آسیب‌های جریان اصلاح‌طلبی امروز و نه دیروز است. دولت ششم هم در این مسیر حرکت کرد اما بدون هیاهو و بر سنت مدرنیته‌ای که از سال ۷۶ آغاز شد تاکید کرد بدین معنا که «اصلاحات ساکت» را در دستور کار قرارداد و نام «سازندگی» بر آن گذاشت.

روزنامه آرمان در ادامه عملکرد دولت دوم هاشمی را اصلاح‌طلبانه توصیف می‌کند و می‌افزاید: شاید در این مقطع نقدهایی برعملکرد دولت دوم هاشمی در زمینه فرهنگی باشد اما عادلانه نیست امروز که شرایط کشور آرام و بدون دغدغه است، شرایط آن روزها را با معیار امروز سنجید. جدای از این موضوعات مگر اصلاحات سیاسی که آغازگر آن را سیدمحمد خاتمی می‌دانند بدون اصلاحات فرهنگی در قبل از آن، امکانپذیر بود؟ مگر نه اینکه در دولت دوم هاشمی افکار و ذهن‌ها برای پذیرش اصلاحاتی دیگر آماده شد و آنگاه بود که دولت هفتم توانست اصلاحات سیاسی را رقم بزند.

این تحلیل آرمان تداعی کننده تحلیل سال ۷۹ روزنامه ایران -در زمان مدیریت کارگزارانی این روزنامه- است که مدعی شده بود دولت سازندگی با ایجاد تجمل و تورم و نارضایتی میان وضع موجود و وضع مطلوب شکاف ایجاد کرده و موجب رو آمدن نیروهای تحول‌خواه و اصلاح‌طلب شده است. در حقیقت این روزنامه با زبان بی‌زبانی می‌گفت کارگزاران با ایجاد نارضایتی در مردم مقدمه رای به جریان منتقد (خاتمی و چپ‌ها در مقابل ناطق نوری و جریان موسوم به راست که متحد سنتی هاشمی تصور می‌شد) را فراهم آورده است!

روزنامه آرمان در ادامه تحلیل خود تصریح کرد: اصلاح‌طلبان به سه بخش تقسیم می‌شوند که عبارت است از اصلاح‌طلبان ایدئولوژیک، اصلاح‌طلبان سنتی و اصلاح‌طلبان روشی. از این منظر اصلاحات دوران آیت‌الله هاشمی را می‌توان در بخش اصلاحات گروه دوم یعنی اصلاحات سنتی معنا کرد که از یک سو اصلاحات بدون کوچکترین لطمه‌ای صورت گرفت و از سوی دیگر بهترین استفاده از ابزارها برای رسیدن به هدف انجام شد. اما در اصلاحات سیدمحمد خاتمی بعضا این سه اندیشه با هم در چالش هستند.

این نوشته تمجیدآمیز نسبت به سیاست‌های دوره سازندگی درحالی است که اخیرا خبرگزاری اصلاح‌طلب‌ کار (ایلنا) ضمن یادداشتی با اشاره به باز تولید سیاست‌های اقتصادی کارگزاران تصریح کرد این سیاست‌ها یک بار شکست خورده و موجب تورم ۴۵درصدی و نارضایتی شده است اما با این وجود دولت اعتدال در حال احیا و اجرای مجدد همین سیاست‌هاست.

همین تقابل دو تلقی عدالت‌خواه و سرمایه‌دارانه پیش از این در دولت اصلاحات باعث بن‌بست تئوریک دولت در حوزه اقتصادی شد به نحوی که خاتمی مجبور شد از سال هفتم دولت خود رئیس سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی و وزیر اقتصاد را با هم عزل کند.