یزد آوا؛ آقای روحانی در دوران تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری در سال 92 شعارهای جذابی مطرح کرد و به واسطه آن‌ها توانست با آرایی هرچند شکننده به نهاد ریاست جمهوری راه یابد. از جمله وعده‌های شیرین وی در آن دوران، چاره‌اندیشی برای حل معضل بیکاری بود. برای نمونه او در خرداد سال 92 تصریح کرده بود که «برنامه اقتصادی من حل معضل اشتغال بخصوص برای تحصیل‌کرده‌هاست.» و پس از رسیدن به ریاست جمهوری هم شعارهای دلنشینی در این باره مطرح کرد؛ از جمله گفته بود: «دولت تدبیر و امید نخواهد گذاشت این همه جوان بیکار در این کشور حضور داشته و جمعیت زیادی که به خاطر نداشتن نشاط و شادی به شادی‌های کاذب روی آورند.»

از آن زمان تاکنون زمان زیادی سپری شده و به تعبیری دولت یازدهم فرصت‌های فراوانی را برای تحقق این شعار رئیس‌جمهور از دست داده است اما اقدام چشمگیری برای حل معضل بیکاری نکرده است. وانگهی رکود سنگین موجود -که روی دیگر تورم پایینِ مایه مباهات دولت است- موجب تعطیلی بسیاری از واحدهای صنتعتی و به تبع بیکارشدن بسیاری از شاغلان هم شده است.  اینک در آخرین ماه‌های استقرار دولت یازدهم و علیرغم فضاسازی‌های برخی دولتمردان و رسانه‌های خاص حامی دولت، دولت کارنامه موفقی در عرصه اشتغال‌ به دست نیاورده است و این واقعیت تلخ، چنان روشن است که حتی حامیان دولت را هم چندان یارای انکار آن نیست. سخن آقای هاشمی رفسنجانی به عنوان پشتیبان پروپاقرص رئیس‌ جمهور در مصاحبه با روزنامه اعتماد را می‌توان از باب مشت نمونه خروار در این باره مورد تامل قرار داد. وی به اعتماد گفته است: « یکسری نیازهایی هست که اکثریت مردم به آن نیاز دارند و تا این زمان کار عمده‌ای روی آن انجام نشد که یکی مساله اشتغال است.»

به راستی اگر دولت یازدهم و شخص رئیس‌جمهور به جای قراردادن همه تخم‌مرغ‌ها در سبد مذاکرات هسته‌ای، پتانسیل‌های عظیم دولت را در راستای تحقق هرچه بهتر مؤلفه‌های اقتصاد مقاومتی هدایت می‌کردند، آیا در چهارمین سال فعالیت دولت هم اوضاع اشتغال در جامعه این‌گونه اسفناک می‌ماند؟! در این باره گفتنی‌ها بسیار است.

نویسنده: فاطمه فائزی

پایان پیام/ف