به گزارش یزد آوا به نقل از  آوای اقتصاد، ایران کشوری با شرایط ویژه و منحصر بفرد خود، همواره در طول تاریخ به عنوان منبعی از ثروت و منابع مورد توجه بسیاری از کشورهای جهان بوده؛ بازار بکر ایران، جمعیت قابل توجه، وجود زمینه‌های متعدد سرمایه‌گذاری، موقعیت مناسب در منطقه و بسیاری دیگر از عوامل در کنار وجود تحریم‌های سنگین در سال‌های اخیر از جاذبه‌های ایران برای ورود کشورهای غربی به بازار ایران به شمار می‌رود.

در روزهای اخیر شاهد حضور هیأت های تجاری و اقتصادی مختلفی از کشورهای آلمان، فرانسه، ایتالیا، ایرلند، ترکیه و بلژیک در ایران هستیم. مهمانانی که راه حل برون رفت از وضعیت بحرانی اقتصاد خود را در بازارهای ایران می‌بینند.

البته نباید تصور شود این کشورها برای کمک به اقتصاد و تولید داخلی ایران قدم برداشته‌اند بلکه برای تامین منافع اقتصادی- سیاسی خود بازار ایران را مورد هدف قرار داده‌اند. نکته قابل توجه خروج شرکت‌های خارجی از کشور و عدم انجام تعهدات خود در دوران تحریم است.

چنانچه ورود شرکت‌های خارجی به کشور به منظور سرمایه‌گذاری و تولید در کشور باشد مطلوب شمرده می‌شود اما چنانچه ایران بازاری برای کالاهای خارجی و واردات بی حدو حصر محسوب شود و شرکت‌های خارجی به بازرگانی در ایران بپردازند نتیجه‌ای جز ضربه و نابودی تولید و اقتصاد داخلی نخواهد داشت.

کاسبان تحریم یا مافیای واردات؟

علی رغم سخنان برخی مبنی بر شرایط تحریم و سود جویی دلالان تحریم اکنون نیز این نگرانی وجود دارد که مافیای واردات پسا تحریم را به قتلگاه تولید داخل بدل کنند که در این صورت باید فاتحه تولید داخل را خواند. افزایش واردات کالاهای خارجی در عین حالی که لزوم حمایت از تولید داخلی برای همگان روشن شده، از نگرانی‌های جدی محسوب می‌شود. با توجه به این که اکثر کالاهای مورد علاقه این مافیا را کالاهای لوکس و تجملاتی تشکیل می‌دهد بیم آن است که موج دوم تجمل‌گرایی پس از دوران سازندگی بار دیگر کشور را فرا گیرد و با خود فرهنگ مصرف‌گرایی را در کشور نهادینه کند.

در راستای اهداف اقتصاد مقاومتی، لزومی به واردات اقلامی که در کشور تولید می‌شوند وجود ندارد زیرا که بسیاری از تولیدات داخلی ایران توانایی رقابت با کالاهای مشابه خارجی را ندارند. در دوران تحریم با تلاش‌هایی بسیاری که انجام شد در داخل کشور تولید بسیاری از کالاها آغاز شد که متاسفانه مواردی با واردات، قاچاق و سوءمدیریت تولید آن ها متوقف شد. تولید بنزین از مواردی بود که با کیفیت بالا به تولید انبوه رسید و حتی صادرات بنزین در برهه‌ای از زمان وجود داشت. اما به علل بعضا سیاسی از تولید این کالای اساسی و استراتژیک نیز جلوگیری شد.

نکته‌ای که باید به آن توجه کرد و مسئولین آن را مد نظر خود قرار دهند، توجه و حمایت از تولید داخل است. استفاده از ظرفیت‌های داخلی و تکیه بر توان داخلی امری مهم در جهت پیشرفت کشور خواهد بود. چنان‌چه بهره و سهم ایران از فرصت به وجود آمده فقط واردات کالاهای باشد؛ نه تنها برای ایران پیشرفت و رشدی به عمل نخواهد آمد بلکه آنچه ایران در دوران تحریم‌ها با چنگ و دندان حفظ کرد به راحتی از دست خواهد داد.

تجدید نظر و اصلاح تعرفه‌های گمرکی یکی از اقداماتی است که مسئولین می‌توانند برای کنترل واردات به کشور از ان استفاده کرد. اما استفاده از ابزار تعرفه نیز اصول خاص خود را می‌خواهد و باید براساس برنامه‌ریزی‌های دقیق و پیگیری مسئولین به دنبال نتیجه مطلوب بود.

به طور مثال اجرای سیاست تعرفه‌های ترجیحی بین ایران و ترکیه نه تنها به افزایش صادرات کشور کمک نکرد و از قاچاق کالا از ترکیه به ایران جلوگیری نکرد، بلکه به واردات بیشتر کالا از ترکیه به ایران منجر شد. این درحالی است که واردات کشور ترکیه بعد از اجرای این سیاست در شش ماهه نخست سال 2015 افزایش 30 درصدی داشته و در مقابل مسئولین کشوری بجای استفاده از این فرصت در جهت افزایش صادرات متاسفانه نزدیک به 75 درصد میزان صادرات به کشور ترکیه در همین مدت کاهش یافته است.

ایران باید هوشمندانه از فرصت بوجود آمده استفاده کند و در کنار ورود تکنولوژی‌های مورد نیاز برای افزایش قدرت اقتصادی خود با افزایش صادرات غیرنفتی وابستگی اقتصاد به نفت را کم کند.

شناسایی فرصت‌ها و بهره بردن از آن‌ها کاری بس هوشمندانه است و ظرفیت‌ها و فرصت‌هایی که سایر کشورهای در حسرت آن بسر می‌‌برند و ما ایرانیان از آن غافلیم و در جهت شکوفایی و پیشرفت اقتصاد از آن استفاده لازم را نمی‌بریم.

انتهای پیام/