یزد آوا به نقل از یزد رسا؛ کارگزار در حکومت اسلامی، باید خادم واقعی مردم باشد و از جمله لوازم چنین روحیه‌ای، داشتن دقت فوق‌العاده در هزینه‌کرد اموال و دارایی‌های دولتی است. به عبارت دیگر، مدیر در نظام اسلامی، باید همواره تابلو «قلیل‌المئونه و کثیرالمعونه» بودن را نصب‌العین خود در سیاست‌گذاری‌ها و اعمال و رویکردها قرار دهد. در همین راستاست که باید از کم‌ترین امکانات، بیش‌ترین بهره‌وری‌ها را برای جامعه و دستگاه حکومت به ارمغان آورد و در تخصیص منابع و امکانات، نهایت دقت و احتیاط را مبذول دارد. رعایت این مهم، هم در نهادهای کاملا دولتی از جمله وزارت‌خانه‌ها و هم در ارگان‌هایی عمومی با مختصاتی چون تامین اجتماعی و نظایر آن‌ ضرورت دارد.

به‌طور طبیعی مردم انتظار دارند که از منابع دولتی و عمومی، به بهترین وجه استفاده شود و بلندپروازی در برداشت از بودجه‌های متعلق به تمام یا بخش قابل توجهی از جامعه برای شیک‌سازی و مخارج ناصواب و غیراولویت‌دار را برنمی‌تابند. انتظار بحق قشرهای گوناگون جامعه این است که مسئولان از کم‌ترین امکانات، بیش‌ترین بهره‌وری‌ها را داشته باشند و بالاترین سطح خدمات را به ولی‌نعمتان خود ارائه کنند. این مهم با تسامح در برداشت از بودجه‌های دولتی و عمومی و هزینه‌تراشی‌های آن‌چنانی  شدنی نیست.

می‌توان با تتبع، شرکت‌هایی را در داخل و خارج از کشور یافت که با کم‌ترین هزینه‌کردها، بالاترین سطوح خدمت‌رسانی و مشتری‌مداری را به نمایش گذاشته و می‌گذارند و به عکس کم نیستند شرکت‌ها و موسسه‌هایی دولتی و شبه‌دولتی که علیرغم هزینه‌کردهای چشمگیر و برافراشتن ساختمان‌های عریض و طویل همچنان در پیچ‌های نخست کوچه خدمت‌رسانی هستند. مراکزی چون بسیاری از بانک‌ها نمونه‌هایی از همان‌ دوایری هستند که می‌توانند بسیار کم‌هزینه‌تر از وضع کنونی به ارائه خدمات بپردازند. در این راستا البته نهادهای دولتی و شبه‌دولتی چون تامین اجتماعی و شهرداری‌ها باید دقتی دوچندان در برداشت از منابع مالی داشته باشند تا هم مصلحت صاحبان حق رعایت شده باشد و هم با خرج‌تراشی‌های غیرکارشناسی و متزلزل، منافع مادی و به تبع آن مصالح فرهنگی و اجتماعی تمام یا بخش‌هایی معتنابه از جامعه را خدشه‌دار نسازند.

به راستی اگر متولیان ادارات دولتی و سازمان‌هایی چون تامین اجتماعی و ... در هزینه‌کردهای خود از دقت لازم به دور باشند و با برداشت از منابع متعلق به زحمتکش‌ترین و در عین کم‌درآمدترین اقشار جامعه چون کارگران و کارمندان، به ساختمان‌سازی‌های آن‌چنانی روی آوند، پاسخی درخور در پیشگاه مردم و ولی‌نعمتان خود خواهند داشت؟ آیا این متولیان در هزینه‌کرد از اموال و دارایی‌های شخصی خود نیز این‌گونه دست و دلبازانه و نسنجیده اقدام می‌کنند؟ یا این که فقط در برداشت از منابع عمومی و دولتی تداعی‌گر «خرج که از کیسه مهمان بود/حاتم طایی شدن آسان بود» می‌شوند؟!

به طور معمول، مدیران برای هزینه‌تراشی‌های غیرمتعارف و ساختمان‌سازی‌های کذایی و ... به توجیهات‌ عجیب و غریبی چون تسهیل خدمت‌رسانی و .... دست می‌یازند که تامل در خاطره ذیل می‌تواند خط‌مشی صحیح را از دیدگاه رهبری به آن‌ها بنمایاند:

 « یکی از وزرا انواع و اقسام سنگ های گران قیمت کشور را در نمای وزارتخانه اش به کار برده بود.من او را خواستم و به او گفتم: شما چرا این کار را کردی؟ او گفت: مسافران خارجی وقتی به وزارتخانه می آیند و سنگ ها جلوی چشمشان قرار می گیرد، باعث جذب مشتری می شود! گفتم: شما را به خدا آیا این منطق قابل قبول است؟! این همه خرج کنیم برای این‌که مشتری پیدا کنیم؟! شما می توانید در سالن اصلی وزارتخانه انواع و اقسام سنگ هایتان را به شکل خیلی بدیع و زیبا به نمایش بگذارید، هر مهمانی که آمد، به عنوان ادای احترام، او را به آن جا ببرید تا سنگ ها را تماشا کند، هم تماشا و هم جذب مشتری است. این کارها بهانه ای است برای تجمل سازی و اصلاً مناسب نیست.»

در این باره گفتنی‌ها فراوان است.

نویسنده: م. شیرافکن