به گزارش یزد آوا به نقل از یزدرسا‎؛ به طور معمول همه دولت‌ها می‌کوشند دیدگاه مثبت قشر جوان را به همراه داشته باشند؛ چه ‌این‌که جوانان افزون بر جمعیت‌ چشمگیر، از تاثیری بسزا در عرصه خط‌دهی به افکار آشنایان و بستگان برخوردارند و می‌توانند نقشی بی‌بدیل در عرصه سیاسی و صعود و سقوط طیف‌ها و جریان‌های گوناگون ایفا کنند.

 در این میان برخی دولت‌ها به جای توجه اساسی به مشکلات و دغدغه‌های واقعی قشر جوان، دستمایه‌ قرار دادن پاشنه‌آشیل برخی جوانان و سوءاستفاده از پاره‌ای ویژگی‌های این دوران را نصب‌العین خود قرار می‌دهند تا به‌نوعی این قشر را به بیگاری نامرئی برای حزب و جناح خویش سوق دهند. مصادیق متعددی از این شیوه را می‌توان در دوران تصدی‌گری طیف موسوم به دوم خرداد مشاهده و احصا کرد.

 در آن دوران، جریانی خاص به جای این‌که حل مشکلات واقعی و رفع دغدغه‌های اصلی قشر جوان و خانواده‌های آن‌ها را در اولویت واقعی قرار دهد، می‌کوشید تا با تغییر ذائقه جوانان کشور در عرصه‌های گوناگون، آنان را از پیگیری مطالبات اساسی خود بازدارد و با هدایت جوانان در مسیری انحرافی، مسائلی موهوم و دست‌کم فاقد اولویت را به عنوان مطالبات اصلی آن‌ها فریاد زند! البته در آن سال‌ها شعارهایی زیبا درباره رسیدگی به اشتغال و مسکن و ازدواج جوانان هم مطرح می‌شد، اما پرداختن به مسائل حاشیه‌ای و مناقشه‌های بی‌حاصل سیاسی که نفرت‌پراکنی و دوقطبی‌سازی جامعه از جمله پیامدهای تاسف‌بار آن به شمار می‌آمد، تیتر اصلی رسانه‌های همسو با دولت بود و بسیاری از متصدیان وقت هم از غلبه مسائل حاشیه‌ای و تحت‌شعاع قرار گرفتن مطالبات واقعی نسل جوان ابایی نداشتند‎؛ اگر نگوییم ولع داشتند. چه این‌که در سایه حاشیه‌سازی‌های تصنعی، ناکارآمدی‌هاو تضاد برخی اولویت‌هایشان با نیازهای واقعی جوانان پنهان می‌ماند.

پس از دوران موسوم به اصلاحات نیز بازار حاشیه‌سازی‌های مشابه و دامن‌زدن به حواشی،‌ کمابیش رونق داشته و در دوران تصدی دولت یازدهم هم‌ همچنان پررونق است‎؛ حاشیه‌سازی‌هایی با طعم به حاشیه‌رفتن مطالبات واقعی جامعه و از جمله جوانانی که با هزار امید و آرزو چشم به تدبیر دولتمردان دوخته‌اند تا بلکه بخشی از مشکلات اصلی‌شان برطرف شود و آلام اقتصادی‌شان اندکی مرهم یابد. بزرگنمایی برخی مسائل خاص به طور یکپارچه از سوی رسانه‌ها و تریبون‌های همسو با دولت به‌ویژه در روزهای منتهی به هفته دولت می‌تواند گواهی بر این ادعا باشد. این‌که به یکباره تا بالاترین سطوح اجرایی چنان آتشین به موضوعی ورود می‌کنند که چه بسا دغدغه یک‌درصد از جامعه نیز نیست و بالاترین مقام اجرایی در رفتاری کم‌سابقه و دور از انتظار، در ملأ عام وزیرش را بابت تمکین در برابر نظر امام جمعه مقدس‌ترین شهر ایران، توبیخ می‌کند، برای نکته‌سنجان قابل‌ تأمل و واکاوی است.

در این میان، بیجا نیست اگر از دولتمردان و رسانه‌های همسو با دولت خواسته شود تا در واپسین روزهای هفته دولت، گزارشی عینی و قابل ارزیابی از خدمات دولت یازدهم به قشر جوان را ارائه کنند. حسب قرائن، کارنامه دولتمردان در این زمینه چندان مایه دفاع و مباهات نیست. از باب نمونه، آمار جوانان مجرد در کشور قریب به 11 میلیون نفر است‎ که در مقایسه با جمعیت موجود، بسیار مایه نگرانی است. این نگرانی هنگامی شدت می‌یابد که بدانیم آمار جمعیتی و زاد و ولد در کشور نیز وضع خوشایندی ندارد و اگر برای ازدواج این 11 میلیون تدبیری فوری اندیشیده نشود، باید اوضاع ناگوارتری را هم به انتظار بنشینیم. از سوی دیگر بر اساس آمارهای بانک مرکزی، بیش از 30 درصد از منابع قرض‌الحسنه مردم در بانک‌ها (معادل 10 هزار میلیارد تومان) که می‌تواند یک‌سال وام ازدواج 10 میلیون تومانی جوانان را پوشش دهد، به پرسنل بانک‌ها اعطا شده است! و این روند تلخ همچنان ادامه دارد.

 کاش دولتمردان ذی‌ربط و به‌طور خاص رئیس‌جمهور محترم به جای زوم‌کردن‌های غیرمنتظره بر برخی مسائل نه‌چندان مهم، دست‌کم با همان شدت و حدتی که به موضوع کنسرت‌ها پرداخته‌اند، ازدواج جوانان و پرداخت تسهیلاتی در حد همان وام 10 میلیونی را در دستور کار قرار می‌دادند و با نظارت قوی و تدبیر اساسی، منابع کلان قرض‌الحسنه را به‌جای مدیران و کارمندان بانک‌ها به سمت گره‌گشایی از مشکلات جوانان و اعطای تسهیلات ازدواجشان هدایت می‌کردند. آیا در این ماه‌های پایانی دولت یادزهم، می‌توان معجزه‌ای را در این عرصه شاهد بود؟! اگرچه دشوار است، اما بی‌گمان اگر دولت اراده کنند، می‌توانند. مهم این است که اولویت کار را دریابند و اراده کنند.

پایان پیام/م

نویسنده: مرتضی میبدی