در آستانه روزهای متبرک به ایام الله دهه فجر، دشمنان قسم‌خورده خارجی و اذناب داخلی بر حجم سیاه‌نمایی‌های خود ضد نظام و انقلاب افزوده، کوشیدند تا با تمسک به سفسطه‌ و با استفاده از جدیدترین متدهای جنگ نرم، توده‌های مردم بخصوص جوانان را از حکومت اسلامی نومید سازند. آن‌ها فریبکارانه در این مسیر گام برداشتند و چنان به چینش اجزای استدلال خود ‌پرداختند که پی بردن به پوچی ادعاهایشان، گاه در گرو تامل و ژرف‌نگری خاص بود. اما تبلیغات سوء دشمنان خارجی و اذناب داخلی آن‌ها ره به جایی نبرد و دوست و دشمن مبهوت حضور مردم در راهپیمایی 22 بهمن شدند؛ حضوری که در سی و هفتمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی علیرغم همه مشکلات و با وجود تبلیغات سنگین دشمنان، خیره‌کننده و مثال‌زدنی بود و بار دیگر نشان داد که مردم در سراسر ایران با تمام توان پای انقلاب و نظام اسلامی خود ایستاده‌اند.

 جمهوری اسلامی ایران از همان آغازین روزهای استقرار با انبوهی از توطئه‌های پیدا و پنهان در عرصه‌های متعدد روبرو شد؛ توطئه‌هایی که در ابعاد و مختصات گوناگون بروز می‌یافت و به سهم خود، موجب تاخیر در تحقق آرمان‌ها می‌شد. برخی از این توطئه‌ها به واسطه عوامل خارجی جلوه‌گر می‌شد و پاره‌ای دیگر با واسطه عوامل داخلی. تحمیل جنگ هشت ساله به سرکردگی رئیس جمهور معدوم عراق، موجب شد تا بخش عمده توان انسانی و مالی و امکانات نظام معطوف به دفاع شود و تحقق برخی اهداف به تاخیر افتد؛ اگرچه نفس هشت سال جنگ تحمیلی در کنار مصائب ظاهری، در درون خود دستاوردهای چشمگیری از جنس خودباوری و گسترش عطر ایثار و شهادت در جامعه به دنبال داشت.

افزون بر توطئه‌های آشکار خارجی، برخی جریان‌ها و شخصیت‌های داخلی از همان آغاز یا در میانه راه، به جای تلاش در مسیر کلی انقلاب و پیگیری آرمان‌های نظام و رهبری، ساز ناساز قدرت‌طلبی کوک کردند و تامین منافع شخصی و گروهی خویش را بر مصالح عالی نظام و ملت ترجیح دادند. این رویکرد تلخ، درهمه دوره‌ها کمابیش وجود داشت و البته در برخی دوران‌ها نمود برجسته‌تری داشت.

در دوران سازندگی، شیوه زمامداری برخی مسئولان به گونه‌ای بود که هنجارهای اسلامی و انقلابی بعضا کم‌رنگ شده بود و اشرافی‌گری و مانور تجمل، آرام‌آرام قبح قبلی خود را از دست می‌داد. در دوران اصلاحات نیز بسیاری از ارزش‌های اسلامی و انقلابی آماج هجمه مدعیان روشنفکری قرار گرفت. این ماجرا در سال‌های بعدی نیز، اگرچه با فرازونشیب‌هایی، تداوم داشته است.

طبیعی است حضور مسئولان انقلابی و مکتبی و پا به رکاب می‌تواند دستیابی به آرمان‌های انقلاب و خشکاندن ریشه‌های نارضایتی‌ها را شتاب بخشد و به‌تبع، سرمایه اجتماعی نظام را مضاعف سازد؛ همچنان‌که وجود متصدیانی نامتجانس با رویکرد کلی انقلاب و مردم‌داری متعهدانه می‌تواند دستاوردهای انقلاب را فروکاهد و نارضایتی‌ها را دامن زند.

اینک اما پس از ناکامی دشمنان و کارگرنیفتادن فضاسازی‌هایشان برای کاهش حضور توده‌های ملت در راهپیمایی 22 بهمن، چشم‌های آنان به انتخابات هفتم اسفندماه دوخته شده است تا شاید بتوانند در سایه شانتاژ‌های رسانه‌ای، نامزدهایی امیدبسته به خارج را کسوت نمایندگی بپوشانند و بر کرسی‌های مجلس بنشانند؛ مجلسی که نقشی بی‌بدیل در انتخاب وزرا و نظارت بر عملکرد بالاترین مقام اجرایی کشور و قوه مجریه دارد.

در روزها و هفته‌‌های اخیر، فضاسازی علیه نیروهای انقلابی در سطح کشور شدت گرفته است و بی‌گمان در روزهای آینده به اوج خود خواهد رسید. جریانی با محوریت تطهیر جریان غربگرا و تخریب جریان انقلابی و حزب‌اللهی برآن است تا انتخابات پیش رو را به سکوی پرشی برای دستیابی به آرزوهای خود قرار دهد؛ آرزوهایی با طعم دل‌سپردن به بیگانه و بی‌اعتنایی به آرمان‌های اسلامی و انسانی؛ آرمان‌هایی از جنس حمایت از قشرهای محروم و مبارزه با اشرافی‌گری، کاهش شکاف طبقاتی و قطع دست رانت‌خواران، استکبارستیزی و باج‌ندادن به خصم، تلاش برای خوداتکایی و استقلال، و آرمان‌هایی ناب با مختصات «جمهوری اسلامی». راه‌یابی حداکثری نمایندگانی با مولفه‌های تعهد، تخصص، پرکاری و ساده‌زیستی، گامی زیربنایی برای تحقق خواست‌های ملی و دینی است.

روزهای منتهی به هفتم اسفند، از حساسیت برجسته‌ای برخوردار است. حضور پرشور ملت در انتخابات هفته آینده و انتخاب هوشمندانه گزینه اصلح، نقشی فوق‌العاده در چگونگی حرکت دستگاه‌های گوناگون بخصوص قوای مقننه و به تبع، مجریه در سال‌های آینده دارد. حماسه‌ حضور رشک‌برانگیز قاطبه ملت در راهپیمایی 22 بهمن، دشمنان را در حیرت فرو برد و حضور بصیرانه در انتخابات هفته آینده، آنان را در کمایی دیگر فرو خواهد برد. تا باد، چنین بادا.

نویسنده: م . رضائیان