یزد آوا؛ سخنان اخیر خانم مرکل، صدراعظم آلمان، درباره مشروط کردن برقراری روابط دوستانه با کشورمان به شناسایی رسمی رژیم اشغالگر قدس از سوی جمهوری اسلامی ایران، شاید برای برخی ذوق‌دگان داخلی شگفت‌انگیز باشد؛ اما برای خبرگان فن، چندان دور از انتظار نبوده است.

 در سال‌های پس از انقلاب به ویژه در دوران دولت سابق که گفتمان انقلابی نمود برجسته‌تری در ارکان قوه مجریه داشت، برخی رسانه‌ها و طیف‌های سیاسی با انتقاد شدید از گفتمان دولتمردان وقت ادعا می‌کردند با بیان نرم‌تر می‌توان دل آمریکا و هم‌پیمانان اروپایی اش را به دست آورد و فشارهای اقتصادی را از میان برداشت.

آن‌ها بدون توجه به ریشه اصلی خصومت آمریکا و جبهه استکبار با نظام جمهوری اسلامی چنین می پنداشتند که دشمنی‌های دولت های غربی نه برخاسته از روحیه قلدرمآبی، بلکه نتیجه قهری سوء تفاهم‌های ایجادشده است و با سیاست به اصطلاح تنش زدایی و کوتاه آمدن می‌توان آن‌ها را به دست‌برداشتن از رویکرد خصمانه خود با نظام و ملت ایران واداشت.

این ادعاها در دوران دولت یازدهم شدت یافت؛‌به گونه‌ای که برخی دولتمردان و رسانه‌های همسو با دولت به گونه‌ای تامل‌برانگیز با تمرکز ویژه بر موضوع هسته‌ای، چنین القا کردند که با مذاکره و رفع سوءتفاهم‌ها می‌توان سایه تهدیدها را از سر کشور دور کرد و کشورهای مستکبری چون آمریکا و همپیمانان غربی‌اش را از حالت تخاصم به حالت تعامل و همکاری سوق داد.

این رویکرد و ادعا البته از همان زمان با انتقادهای دلسوزان روبرو شد و بسیاری از فرهیختگان ژرف‌نگر هشدار می‌دادند که آمریکا و کشورهای باج‌خواه همسو با آن، با ماهیت اسلام ناب و انقلاب ملت ایران مشکل دارند و تا زمانی که ملت ایران از آرمان‌های اسلامی و انقلابی خود سخن می‌گوید و بر پاسداری از منافع و مصالح عالی خویش پای می‌فشرد، نباید به از میان رفتن خصومت دشمنان قسم‌خورده دل خوش داشت.

متاسفانه آن روزها و حتی این روزها بسیاری از سینه‌زنان زیر بیرق اعتدال و اصلاحات و ...، نخواسته یا نتوانستند به کنه این توصیه‌های دلسوزانه پی ببرند؛ غافل از این که منطق دلسوزان بر اساس کریمه «وَلَن تَرضىٰ عَنكَ اليَهودُ وَلَا النَّصارىٰ حَتّىٰ تَتَّبِعَ مِلَّتَهُم...» و برپایه ضروریات عقلی و آموزه‌های دینی بود.

اینک موضع صریح صدراعظم آلمان تلنگری است تا برخی بدانند و در این واقعیت بیندیشند که «هرگز یهود و نصاری از تو راضی نخواهند شد، (تا به طور کامل، تسلیم خواسته‌های آن‌ها شوی، و) از آیین (تحریف یافته) آنان، پیروی کنی»؛ و این واقعیت، منحصر به زمانی خاص نیست. به راستی آیا زمان پندگرفتن از ذوق‌زدگی‌های ناصواب در عرصه سیاست خارجی فرا نرسیده است؟!

نویسنده : امید مهرجردی

یزدرسا