به گزارش یزد آوا به نقل از مرصاد، پس از انتخاب روحانی، مهمترین اولویت دولت یازدهم، رسیدن به توافق هسته‌ای قرار گرفت که پس از یک دوره چند ماهه و جلسات مکرر با کشورهای 1+5 به اجماع رسیدند.

طرفین به طرز عجیبی از این موافقتنامه احساس رضایت کردند؛ به طوری که از روز بعد از توافق ژنو، به دنبال راهی برای رسیدن به توافق جامع بودند؛ اما به مرور و با مشخص شدن نیات واقعی 1+5، موجی از انتقادها حول این اجماع موقتی شکل گرفت. چرا که با گذر زمان، احتمال دستیابی به توافق هسته‌ای کمتر شد.

در این بین، موافقت‌نامه اقدام مشترک میان ایران و گروه 1+5 با واکنش‌های متفاوتی روبه‌رو شد که در اولین گام قبح مذاکره با استکبار جهانی شکسته و دیپلماسی کشور وارد عرصه‌ای جدید شد. به یک باره موجی از اظهار نظرهای گوناگون برای این توافق بیان شد.

صادق زیباکلام طی اظهاراتی در همان زمان گفت: «خوب یا بد بودن و چگونگی توافق چندان مهم نیست؛ آنچه مهم است، شکستن دیوار غرب‌ستیزی در ایران است».

پس از گذشت ماه‌ها و در حالی که چندین مرحله از مذاکرات هسته‌ای در وین بین ایران و گروه 1+5 بدون دستیابی به نتیجه خاصی به کار خود پایان داد، برخی از غرب‌گرایان تندرو برای تسهیل کردن توافق، ادعا کردند که توافق هسته‌ای، فرش را از زیر پای تندروها بیرون می‌کشد و مهمترین عامل در عدم توافق، فشار تندروها می‎‌باشد.

در حالی که جریان متهم به تندروی، بخش اعظم نیروهای وفادار به نظام و انقلابند که به تعبیر مقام معظم رهبری، جریان مؤمنی که در وضعیت سخت، حاضر به هزینه برای انقلاب و نظام است.  هر چند که در طول مذاکرات و زیاده‌خواهی‌های غرب، این طیف زبان در کام فرو بردند.

با نگاهی به پیشینه انقلاب، درمی‌یابیم که بخش قابل توجه از مقبولیت نظام، در اثر غرب‌ستیزی و خصومت با غرب تعریف می‌شود. لذا این تغییر دیپلماسی، منافی ساخت درونی نظام و ارزشهایی می‌باشد که سالها برای آن پایمردی شده و این رویکرد می‌توانست بر سایر علیت‌های ساختی نیز تأثیرگذار باشد.

هر چند که رهبر معظم انقلاب نظارت و اشراف کامل بر روند مذاکرات دارند و تلویحاً با ادامه مذاکرات موافقند؛ اما به هیچ وجه نباید به معنای مخالفت با تداوم مذاکرات قلمداد شود، بلکه این بدین معناست که باوجود خوش‌بینی بیش از حد عده‌ای برای دستیابی به توافق با غرب، باید به این مسئله جدی و اساسی توجه داشت که این توافق احتمالی، پیامدهای سوئی را نیز به دنبال خواهد داشت.

رهبر معظم انقلاب در 19 بهمن سال جاری سخن از مذاکره و شرایط توافق بد و خوب را ابراز کردند، اما همه ما میدانیم که مذاکره با آمریکا و دستیابی به توافق، از شدت دشمنی آمریکا با نظام اسلامی نمی‌کاهد؛ زیرا تضادها و خصومت‌های موجود بین دو طرف بسیار فراتر از آن است که صرفاً با یک توافق، تمام آن‌ها حل‌شده فرض شوند.

تاکنون با وجود خواست و اصرار آمریکایی‌ها بر ادامه مذاکرات هسته‌ای، نه‌تنها هیچگونه تغییر رفتاری در قبال ایران از خود نشان نداده‌اند؛ بلکه بر حجم گستاخی‌های آن‌ها نیز افزوده ‌شده است. بر همین اساس، ادامه مذاکره جمهوری اسلامی ایران در اوضاع کنونی، بخشی از راهبرد کلان نظام در برابر غرب است؛ نه همه آن.

به هر تقدیر چه توافق انجام بشود و چه نشود؛ آمریکا دشمن درجه اول انقلاب و نظام اسلامی است و اگر در اوضاع کنونی، جمهوری اسلامی به مذاکره روی آورده است، این به معنای فراموشی دشمنی‌ها و خباثت‌های طرف مقابل نیست و نباید اجازه داد مذاکره و نتیجه‌اش در این وضعیت، از انگیزه نیروهای انقلاب بکاهد.

در مجموع آورده و دستاورد مذاکرات هسته‌ای در یکسال گذشته، رفت و آمد مکرر بیش از حد دیپلمات‌ها بوده است که منجر به کاهش غنی سازی، نیمه تعطیل شدن فردو و اراک و در سطحی دیگر خروج برخی از متخصصین هسته‌ای از چرخه کار و جنگ روانی علیه کشور بوده است.