سرو ابرکوه؛ در اواخر عمر دولت اصلاحات، وزارت نفت اقدام به بستن قراردادی سیاه با نام کرسنت نمود، که طرف مقابل یک شهروند اماراتی بود. شرح مختصر این قرارداد پر ماجرا که در نهایت منجر به پایمال شدن بیت المال و باج دهی به برخی کشور ها شد، این بود که نمایندگان دولت اصلاحات با شهروندی اماراتی قراردادی 25 ساله بستند که طبق آن مقرر شد بین 500 تا 800 ملیون متر مکعب از قرار تا 7سال 18 دلار و بعد از 7سال تا 40 دلار افزایش یابد.

همزمان با همان قرارداد، با ترکیه نیز قراردادی گازی بسته شد که قیمت آن بسیار متفاوت و از قرار 250 دلار بود. در زمان دولت نهم با واکاوی بیشتر قضیه ابعاد دیگر این قرارداد نیز که حاکی از فساد و رشوه گیری طرف ایرانی و تبانی بین الطرفین بود، روشن تر شد.

حتی رئیس جمهور دولت یازدهم طی نامه ای در آن زمان به وزیر نفت این فساد و رشوه را گوشزد کرد اما گوش کسی بدهکار نبود، تا آنکه پای  این پرونده به دادگاه های بین المللی رسید و متاسفانه ایران محکوم به جبران خسارت و اجرای تعهد شد. در این اثنا ترکیه نیز شاکی بعدی ما شد و برای آنکه دوباره این فساد اقتصادی بزرگ از این حالت که هست آشکارتر نشود در مقابل ترکیه هم کوتاه آمده و گاز را در زمان فعلی به قیمت رایگان و برای مدت چند سال معین صادر می کنند.

این قرارداد، یک قصه تلخ از چپاول بیت المال بود. اما هنوز گرد و غبار این فساد اقتصادی آرام نگرفته، وزارت نفت به بهانه سرمایه گذاری خارجی در ایران و عقب نیفتادن در استفاده از منابع نفتی مشترک، قرارداد های نفتی فجیع تری را با طرف های فرانسوی و چینی و ... منعقد کرده است که علیرغم تذکر مقام معظم رهبری و مجلس شورای اسلامی و شعار شفافیت دولت، مبنی بر لزوم تغییرات اساسی در این قراردادها (ipc )، بدون هیچ اصلاح و تغییری، شروع به عملیاتی کردن آنها کرده اند. قراردادهایی که گفته می شود در ازای فعالیت طرف مقابل در ایران، متعهد شده اند تا چندین سال طولانی (20 سال) نفت ما را از همان میادین به رایگان ببرند و حتی در صورت بازگشت تحریم ها به عنوان ضمانت سرمایه گذاری خسارت تحریم را هم به آنها پرداخت نماییم!!!!

سوال این است آیا آن قراردادها اصلاح شدند و یا مثل سند ننگین و تحقیر آمیز 2030 و طبق رسم متداول دولت، محرمانه وار و در سکوت، همان محتوای سابق در حال اجرا می باشند. آیا این بار نیز باید منتظر فجایعی باشیم که در مقایسه با کرسنت، واژه «صد رحمت» را بکار ببریم؟ آیا کرسنت ها در راهند؟

آیا می توان به شرکت های بد سابقه و رشوه دهنده ای که خیانت آنها سال 74 (تولید غیرصیانتی، برداشت زیاد از حد از مخزن) در قرارداد سیری و سال 76 در  فاز 2 و 3 جنوبی (توتال) محرز شد ( بجای حفر در میدان مشترک با قطر و افزایش سهم ایران، با کلاهبرداری در میدان مستقل خودمان حفاری کردند و سهم ایران را تباه کردند) و حتی مخازن نفتی ما را تخریب کردند و سهم ما را از 120هزار بشکه در روز از پالایشگاه سیری به 70هزار بشکه کاهش دادند، اطمینان کرد؟

آیا نمی توان در میدان آزادگان جنوبی نیز که ریسک بسیار پایینی برای پیمانکار دارد علیرغم همه مشکلات صنعتی به آنچه غرورمندانه به دست مهندسان ایرانی در ستاره خلیج انجام شد، اعتماد کرد و بیش ازین منابع نفتی و انسانی خود را به اسم واژه مضحک و یکطرفه  «برد برد» بر باد ندهیم؟ علیرغم درخواست خیلی از  شرکت های خارجی متقاضی حضور در پروژه های نفتی ایران، چرا توتال ؟!!!!!

امیدواریم پاسخ این سوالات از سوی دولت قانع کننده باشد.

هاشم تقدسی
تیرماه 1396
و السلام علی من اتبع الهدی

انتهای پیام/ ف