سرو ابرکوه؛

خوشا دمی که دل بی قرار باز آید
خوشا دمی که بهار وُ هَزار باز آید

خوشا دمی که سفر کرده دَر رهِ خوبان
به موطنَ¬ش برسد چون سوار باز آید

خوشا به شوقِ دلِ عاشق ی که می جنگد
خطر نپاید وُ از کارزار باز آید !!!

خوشا دمی که زِ وادیِ مصر یوسفِ شهر
به پیرِ هجر کشیده چو یار باز آید

خوشا دمی که به مجنون پیامِ یار رسد
به عاشقِ رخِ لیلی نگار باز آید

خوشا دمی که سَحَر از پسِ شبِ تیره
به نور خود بدمد پرده دار باز آید

خوشا دمی که رسد اهلِ حق به پیروزی
به فجر خود بنشیند قرار باز آید . . .

خوشا رفیقِ شفیق وُ خوشا وفایِ به عهد
به هم گره چو خورَد ، مهرِ یار باز آید

خوشا تنی که زِ تب سوزد وُ شفا از غیب
به سر رسیده وُ او سازگار بازآید

خوشا کلامِ خوشی در کشاکشِ آورد
بروز کرده وُ بهبودِ کار باز آید

خوشا حقیق وُ "پوری" وُ آرزویِ بزرگ
اگر ثمر بنشیند، بهار باز آید!!!