به گزارش یزد آوا، کیهان نوشت: نگاه واقع‌بینانه‌تر رئیس جمهور به مذاکرات به نسبت سال گذشته با عصبانیت محافل ضد انقلاب و نفاق روبرو شده است.

رضا علیجانی از سران فراری گروهک ملی-مذهبی در وبسایت روز آن‌لاین با بیان اینکه «کمترین وظیفه اصلاح‌طلبان و تحول‌خواهان فشار به طرف ایرانی برای دست برداشتن از اصرار بر سطح خاصی از غنی‌سازی است» می‌نویسد: جاه‌طلبی و توسعه طلبی سایه‌های تردید را سنگین کرده است. وقتی حسن روحانی می‌گوید «ما تعدیلهای لازم را انجام داده‌ایم و اکنون توپ در زمین 5+1 است» اصلاً بوی خوبی استشمام نمی‌شود. ادبیات و نحوه برخورد وی در سفر اخیر به آمریکا نسبت به سال گذشته نیز نشان از همین علائم نه چندان خوشایند و نزدیکی به رویکرد و ادبیات و فرهنگ آقای خامنه‌ای دارد. نفی در زندان بودن روزنامه‌نگاران به خاطر روزنامه‌نگاری‌شان و دیگر ادبیات مربوط به زندانیان سیاسی و نقض حقوق بشر در ایران نیز متأسفانه شباهت‌های زیادی به منطق رئیس جمهور سابق داشت. آیا حسن روحانی نمی‌توانست فقط در مقام رئیس قوه مجریه سخن بگوید و در پاسخ به پرسش‌های مربوط به قوه قضائیه پشت سنگر استقلال قوا! بایستد تا اینکه مدافع قوه قضائیه باشد.

وی با یادآوری سخنرانی صریح روحانی علیه آشوبگران سال 78 که ضمن آن آشوبگران را مزدوران حقیر بیگانگان معرفی کرده بود، نوشت: دفاع روحانی در این حوزه از سیاست‌های حاکم بر فضا و سیاست داخلی کشور بیشتر شبیه ادبیات نماینده رهبر در شورای عالی امنیت ملی و سخنران مراسم 18 تیر 78 بود تا رئیس جمهور و وعده تغییر فضای امنیتی.

یادآور می‌شود همزمان با این تحلیل، شماری از عناصر آشوب‌طلب و فتنه‌گر فراری که در پوشش کار مطبوعاتی اقدام به اجرای پروژه‌های ضد امنیتی سرویس‌های جاسوسی بیگانه می‌کردند، در نامه مشترکی به روحانی به خاطر بیان این مطلب در مصاحبه با فرید زکریا که «هیچ کس به خاطر روزنامه‌نگاری در ایران بازداشت نیست» حمله کرده‌اند. رئیس جمهور به درستی تأکید کرده که جرایم افراد بازداشت شده غیر مطبوعاتی و عموماً امنیتی است. نامه مذکور را عناصر بدنامی نظیر نوشابه امیری، رجب و حنیف مزروعی، علی اصغر رمضانپور، مسعود بهنود، یوسف عزیزی بنی‌طرف، ملیحه محمدی، مجتبی واحدی و... امضا کرده‌اند.