یزد آوا، در پی انتشار خبری با تیتر «افزایش دانش‌آموزان غیربومی، کیفیت آموزش را تحت تاثیر قرار می‌دهد/ بحران کمبود فضای آموزشی در انتظار استان یزد» یکی از مخاطبان یزد آوا جوابیه ای را به شرح زیر ارسال کرد:

تا كجا نينديشيدن...
پاسخي درباره «كشف بزرگ» نزد معاون يك اداره !

یكی از وظایف «آموزش و پرورش» حراست از زبانی است كه شالوده «وحدتِ» منطقه ای و ملی و تاریخی كشورش باشد. وانگهی، این كه شرط مسئولیت در نهادی هم چون آموزش و پرورش به آشنایی كامل با مبانی فلسفی و علمی چنین نهادی و یا حداقل یك شناخت و درك حداقلی از وضعیت و تحولات جدید نیست، جای شگفتی است. افزایش یا رشد شش درصدی دانش آموزی در سال جدید به جای این كه مایه فخر و جدیت در برنامه ریزی بر رشد سرمایه های انسانی و اجتماعی شهر یزد و كشور باشد، آن را علیه افزایش یا رشد «دیگری» در استان نسبت می دهند.

مسئولی كه بار «معاونت» می كشد تا خوش باشد، به جای این كه رنجش از خلق در مذهبش كفر به حساب آید؛ در طریقتش «رنجاندن» رخنه كرده كه باید موضوع تأملی قرار گیرد. در بیانی مصاحبه ای! به زعم خودش شق القمر كرده و گفته است: «كیفیت آموزش و پرورش، اشتغال زایی و امنیت استان دلیل مهاجرت غیربومی ها و افراد جویای كار به یزد است» بعد از این كشف بزرگ نزد آن مقام مسئول؛ تلنگر زدند كه «اگر مسئولان استان تدبیری در كنترل مهاجرت نیندیشند می تواند آسیب ها و تبعات «منفی» و (نه مثبت) برای مردم یزد و دانش آموزان یزدی به دنبال داشته باشد» اینجاست كه خطر كردن بر بیان این كشفیات بزرگ، هر شنونده ای را به «عقل سلیم» محتاج می گرداند و اگر از این بی بهره باشد، ممكن است بر سر او آن آید كه بر سر آن مسئول آمده است و «مُكبّر» چنین سخنان گهرباری شود!.

امروز انقلابی در وضع زمانه صورت گرفته و نباید با شیره ی جان خویش «دیگری»(دشمنی) در درون شهر پرورانده شده و نزد عاقلان وانمود شود كه با این شیوه «دزدی با چراغ آمده است». می گویند زمانی كه سعدی از سرِ تباهی از ایران رفت. ایران به كنام «پلنگان و شیران» تتار تبدیل شده بود، اما دیری نگذشت كه همان پلنگان بر اثر هم نشینی با ایرانیان، خوی پلنگی را رها كردند و شیخ چون برگشت كشور را آسوده دید. نباید امروز با چراغ به دنبال توجیه ضعف و «ناكارآمدی نظام آموزشی» در شهر بگردیم و از ادب و آداب ایرانی فاصله بگیریم. اگر توانسته با بیگانگان در آمیزیم و فرهیختگی ایرانی را به آنان منتقل كنیم چرا نتوانیم با بیگانگان درمانده و رانده شده درآمیزیم و با آنان ساختمانی برای آینده بنا كنیم.

«چندفرهنگی  و تنوع» دلیل بر «بی چفت و بست» گذاشتن زبانِ وحدت نیست. اینها پدیده هایی تاریخی با رویشی جدید هستند. اگر چندی پیش در آلمان و با وجود وقاحت و قساوت تاریخی در دوران نازی و هم چنین با فضاحت به بار آمده از سوی اقلیتی از مهاجرین، همچنان درب های كشورش را به روی آنها می گشاید ناشی از درك منطق «تحولات جدید و حقوقِ» مترتب بر آن است.

فرسودگی مدارس، كمبود فضای آموزشی و تراكم كلاس ها دلایل «سست و شكننده ای» است برای زیرسوال بردن هویت و فرهنگ و آداب و رسوم خودی و غیرخودی و در عین حال نسبت برقرار كردن بین كیفیت آموزش و مهاجرین!. آن هم در شرایطی كه به گفته معاون اداره ای دیگر قریب به «سه هزار كودك» در استان یزد از تحصیل بازمانده اند. با یك چوب راندن «خودی ها» یا به استناد كشفیات بزرگ معاون آن اداره «غیربومی ها»، كه داخل در روح ایرانی و حس ملی هستند با «اتباع یا بیگانگان درمانده» و رانده شده از خارج از مرزهای ملی، نزد هیچ عقل سلیمی پذیرفتنی نخواهد بود. جذب و تشكیل سرمایه از تنوع و چندفرهنگی، به جای «دیگری پروراندن» و «تا كجا نیندیشیدن» تنها تلنگری است كه نهاد عریض و طویل آموزشی می تواند به مسئولانش بزند تا آنها به جای به دست گرفتن چراغ در شهر و هراسان كردن خانواده ها، به روی دیگر سكه مهاجرت وتلاش بر آن نیز توجه داشته باشند. در هر حال سخن گفتن در امور عالی استان و كشور دانش ویژه خود می خواهد. چرا كه همه رأی و نظری دارند و به تعبیر فرزانه ای« همه حرفی برای گفتن در آن گونه از مسائل كشور كه سخن گفتن درباره آنها به «تحقیق و علم» نیاز دارد، ندارند، یكی هم مهاجرت و تنوع و چندفرهنگی.

مهدی راستی