به گزارش سرو ابرکوه به نقل ازپایگاه خبری تحلیلی طنین ایران، قای هاشمی رفسنجانی اخیرا در مراسم رونمایی از کتاب تاریخ جامع ایران در مرکز دایره المعارف بزرگ اسلامی سخنانی قابل تامل مطرح کرده است. وی گفته است: آقایانی که تعامل با دنیا را ذلت می دانند بدانند که هر جا علم بود و ما نیاز داشتیم باید برویم ارتباط برقرار کنیم. وی همچنین با اشاره به تحریم ها افزوده است: تحریم ها پدر مردم را درآورده چطور ادعا می کنند به نفع ماست.(+)

درباره سخنان آقای هاشمی رفسنجانی توجه به چند نکته خالی از لطف نیست؛

1 . آقای هاشمی رفسنجانی از کسانی سخن به میان آورده است که تعامل با «دنیا» را ذلت می‌دانند؛ اما اشاره‌ای به مصادیق و مشخصات بیش‌تری از این عده نکرده است. این در حالی است که در کشور و در بین گروه‌های گوناگون سیاسی و خط‌مشی‌های موجود، شخص یا اشخاص معتنابهی که تعامل با دنیا را ذلت بدانند به چشم نمی‌خوردند. به  طور معمول، همه جریان‌ها و گروه‌های موجود در کشور از طیف‌های مختلف از تعامل با دنیا استقبال می‌کنند و آن را لازمه پیشرفت نظام و صدور پیام انقلاب به مردم جهان می‌دانند.

2 . به نظر می‌رسد رئیس محترم مجمع تشخیص مصلحت نظام، همچون برخی افراد و گروه‌های همسو با خود، دنیا را منحصر در ایالات متحده و دیگر قدرت‌های زورگوی نظام سلطه می‌داند و مراد ایشان از تعامل با دنیا، تعامل با امثال آمریکا باشد. این در حالی است که

 اولا؛ دنیا منحصر به آمریکا و چند قدرت گزافه‌گوی دیگر نیست و جمهوری اسلامی ایران در سال‌های گذشته روابط قابل قبولی با کشورهای دیگر از جمله اعضای جنبش عدم تعهد و نظایر آن داشته است.

ثانیا؛ تعامل با آمریکا نیز چنان‌چه در چارچوب اصول و آرمان‌های انقلاب باشد و به منافع ملی و مصالح عالی نظام خدشه وارد نسازد، پذیرفتنی است. به عبارتی تعامل با آمریکا چنانچه موجب نادیده‌گرفتن استقلال و عزت و شرافت ملی نشود، قابل قبول خواهد بود.

هیچ‌کس معتقد به قطع دائمی ارتباط با آمریکا نیست. به عبارت روشن‌تر اگر آمریکا دست از باج‌خواهی‌های خود بردارد و آماده باشد تا حقوق مسلّم ملت ایران را در عرصه‌های گوناگون به رسمیت بشناسد، چه اصراری بر قطع رابطه وجود دارد؟!

ثالثا؛ مشکل این جاست که برخی بدون توجه به آرمان‌های انقلاب و جان‌های گرانقدری که برای آن فدا شده است، به جای تکیه بر توانمندی‌های داخلی و اقتدار ملی، برآنند تا با کرنش در برابر باج‌خواهان بین‌المللی و اعطای یکجانبه امتیازهای هنگفت به آن‌ها، بر مرکب مراد سوار شوند و به زعم خود کشورداری کنند. این در حالی است که اگر بر اساس رهنمودهای امام(ره) و رهبری، درعمل هم به توانمندی‌های داخلی تکیه می‌شد، علیرغم همه مشکلات مقطعی در درازمدت به چنان اقتداری متکی بر درون دست می‌یافتیم که دشمنان را در نومیدی روزافزون از تاثیر فشارها بر ایران اسلامی فرو می‌برد.

رابعا؛ این فرمایش مقام معظم رهبری به عنوان مشت نمونه خروار می‌تواند پاسخگوی برخی شبهه‌ها در این باره باشد:

 «ملت ایران ملتی است مستقل، آزاد، هوشمند و به‌شدّت به هویّت ملی و اسلامی خود علاقه‌مند؛ از هرگونه تهدیدی به‌شدّت بیزار و متنفّر و غیرپذیرای دخالت خارجیها و سلطه بیگانه؛ ملتی آقا و عزّتمند كه هر كس با این ملت از در صلح و مسالمت و دوستی و تعامل معمولی وارد شود، با ملتی خوب، پذیرا و علاقه‌مند روبه‌رو می‌شود؛ اما اگر كسی بخواهد به این ملت زور بگوید، تهدید كند، قصد سلطه بر آن را داشته باشد و دائم چنگ و دندان به آن نشان دهد، معلوم است كه این ملت، ملتی نیست كه زیر بار كسی برود. (۱۳۸۲/۱۰/۱۸)

3 . آقای هاشمی همچنین خاطرنشان کرده است که تحریم‌ها پدر مردم را درآورده است.

اولا؛ اجازه می‌خواهیم به همان سبک گفتار جناب آقای هاشمی از ایشان بپرسیم آیا قبل از تحریم‌های اخیر، پدر مردم در نیامده بوده است؟! در دوران دولت سازندگی به ریاست جنابعالی که خبری از تحریم‌های ناجوانمردانه اخیر نبود، وضع اقتصادی جامعه چگونه بود؟ آیا مردم از اوضاع معیشتی خود و تورم سنگین آن دوران رضایت بودند؟! در آن دوران وضع پدر مردم چطور بود؟‍ در دوران دولت اصلاحات که سیاست موسوم به تنش‌زدایی را در پیش گرفته بود، چه؟!

بنابراین اگرچه انکار یکسره تاثیر تحریم‌ها،‌ اقدامی غیرواقعی و شعاری تلقی می‌شود، اما مرتبط دانستن همه کاستی‌ها و نقص‌ها به تحریم‌ها نیز دور از واقع‌گرایی می‌باشد. برای نمونه یکی از پدیده‌هایی که به شدت آزاردهنده است و به تعبیر جنابعالی پدر مردم را درآورده، رانت‌خواری و سوءاستفاده برخی آقازادگان از موقعیت‌ خانوادگی است. آيا از نظر مردم درباره آقازادگان خود بخصوص مهدی هاشمی و فائزه هاشمی آگاهی دارید؟! آيا اطلاع دارید که رشوه‌خواری برخی آقازاده‌ها و سوءاستفاده آن‌ها از اسم و رسم پدر خویش، چگونه موجبابت شگفتی و بیزاری مردم را فراهم ساخته است؟! آیا می‌دانید نقش‌آفرینی برخی آقازده‌ها در فتنه 88 و ارسال پالس‌های خاص به دشمنان، پدر مردم را درآورده است؟!‌ آیا می‌دانید اصولا یکی از عوامل تصمیم آمریکا به وضع تحریم‌های غیرانسانی برضد ملت ایران، گراهایی بود که مستقیم و غیرمستقیم، از فتنه 88 و برخی آقازادگان دریافت کرد؟!

ثانیا؛ همان‌گونه که انکارتاثیر منفی تحریم‌ها ادعایی دور از واقعیت است، بزرگنمایی تاثیر تحریم‌ها و کوچک‌شمردن توانمندی‌های داخلی نیز دور از ذکاوت و تدبیر و امید است. این‌که رئیس‌جمهور محترم مورد حمایت شما از همان روزهای نخست ریاست جمهوری تاکنون مدام بر طبل تاثیر تحریم‌ها می‌کوبد و با تکرار ادعاهایی همچون «خزانه خالی»، رهایی از مشکلات را در گرو مذاکرات هسته‌ای و رفع تحریم‌ها می‌داند و حتی در سخنرانی رسمی و عمومی خود، رفع مشکلات آب آشامیدنی را نیز منوط به برطرف شدن تحریم‌ها قلمداد می‌کند، اقدامی به دور از آموزه‌های کشورداری به شمار می‌آید. همچنین است ادعای بی پروای جنابعالی مبنی بر این که تحریم‌ها پدر مردم را درآورده است!

ثالثا؛ اگر از سال‌های پس از جنگ تا کنون، رهنمودهای امام(ره) و رهبری درباره تکیه بر توانمندی‌های داخلی و شعار «ما می‌توانیم» به طور جدی و راهبردی در دستور کار مسئولان قرار گرفته بود، اکنون اوضاع اقتصادی مان به گونه‌ای نبود که به واسطه تحریم‌ها ادعاهایی ناخوشایند از جنس تاثیر آنچنانی تحریم‌ها مجال طرح یابند. به جز دوران دولت‌ نهم و دهم، سکان قوه اجرائی کشور به مدت 18 سال در دستان شما و همفکرانتان قرار داشته است. آیا این حق را برای ما به رسمیت می‌شناسید که از شما بپرسیم در این سالهای زمامداری خود، چرا برنامه‌ای برای پی ریزی اقتصاد درون محور و بدون  اتکا به دلارهای نفتی نداشته‌اید که اینک ناچار از تاثیر ناگوارتحریم‌ها سخن به میان می‌آورید؟!

رابعا؛ به فرض این که بپذیریم تحریم‌ها آن‌گونه که شما ادعا می‌کنید، پدر مردم را درآورده است؛ آیا بوروکراسی سنگین اداری، ارتشا، رانت‌خواری، فرصت‌طلبی، قانون‌شکنی، ترجیح خانواده بر انقلاب، نقش‌آفرینی مستقیم و غیرمستقیم در اردوکشی‌های خیابانی سال 88، و نظایر آن  پدر مردم را در نیاورده است؟! آیا این مسائل شرم‌آور را هم باید از آثار تحریم‌ها دانست؟! شما و همفکرانتان در دولت‌های سازندگی، اصلاحات و اینک اعتدال، چه برنامه مشخصی برای مقابله با نابهنجاری‌ها و فرصت‌طلبی‌ها در عرصه‌های گوناگون اقتصادی،سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و ... انجام داده‌اید؟... .

سخن دراین باره بسیار است و مجال اندک.